Daar ben je eindelijk deel 6

Mijn moeder loopt de gang op om John tegemoet te lopen.Hij rent zowat de verloskamer in waar ik lig. Zijn gezichtsuitdrukking spreekt boekdelen. Meerdere emoties zie ik in zijn ogen. Verdriet, vermoeid en bezorgd. Maar vooral afvragend wat er allemaal aan de hand is. Ik probeer mijn tranen die ik niet kan bedwingen in mijn ogen te houden en praat mezelf moed in. Hij komt naast me zitten en pakt mijn hand vast en kijkt me indringend aan. Ik begin meteen met dat ze nog leeft en met haar niets aan de hand is, alleen dat ze vandaag of morgen geboren wordt. Hartverscheurend hoe je hierop reageert. Ik hoor je innerlijke stem schreeuwen. Ik vertel verder dat ze niet meer gered kan worden en herinner hem aan de 24 weken wet en regelgeving. Hij knikt en begrijpt het en het lijkt direct tot en realisatie punt te komen. De beide verpleegkundigen komen binnen en we vragen samen om een echo. Zodat je haar kan zien en ook kan zien wat er precies speelt in mijn lichaam.We kijken samen naar ons meisje, ze ligt niet meer mooi met haar hoofdje naar beneden maar is ondertussen diagonaal gaan liggen. Dit ziet de verloskundige ook. We hadden verwacht, omdat mijn weeën zo gauw op elkaar kwamen en sterker werden, dat ze gauw zou komen omdat ze er ook goed bijlag. Dat werd nu anders. Ze gingen in overleg en ik moest op de postoel mijn behoefte doen en er werden monsters afgenomen daarvan en van het bloed. Ondertussen bespreken John en ik dat we onze geboortefotografe willen bellen. Wie weet, zou het ons goed doen.  Ze nam gelijk op en schrok natuurlijk van ons bericht. Ze twijfelde geen moment en regelde thuis alles om naar ons toe te komen. Wat ontzettend lief en wat fijn. Ondertussen werden de weeën zo sterk dat ik het steeds zwaarder kreeg. Elke wee drukte nog meer bloed uit me. Ik dwong mezelf om te eten ondanks geen trek te hebben, dan blijf ik sterk en krijg ik wat binnen waar ik energie uit kan halen. Puur praktisch. De fotografe was er inmiddels en mijn moeder ging naar mijn zus toe. Het lab nam nog meer testjes af en ik kreeg meer infusen aangekoppeld. Vocht toegediend en paracetamols.Ondertussen gesprekken voeren met allerlei disciplines. Uitleg krijgen over opties voor als ze geboren is. Willen we haar mee nemen zonder maatregelen, haar achterlaten in het ziekenhuis of mee nemen in een wateropbaring?Pff... wat een keuzes. Ze klonken allemaal even wreed. En.. Hoezo achterlaten? Alleen dat woord al. Uiteraard ieder zijn of haar keuze, respecteer ik. Echter ging het me om de gedachte voor mij die erachter zat...En.. De wateropbaring... Ik kon er alleen maar een komisch gezicht bij krijgen, wat eigenlijk helemaal niet komisch is. Zo'n biologie lokaal met glazen kasten met allerlei dieren en fossielen en weckpotten met wezens op sterk water. Nou.. Dat zag ik voor me. Ik moest er wel even om lachen. Maar ik kon er niet over om de informatie te lezen van alles. John las het en nam het tot zich. We hebben nog tijd... De weeën werden zo sterk dat me de keuze werd gesteld om zwaardere pijnstilling te geven. Morfine wilde ik niet, direct een harde nee, ik wilde helder blijven, aangezien ik weet wat het met mij doet. Veel andere opties dan morfine en de ruggenprik waren er niet vanwege mijn ziektegeschiedenis. Ik houdt het nog wel even zei ik. Helemaal niet omdat ik een vrouw ben die perse zonder pijnbestrijding dit wilde doen, maar ik wist van alle keuzes, dat ik Vieve minder zou gaan voelen, dat wilde ik niet, ik voelde haar door de weeën al minder, dat gaf me al een klap emotioneel gezien. Nog geen 10 minuten later komen de artsen en verpleegkundigen binnen en leggen ze uit dat ze ervoor kiezen om nu al helemaal geen vaginale echo's meer te maken, wat al gezegd was. De kans dat het vlies zou knappen was groot en omdat Vieve nu niet meer zo lag zoals eerst, was de kans groot dat er door de ontsluiting alleen een armpje zou geboren worden. Dat moesten we zien te voorkomen. Met andere woorden, ik zou volledig moeten bevallen van Vieve in de vruchtzak met vruchtwater en al. Ze hadden weer een echo gemaakt om Vieve op te meten en alleen voor haar zou 6 cm ontsluiting voldoende zijn, echter nu... Zou ik waarschijnlijk naar de 9 of 10 cm moeten hebben. We gaan het zien. We bespreken de heftige pijnscheuten tijdens de weeën en ze geven aan dat ik niet naast de emotionele achtbaan de lichamelijke pijn hoef te ondergaan. Dat het al zwaar genoeg is en ik het mezelf niet moeilijker hoef te maken dan nodig is. Erg lief en ik vraag ze of ze hebben gezien hoeveel ontsluiting ik nu heb, dat ik daaraan mijn keuze wil vast leggen. Helaas konden ze het niet goed meten vanaf de buik maar nog geen 5 cm was de schatting. Ik mocht nog wel even dus. Dit trok ik ook niet meer en besloot voor een ruggenprik te gaan. Ik gaf direct aan dat ik een angst heb voor het zetten of het wel kan, gezien in het verleden, weliswaar 50 kg zwaarder, mij gezegd is dat er geen lumbale puncties uitgevoerd konden worden. Dit vanwege een hersenaandoening die ik vroeger had. Ze stelde me gerust en lieten ons alleen. De verpleegkundige maakte me klaar met een mooie blauwe OK jas. Ondertussen hou ik iedereen op de hoogte wat er gebeurd. Ik eis dat John mee gaat en dat mag, tot aan de laatste ruimte voor de anesthesie ruimte. Ik ben kapot moe merk ik en het duizelt me. Ik word aan de monitor bevestigd voor het bijhouden van mijn lichaamsfuncties zoals bloeddruk, pols en saturatie.De vriendelijke mannelijke anesthesist doet zijn rondje vragen en we hebben het over mijn angst. Hij zegt niks te kunnen beloven en ik begrijp dat. Midden in een weeën storm maakt hij me klaar en de verpleegkundigen proberen me erdoorheen te slepen. Hij zet de ruggenprik in 1x goed terwijl ik de weeën probeer op te vangen met de druk en scherpte van de ruggenprik. Een grote vloedgolf aan vocht voel ik onder me weg komen terwijl ik naar voren zit en weet vrijwel zeker dat dit het vruchtwater is. De verpleegkundigen van mijn verloskamer kijken onder het laken en zien weer een enorme chaos aan bloed. Nu ik na de prik nog iets mee kan helpen, verschonen we direct weer het onderleggertje. Er is gecheckt of het ook vruchtwater is, maar dat is niet het geval.De anesthesist wenst me sterkte en verdwijnt achter een deur. Een andere verpleegkundige daar checkt weer de lichamelijke functies en pakt ondertussen een handschoentje met iets erin, wist toen nog niet wat.Ze kijkt me met lachende ogen achter haar mondkap aan, ik begin giebelig te worden en voel mijn benen zwaar worden. Ik voel me als het ware wat wakkerder worden en vraag of ze drugs hebben gespoten in mijn rug. Wanneer ze nog grappen van ja eigenlijk wel, schiet ik keihard in de lach. De verpleegkundige zit met dat handschoentje mij aan te drukken op mijn linker been. Ik kijk haar aan met vragende ogen en vraag haar wat ze doet. Ze lacht en zegt nou ik denkt dat ik genoeg weet en gaat met het handschoentje omhoog richting mijn heup en opeens voel ik hele erge kou en schiet ik weer in de lach en schreeuw dat dat koud is. alle verpleegkundige lachen en ze checkt mijn rechter been ook of de ruggenprik werkt. Daar kwam de kou pas rondom mijn zijflank ten hoogte van mijn navel. Dus, hoog zat. John mocht naar me toe en is verbaast me zo lacherig te zien. Ik excuseer me aan iedereen en ze hebben begrip voor mijn uitlatingen. Twee nieuwe verpleegkundigen lossen de andere twee lieve dames af en ik bedank ze voor alles. Ik maak kennis met de voor mij nieuwe twee dames en vind ze direct erg fijn in de omgang, net als iedereen daar. Als ik terug kom op de verloskamer en ik iedereen wil appen dat ik er weer ben, zie ik een appje...Van... Mijn beste vriendin. EINDELIJK!! Ik klik het haastig aan en JAAA... een fotootje, een naam en berichtje dat het goed gaat met ze. Ze is bevallen. He... zie ik het goed. Deze dag? Ik voel zoveel geluk en trots voor ze maar voel ook tegelijkertijd verdriet. Ik wil nu niet deze dag verpesten voor ze, ik besluit haar niets te vertellen van de situatie waar ik nu in verkeer samen met John. Haar en haar lieve man feliciteer ik namens John en mij met hun prachtige kindje en dat ik ze snel zal opzoeken wanneer dit kan en mag. Ik bel mama en vertel het haar. Woorden schieten even te kort. Dubbel, zo dubbel.Met de geboortefotografe spreken we af dat zij lekker naar huis gaat, het is inmiddels al na avond eten tijd en ze heeft zelf ook een gezinnetje. We spreken af dat we appen wanneer er weer wat meer rommelt. We bespreken dat we begrijpen dat wanneer de uitdrijf fase inzet zij nooit vanuit huis het zal halen, daar nemen we genoegen mee. En bespreken dit met de verpleegkundige dat zij, wanneer het zover is, met onze mobiele telefoons foto's maken.

Onze telefoons zijn vrijwel leeg en we hebben natuurlijk geen opladers bij ons. John belt mama op, die met papa ondertussen bij mijn zus is, in dezelfde woonplaats als het ziekenhuis. Mama wisselt John even af zodat hij snel naar de winkel kan om opladers te kopen. Met mama besluit ik toch een appje te sturen naar mijn goede vriendin. Onze vriendschap is sterk genoeg hiervoor en ik hoop maar alles wat ik voel dat wij niet een schaduw geven over hun geluk. (alvast stukje vooruit maar mijn vriendschap heeft met haar alleen maar een extra diepte gegeven en zijn nog hechter en sterker geworden)Met mama heb ik nog even gekeken naar ons meisje via de echo. Wat fijn. Ik vertel dat ik een druk voel, een poep gevoel. Ze lachen en ik zeg dat ik nou niet weet of het komt of niet of dat dit Vieve is. Op de echo kon helemaal niet meer de ontsluiting gezien worden.. Afwachten en... Poepen is gewoon poepen zeggen ze met een knipoog. Okeeee... 

Als John terug is, gaat mama weer naar mijn zus en wenst ons sterkte.De verpleegkundige en de avond dienst verloskundige komen binnen en regelen voor ons dat John een bed krijgt naast mij, we willen even rusten. Wat ontzettend fijn en lief want nu hoeft John niet op een stoel half te liggen.

We installeren ons en proberen wat te relaxen...To be continued...