8 maanden geleden
Alweer een maand geleden dat Jaime is geboren
Wat vliegt de tijd...
Hoe kan het alweer een maand geleden zijn, dat Jaime werd geboren...
Het voelt nog als de dag van gisteren. Maar aan de andere kant voelt het ook alweer als lang geleden.
Vaak vind ik het zo onwerkelijk, dat ons dit is overkomen. Want hoe langer het al lijkt te zijn geleden, hoe vaker ik me afvraag, of het wel echt gebeurd is, was het niet allemaal een nare droom, ben ik wel echt zwanger geweest?
Ik had het natuurlijk al wel vaker gelezen, dat stellen een kindje tijdens de zwangerschap verloren. En je weet ook dat het kan, en dat het gebeurt. Ik voelde dan zo mee met de ouders, vond het zo erg, dat moest dan wel de hel zijn... Ook bij de verloskundige, waar ik weer onder controle was, blijken mijn partner en ik niet het enige stel te zijn geweest, die door deze hel gingen. Er was nog een sterrenkindje geboren in februari. Zoveel leed...
Nu waren wij degenen die het overkwamen. Één van die twee sterrenkindjes in de afbeelding hierboven (de verloskundigen maken elke maand een overzicht met de statistieken) was Jaime... Dit is niet wat je verwacht, bij een 20 weken echo als tot nu toe altijd alles goed was, en zeker niet als je bij de gynaecoloog te horen krijgt, dat de boosdoener een veel voorkomend virus is, het CMV virus. Hoeveel pech kan je hebben...
Het gaat nog steeds met ups en downs. De ene dag gaat het beter dan de andere. Sommige dagen overvalt het verdriet me ook heel erg. En zeker als ik denk aan wat de oorzaak hiervan is. En dan vraag ik me af, toen ik zo verkouden was, en het virus lekker huishield in mijn lichaam, toen werd ik ziek, en Jaime dus ook. Ik heb er niks van gemerkt dat Jaime ziek was. De vraag die mij bezighoudt is; Heeft Jaime geleden? Dat ik dat niet weet, vind ik erg. (Dat is een vraag die ik nog wel aan de gynaecoloog kan stellen met de komende afspraak). Want hoe kan ik niks hebben gemerkt dat mijn eigen lieve kindje in mijn buik zo ziek was? En heel stilletjes een sterretje aan de hemel werd...
Het klinkt misschien gek, maar ik mis Jaime heel erg. Ook al heb ik Jaime niet echt levend gekend. De kom waar we Jaime in hadden liggen, had ik in het begin na de uitvaart een bloemstukje van de dienst in gedaan. Dat was een rare gewaarwording, bloemen erin i.p.v. onze Jaime. Die bloemen zijn nu uitgebloeid, en heb ik met heel veel pijn in mijn hart weg moeten gooien. Nu heb ik er weer water in gedaan, met een aantal drijfkaarsjes. En gek genoeg vind ik het confronterender dat er nu water in zit, dan de bloemen. Want er zit water in, maar ik zie Jaime nergens... Misschien wordt het met de tijd minder, of niet, we zullen zien...
