Daar ben je eindelijk deel 5

Het moeilijkste deel...Denk ik... Ik heb alweer tranen in mijn ogen tijdens alleen al deze zin typen.

Want wat was die viering fijn. De dag erna had ik een gezellige babyshower gehad voor mijn collegaatje.De week erop ging opzich prima, was meer moe en de bandepijn werd erger maar, ging nog prima. Ik had nu na alle weken steeds veel afspraken en echo's, nu eens twee hele weken niks hiervan, ik vond het nog bijna eng en raar ook. Maar toch genoeg andere dingen op de planning. Zo ook ons uitje naar de Orchideeënhoeve die stond eindelijk na 5x te zijn verplaatst gepland voor komende zondag 6 Maart 2022. Dat weekend vond ik al zo reuze spannend want och och mijn goede vriendin was de uitgerekende datum voorbij. Ik zou die maandag naar haar toe gaan als er nog niks gestart was.. Die zondag wij gezellig dus op pad, kreeg ik niks van mijn vriendin op de app terug, hmm... Het was erg grappig om te merken dat de coronamaatregelen veel met mij deden want ik vond het zo raar om na een lange tijd bij zoveel mensen in de buurt te komen zonder mondkap of 1.5 meter afstand. Heel veel prikkels die dag en in mijn achterhoofd bezig met mijn vriendin. Ik kreeg daar wat krampen in mijn buik als ze wat meer bewoog, nou ja niet gek, de 20 weken waren voorbij en harde buiken kunnen komen en gaan. Zoals al eerder benoemd, ik zoek nergens snel iets achter. Mijn cravings van hartig en zoet kwamen om de hoek dus een half gebakje en een halve frikadel waren een genot, waar ik toen heel hard om moest lachen omdat daar foto's van zijn gemaakt en ik hier oprecht van genoot.We waren thuis en s'avonds lig ik op tijd op bed, moe van de indrukken en aan het nagenieten kwam John even bij me liggen en gaf mij en jou via mijn buik een kus. Ik legde, zoals elke dag nog steeds, jou hand op mijn buik in de hoop dat je haar nu eindelijk voelde, je schopte en bewoog namelijk steeds meer. En ja hoor, EINDELIJK, John  tranen in zijn ogen en ik was zooo blij, eindelijk konden we dit verder samen delen. Intens mooi moment samen.

Die ochtend.. Maandag 7 Maart..Ik ging vroeg eruit want ik had een afspraak bij de tandarts. Ik ga nog steeds naar dezelfde die vlakbij mijn ouderlijk huis zit. Voor het wegrijden ernaar toe kreeg ik weer wat gekke trekken in mijn buik maar niet pijnlijk. Bij de tandarts zitten grappen over hoe het gaat en dat ze door de Ascal snel mijn tandvlees liet bloeden. Ik zou voor de mondhygiëniste die woensdag terug komen en dus stond ik al met 15 minuten buiten. Nou, dan bel ik mama wel op of ze thuis is voor een kopje thee. Gezellig bij mama aan de keuken tafel aan de thee vertel ik over de rare krampen die ochtend. Mijn moeder, als kraamverzorgster en als moeder zag e rook nog veel achter en we kletste wat af, over ons uitje, mijn beste vriendin die nog steeds niets iets had laten weten en over ene bevallingsplan want die zouden we over 9 dagen gaan bespreken. Ik zei nog zo tegen mijn moeder, ik weet heus dat ik niets kan plannen maar ik wil het liefste een no touche bevalling en dat John overal bij is of bij betrokken word gehouden, hij kent mij het beste.Ginnegappend kletste we wat af maar tijdens het kletsen kreeg ik steeds meer krampen en belande ik met mijn armen om mijn buik en mijn hoofd rustend op tafel. Mijn moeder vroeg of ik niet last had van mijn darmen en adviseerde even misschien naar het toilet te gaan. Ach welja, je weet het ook nooit tijdens de zwangerschap, alles begon ook zo vreemd te voelen sinds ik begon met groeien.Ik sta in het toilet en met dat ik mijn sportbroek en onderbroek naar beneden doe, sta ik verstijfd en word ik als een boemerang weken terug in de tijd geslingerd. Ik kijk naar mijn onderbroek die onder het bloed zit, helder rood...Tranen vullen mijn ogen en ik weet gelijk, dat mijn buikkrampen geen normale krampen zijn.Ik roep mijn moeder, heel hard. Ze rent naar de wc, kijkt mij eerst aan en dan naar beneden in mijn onderbroek. Haar ogen vullen zich met tranen, ik kijk haar aan... In de hoop dat ze iets zegt dat me gerust stelt.. Maar helaas, ze kijkt op zo'n moederlijke bezorgde maar troostende manier en zegt dat ik maar even de verloskundige moet bellen. Nee... nee nee nee, dat hoeft niet, het gaat prima denk ik alleen maar. We bellen naar de verloskundige praktijk in onze woonplaats en ze hoort mijn verhaal aan en vraagt rustig een aantal vragen. In eerste instantie zegt ze kom maar hier heen als dat lukt, dat wilde prima ik kan prima rijden die 20 minuutjes. Al snel na het ophangen belde ze weer terug en zei ze aangezien ik bij mijn ouders was en op ook 25 minuten van het ziekenhuis af zat waar ik medisch onder verantwoording sta, dat ik beter daarheen kon gaan voor het geval als er acties moesten gedaan worden, dit gelijk kon. Prima. Mama is in actie modus en pakt gelijk haar spullen en zegt wat ik moet doen, ik sta even niet stil bij wat er nu gaande is.

Onderweg in de auto belt mijn moeder mijn zwager, dat ze niet komt oppassen en met mij naar het ziekenhuis is. Ze rijdt vrij snel en ik bel John ondertussen zo rustig mogelijk op met het nieuws. Hij schrikt zo erg en vraagt hoe of wat, wat ik ook nog niet weet maar dat ik oke ben, leugentje nummer 1... We houden je op de hoogte zeg ik. Steeds verder op de snelweg voel ik de krampen versterken. Ik kijk naar mama en vraag haar bevestigend "dit zijn weeën he.."? Mama knikt alleen. Het is stil en ik zeg haar dat dat niks hoeft te betekenen, ik krijg gewoon remmers en ga plat liggen net als mijn oudste zus... Het. Komt. Goed.Uit instinct, vertel ik mama opeens... "mam... Ze heet Vieve..." En ik hoor dat mama een hap lucht in ademt en emotioneel word. "Vieve, naar La Vie, het leven, onze kanjer" glimlach ik trots. "Wat mooi" zegt mama en ze klopt met haar rechter hand op mijn bovenbeen.Ik voel je nu een stukje minder, meissie... Gaat het wel goed...Vlakbij het ziekenhuis begint mijn lichaam uit zichzelf met puffen tijdens de weeën. Dit deed ik niet helemaal goed en dus hielp mama mij erbij, want tsja, ik zou daar net donderdag mee starten, de zwangerschapscursus, wist ik veel.

Aangekomen in het ziekenhuis wilde ik zo koppig als ik was lopend naar de afdeling, binnen lukte het niet meer en nam mama me mee in de rolstoel. Toen we bij de afdeling moeder en kind aankwamen, was de verloskundige die ons welkom heette een herkenning voor mij en ik voor haar ook. Geen goed teken dacht ik. Zij was de lieve verloskundige die mij toen hielp bij mijn eerste bloeding bij 8 weken op werk en daarna in in dit ziekenhuis kwam. Zij en nog twee verpleegkundigen helpen me op een bed in een van de verloskamers daar. Ze pakt de echo en vraagt ondertussen een aantal vragen. Ze vraagt of ze mag beginnen met de echo en of ik wil dat er foto's en of filmpjes worden gemaakt. Prima joh, wat jij wil dacht ik toen.Ze start de echo en ik zie vrij snel onze mooie dochter, haar hartje kloppend en bewegend in mijn buik. Een zucht van opluchting en de gedachten Daar ben je dan... Terwijl ze nog over andere zaken praat, wat er precies aan de hand is, zie ik verder wat er gaande is...Ik kijk mama aan en zij ziet het ook. We beginnen allebei te huilen en we leggen uit dat mijn oudste zus dit ook heeft gehad. Mijn baarmoedermond stond op bijna 3 cm open, ontsluiting dus. Mijn placenta zat aan de voorkant van de buik. Een stuk placenta en vlies met vruchtwater is door de baarmoedermond gezakt en lag als een ballon in mijn vagina, nog intact. Doordat de placenta los is gekomen van de baarmoederwand, ben ik mede daardoor erg gaan bloeden want dat is een wond geworden. Dit alles heeft de weeën opgestart, dus de bevalling. Oorzaak: Baarmoedermond verslapping (cervix insufficiëntie). Ik wist... Het is klaar. ik hoef geen uitleg meer, ik wil het niet horen en knik overal ja en amen op. Ik krijg uitleg over dat de twee verpleegkundigen voor mijn kamer blijven gepland voor volledige ondersteuning. Ik bedenk me nog, wat een luxe en zeg dat ze beter andere vrouwen met levende kindjes kunnen helpen. Ik word erop geattendeerd dat onze dochter leeft en zij en ik hun prio zijn en het al moeilijk genoeg is. Oké...Touché... De gynaecoloog en de verloskundige komen nogmaals voor een praatje, HET praatje.. Dat praatje dat je krijgt te horen dat ik in de 23e week zit van de zwangerschap. Ja, jaaa ik weet het wel, ze is niet levensvatbaar. En ja daar komt de mokerslag "mede door de vroeg geboorte en het termijn waarin u zit van de zwangerschap, mogen wij helaas geen medische acties uitvoeren. Er is geen kans van leven na de bevalling. Het kan zijn dat ze tijdens of na bevalling nog even leeft, hoelang kunnen we niet zeggen". Ze leggen de ademhaling uit hoe dat zal klinken, mocht ze nog leven na de bevalling. Ik stel me maar mijn ouderen zorgvragers voor, die ik genoeg begeleid heb in hun laatste levensfase. Het zal vast anders zijn maar toch wil ik dit liever in mijn hoofd houden. Ze geven me alle opties maar ik wil eerst het moeilijkste doen wat er is... Mijn man vertellen dat het toch niet goed gaat en dit keer, niet goed komt.Nadat ze weg zijn, bel ik John op en vertel in alle rust dat hij direct naar me toe moet komen... want het is niet goed.

....To be continued.