Brief aan mijn kleine man

Dag klein ventje 

Mama hier. Je bent nu 2 weekjes geleden geboren en gestorven dichtbij ons. 

Hoe heb ik die 2 weken overleefd zonder jou? Dat is zelfs voor mij nog steeds een raadsel. 

Soms heb ik het gevoel dat je nog steeds in mijn buik zit. Bepaalde pijnsteken die gelijkaardig zijn als de bandenpijn. Maar dan voel ik over mijn buik en dan merk ik dat mijn buik niet meer zo groot en stevig is als toen jij erin zat. Dan is dat eventjes terug back to reality. 

In die 2 weken heb ik zoveel emoties gehad. Zoals verdriet, schuld, kwaadheid,... Maar ook is er zoveel nog moeten gebeuren. Ik heb nog lang in het ziekenhuis gelegen. Ik heb eenmaal thuis druk bezig geweest met wat en hoe we jou gingen eren. De eerste week draaide ook volledig om jou en je crematie. De 2de week ging dan puur over de curettage waar we door moesten. 

Nu lijkt het alsof er niks meer is dat we moeten of kunnen doen. Behalve dan rouwen en jou missen. Nu denk ik vaker aan de wat als je wel nog bij mama was. Dan hadden we nu je kleerkast aangekocht. Mama wou deze als eerste in de kamer om alle kleertjes op een propere manier weg te kunnen leggen. Dan hadden Omi en ik naar de babywinkel in gent geweest want we hadden nog een cadeaubon. Dan hadden mama en papa al eens proefafdrukjes laten maken van je geboortekaartje. 

Mama wou graag iets doen in de zomer van daguitstapjes maar ik was altijd te moe en moest rusten door de bloedingen. Nu kan ik nog steeds geen daguitstapje maken want de fut is er gewoon niet meer... 

Mama had je overal mee naar toe willen nemen. Mama had je zoveel willen tonen en willen leren. Het enige dat mama nu kan is in de zetel liggen, met jou dekentje. Denkend aan de wat als... 

Mama mist je en papa mist je ook! Wat zien we je graag.