Daar gaat ie weer!

Na het verlies van Javaj, is er niets zo angstig wanneer er iets met je andere kinderen is of gebeurd. Het hoeven niet eens hele heftige situaties te zijn, al klaagt James over buikpijn of heeft Jolie ineens koorts. Iets waar er normaal gesproken geen alarmbellen afgaan. Maar bij ons wel.

Zo ook op donderdag 23 juni.. Jolie werd wakker uit haar slaapje. Ze was vrolijk en zat wat te spelen op een kleed op de grond. Mijn moeder was in de keuken bezig en liet iets vallen waar Jolie best van schrok, het was even stil en Jolie begint te huilen. Ik pak haar op en op dat moment gooit ze haar hele lijfje naar achteren, blijft in haar huil hangen en loopt rood aan. Ze komt niet uit haar huil en haalt geen adem meer. Ik ren met haar op mijn arm naar mijn moeder en blaas een aantal keer stevig in haar gezicht. Nog steeds geen reactie. Na een tijdje, wat echt een eeuwigheid lijkt te duren, neemt ze een ademteug en krimpt ineens tegen mij aan, weer weg! Ik blaas en mijn moeder begint haar tikken te geven, we voelen ons zo machteloos en krijgen haar er niet uit. Het enige wat ik uit kan brengen is: “Ambulance bellen, ambulance bellen, ambulance bellen” en ik ren naar de dichtstbijzijnde telefoon toe. Ik krijg de telefoon niet goed ontgrendeld en sta zo enorm te shaken. Nog steeds heb ik Jolie vast. Ze komt bij terwijl ik 112 intoets. De ambulance is onderweg. Jolie kijkt rond alsof ze net nog op haar kleed zat te spelen. Nergens erg in. Wanneer de ambulancebroeders het huis binnen komen is ze alleen maar enorm onder de indruk. Mijn moeder en ik staan nog steeds in overlevingsstand. 

Ze wordt ter observatie een nacht en ochtend in het ziekenhuis gehouden. Haar saturatie is door haar verkoudheid wat lager en ze houden ook haar hartslag in de gaten.

Na alle toeters en bellen, wat Jolie overigens geweldig vond want ze kreeg alle aandacht van de dokters, valt ze lekker in slaap. Ze slaapt de nacht goed door maar ik word steeds gewekt door een zuster die binnenkomt omdat haar saturatie telkens onder de 92 komt. Gelukkig steeds niet lang genoeg om haar zuurstof bij te geven.

Als de artsen in de middag langskomen om haar te ontslaan, laten ze mij weten dat Jolie waarschijnlijk tegen een “Breath holding spell” aanzat. Ik heb niet gezien dat ze is flauwgevallen of grauw werd, dus daar kunnen we niet vanuit gaan. De arts gaf aan dat het positief was dat Jolie rood aanliep, ik heb daar zo een andere benaming voor.

Ook hebben wij afgesproken dat Pim en ik hulp gaan zoeken. De angst die wij telkens weer ervaren is zo naar en kost ons zo veel energie, daar moet echt iets in veranderen. De paniek die dan loskomt is voor niemand goed en zeker voor de kinderen niet, je zult maar opgroeien met ouders die bij het minste of geringste vol in de adrenaline schieten en niet kunnen relativeren op een cruciaal moment.

Liefs 

Sanne

Meer zien van Sanne en haar gezin? Volg haar op Instagram!