Van het kastje naar de muur.

Zoals veel volgers van mij weten loop ik nu zo ongeveer de helft van mijn leven (14 jaar nu) met mentale problemen.

Ik zal proberen jullie mee te nemen naar het begin, hoe het komt dat ik er nu nog steeds zo bij zit.

Ik was 12 jaar en mocht eindelijk naar de grote school, veel vriendinnetjes van mij gingen naar dezelfde school, en alles ging onwijs goed.

Tot in het tweede leerjaar wij een gesprek kregen met mijn mentor van school dat ik toch overgeplaatst moest worden naar een andere school, een niveautje lager.

Prima. Mijn ouders en ik vonden een nieuwe school voor mij.

Ik was 14 jaar toen ik op mijn nieuwe school aankwam, en merkte gelijk, dat dit een geheel ander soort school was.

Hier moest ik op eigen benen staan want vriendinnen had ik nog niet.

Stukje bij beetje kon ik in korte tijd steeds beter mijn draai vinden op school, TOT ik mijn toenmalige vriendje ontmoette.

Deze bracht me in aanmerking tot softdrugs e.d.

Maar dat was maar het begin.

Mijn ex vriendje begon zich steeds gewelddadiger op te stellen naar mij, en hier en daar kreeg ik een klap voor me hoofd van hem.

Dit is in ruim 2 jaar geëscaleerd tot dagelijkse fysieke en mentale mishandelingen.

Van thuis, tot op school, tot midden op straat.

Ik kon niks, ik was doodsbang en ik zat vast in een net, waar ik never uit kwam.

Politie deed toentertijd vrijwel niets met onze aangiftes dus ik kon werkelijk niks, behalve elke keer weer de klappen proberen te incasseren.

Tot op die ene bewuste dag, deze staat op mijn netvlies geschreven..

Als 15/16 jarig meisje fietste ik weg bij mijn ex vriendje, waar hij op dat moment (blijkbaar) niet van gediend was, en hij rende achter mij aan.

Ik fietste zo snel als ik kon, maar hij was sneller.

En in een fractie van een seconde lag ik weer, van m’n fiets afgeslagen, en op de grond ging hij gewoon door.

Ik vergeet NOOIT meer dat ik opstond met een bebloed gezicht en ik keek om mij heen en ik zag verderop een groepje mensen staan, deze keken mij ook aan, en ondanks mijn bebloed gezicht en wanhoop in m’n ogen deden ze niets.

Met stomheid geslagen en vol verbazing ben ik naar huis geracet.

Ik kwam thuis aan met een dikke kaak en heel wat blauwe plekken en schaafwonden.

We hebben aangifte gedaan en vanaf dat moment kwam er eindelijk een straat/omgangsverbod.

Dit was mijn keerpunt in mijn leven.

Ik veranderde compleet als persoon naar alles en iedereen toe.

School nét aan afgemaakt (gelukkig).

Het blowen begon de overhand te nemen en mijn gedrag thuis was meer dan radicaal aan het worden.

In deze periode begon ik ook met mijzelf te beschadigen.

De pijn die ik voelde moest weg, maar hoe?

Ik zag daar maar 1 oplossing ik, en dat was een mes pakken.

Mijn ouders wisten totaal niet meer wat ze met me ‘aanmoesten’ en zo kwamen we bij gezinstherapie terecht.

Onwijs goed om de problemen binnen onze familie aan te pakken, maar ik liep nog steeds met een trauma.

Inmiddels heb ik in de tussentijd de ene ‘stempel’ na de ander op me gedrukt gekregen, van adhd, tot bipolair, tot borderline, tot ; ze zit gewoon in de puberteit.

We zijn nu 14 jaar later, inmiddels ben ik 28 en moeder van 3 geweldige kindjes, waar ik helaas door de problematiek die zich in de afgelopen 14 jaar opgestapeld heeft niet meer ‘goed’ voor kan zorgen, deze verblijven dan ook tijdelijk ergens anders.

Afgelopen september is mijn hulp bij een ‘moederbedrijfje’ van de GGZ gestopt, waar ik ruim 2 jaar liep, en werd doorverwezen naar de GGZ bij het ziekenhuis.

YES dacht ik nog, eindelijk een opname!

Maar nee, na het tweede gesprek was een therapie bij de gespecialiseerde GGZ toch niets voor mij, tot grote verbazing tot mijzelf en m’n omgeving.

Maar we gaven niet op. We gingen door.

Kunnen we het niet hier in Nederland vinden, dan gaan we op zoek naar klinieken in het buitenland.

Vanaf 1 januari tot nu 15 januari ben ik bij 2 buitenlandse klinieken afgewezen.

De 1e kliniek in Zuid Spanje zei ; je bent te complex qua problematiek en je moet eerst stoppen met blowen voor je geholpen kunt worden (logisch maar dit lukt me niet zonder hulp).

Dus volgende dag mijzelf ingeschreven voor een andere kliniek, deze was gespecialiseerd in verslavingszorg en de daarbij behorende kenmerken en problematiek.

Hier kreeg ik gister de uitslag van en ook déze wilt me niet aannemen.

Met de reden dat m’n persoonlijkheidsstoornis teveel op de voorgrond ligt.

Letterlijk word ik dus heen en weer geslingerd ; ik kan niet geholpen worden aan m’n koppie zonder te stoppen met blowen.

Maar een verslavingskliniek ziet dat weer blijkbaar niet als een probleem en moet dus het koppie eerst aangepakt.

Ik sta letterlijk (wanhopig) met m’n rug tegen de muur, want wat nu dan?

Ik ga zeker niet opgeven, en dit verhaal gaat ook zeker een vervolg krijgen!