Uitrusten op vakantie?

Het hele jaar hard werken, veel grote veranderingen en vooral weinig slapen, wat waren we toe aan vakantie! Nét voor onze vakantie ging ons huis ook nog in de verkoop en tijdens ons verblijf in Spanje zouden de bezichtigingen plaats vinden. Natuurlijk ideaal dat ik niet telkens met de kids het huis uit hoefde en alles telkens opnieuw aan kant hoefde te maken maar wel een extra stress factor zo vlak van tevoren. Ohja en de hele family, behalve Lee the Legend kreeg ook nog even Corona een week van tevoren. Maar, dachten we telkens, áls we eenmaal in Spanje zijn dan hebben we rust. Wat een absurde gedachte van ons. Natuurlijk gaan die kinderen niet ineens méér en langer slapen dan thuis.

De heenweg vlogen we samen met mijn ouders. Die extra handen konden we wel gebruiken met de tweeling van 10 maanden, Joa van twee én drie koffers, een tweelingbuggy en twee maxi-cosi’s. We hadden genoeg hapjes en snacks bij, flesvoeding, speelgoed en een iPad vol filmpjes. Op Eindhoven airport liep het in eerste instantie ook gesmeerd. We mochten de wagen meenemen tot het vliegtuig en kregen de ‘verkorte’ route aangeboden aangezien niemand vrolijk wordt van 3 kids in een lange rij. Helaas hadden we uiteindelijk 3,5 uur vertraging maar al met al deden de kids het erg goed. Het was wel zo dat de vliegmaatschappij telkens deed of we ‘ieder moment’ konden vertrekken want anders waren we bij de wetenschap van zoveel vertraging waarschijnlijk omgekeerd naar huis. Opa en oma vermaakte Joa (die nog een kindje gebeten had in de speelhoek van het vliegveld) en Nick en ik bekommerde ons ieder om een baby. De gedachte we de terugweg dit hele circus met z’n tweeën moesten verplaatsen drukte we voor nu maar even weg. We kwamen ’s avonds aan in Casa Luna, het fijne familiehuis van mijn ouders vlakbij Marbella. De vermoeiende reis waren we vast over een paar dagen weer vergeten. Hup de kids naar bed en het eerste glas Tinto was een feit!

De volgende ochtend werden we er om 5:20 aan herinnerd dat vakantie met kids niks anders is dan dezelfde (en meer) struggles als thuis alleen dan op een betere plek. De kids bleken erg veel moeite te hebben met het omschakelen naar de nieuwe omgeving en het andere klimaat. Zowel de middagslaapjes als de avonden ging het inslapen erg moeizaam. Vaak waren we ’s avonds 1,5 tot 2 uur bezig voordat het stil was. Overdag was het ook zoeken naar een ritme wat werkt. Ze waren natuurlijk éxtra moe van het zwemmen en spelen waardoor ze een beetje tussen de behoefte van 2 en 3 slaapjes in kwamen te zitten. Ook kond de tweeling allebei nog nét niet kruipen wat erg veel frustratie opleverde. Lee was vertrokken met 2 hele kleine Dracula tandjes die net door het tandvlees heen geboord waren maar had nog 4 knobbels die ieder moment konden uitbarsten.

Natuurlijk wisten we van onze vakanties met baby Joa dat liggen op een bedje bij het strand of zwembad een illusie was maar we verlangden stiekem zelfs terug naar huis in deze eerste dagen. Een dagje werken en de kids naar de opvang brengen klonk even heerlijk. In ons hoofd waren we er wederom ingetrapt om het idee van vakantie te idealiseren. Van tevoren hadden we heel erg het motto van ‘go with the flow’ op vakantie. Ze slapen maar wanneer ze moe zijn en zijn wakker als ze wakker zijn. Echter na een week was het een groot rommeltje geworden. 3 kids die om en om op bed lagen en alles was anders dan ze gewend waren. We besloten weer strakker in het ritme te gaan en rituelen in te zetten. Inmiddels hadden we onze verwachtingen ook steeds meer bijgesteld en zagen we vakantie niet meer als uitrusten maar als de o zo waardevolle tijd als familie en de bizarre ontwikkelingssprongen op de voet kunnen volgen want de kids gingen echt als een speer! Dit bleek voor ons de sleutel naar succes. Na anderhalve week hadden we het zelfs zo goed voor elkaar dat ze ’s middags met zijn drieën(!) tegelijk naar bed gingen. Ook de evening-run werden makkelijker en er kwamen zelfs avonden dat we met z’n tweeën met een biertje en een borrelplank op het terras eindigde of nog even een duik in het zwembad namen zonder kinderen. Natuurlijk maakte we het niet te dol want de volgende ochtend was er weer om 6:00 een pyjama party gepland ons bed.

Ik was blij dat we van tevoren bedacht hadden om ruim 2,5 week weg te gaan omdat we het de reis niet ‘waard’ vonden om voor een korte periode ons hele hebben en houden te verplaatsen. De tweede helft van de vakantie hebben we zelfs dingen ondernomen buiten de deur en zijn we 3x buiten de deur wezen lunchen, naar de speeltuin geweest en zelfs op het strand wezen spelen voor een uurtje! Ook kwam het zo uit dat ongeveer halverwege de vakantie de tweeling begon met kruipen en dit ervoor zorgde dat ze een heel stuk frustratie kwijt waren. Ze konden nu zélf op ontdekking en hingen niet meer zoveel aan ons. Iedere dag kwamen er nieuwe vaardigheden bij. Lexi begint telkens met iets nieuws, zwaaien, klappen, opstaan en Lee kijkt het een paar dagen af om het vervolgens te imiteren en zijn zus toe te lachen met een mond vol melktandjes. Oh wat gaan ze hard, letterlijk. Aan het begin van de week was het nog een soort kamelenrace hoe ze met de kontjes omhoog door de kamer tijgerde en legde we wedjes wie de overkant zou halen maar inmiddels verplaatsen ze zich binnen enkele seconden van de keuken richting de trap naar het zwembad. Topsport voor ons als ouders wederom! En dan Joa, die heeft het verstoppertje spelen helemaal ontdekt met als gevolg dat hij inmiddels, wel alleen met gesloten ogen offcouse, foutloos tot 10 kan tellen! (een-twee-drie-veeeeel enz.) Ook zwemt hij zelf het zwembad over alsof hij nooit anders gedaan heeft. Zelf ‘duiken’ en “pokrol’ (koprol) zijn nu onderdeel van zijn wateract. Alle clichés zijn wederom waar. Als de kids het naar hun zin hebben, dan wij als ouders ook. Ook met minder slaap dan thuis.

De terugreis was nog wel even een behoorlijk ‘dingetje’. Mijn ouders zijn een weekje gebleven en de terugreis stonden we er dus alleen voor. We hadden alles goed uitgestippeld. We waren 4,5 uur van te voren vertrokken, hadden 2 draagzakken bij voor in het vliegtuig. Ik zou Lexi in de draagzak doen, de luiertas op mijn rug en Lee en Joa in de buggy vast snoeren. Nick zou dan alle bagage sleuren. Uiteindelijk rende Joa ‘los’ en zat de tweeling in de wagen. Verder vraag ik me af of het douane personeel van Malaga zelf kinderen heeft. We hadden al onze spullen uitgestald in bakjes voor de douane toen werd gezegd dat Nick naar een ander poortje moest met de tweelingwagen. Ik mocht niet mee en stond daar met alle handbagage en Joa. Alle babyvoeding werd afgepakt (ik schat dat ik 12 zakjes knijpfruit bij had) voor nader onderzoek. Telkens werd er iets nieuws uit een van de tassen gevist en gevraagd of ik dat opnieuw vooraan in een apart bakje door de detector wilde doen. Ik gaf aan dat ik Joa niet achter kon laten en ze bleven maar vragen waar mijn ‘husband’ was. Een knijpfruitje was nu overigens wel welkom geweest voor afleiding. Nick stond daarentegen voor een nog grotere uitdaging. Die kreeg de boodschap of hij de tweeling uit de wagen wilde halen en de wagen in wilde klappen voor de detector. Succes, joe!

Uiteindelijk werden we na de securitycheck kletsnat van het zweet herenigd en hadden we nog precies 30 min om bij de gate te komen, flessen te maken voor de tweeling en 3 kids te verschonen. Nick ging bij de koffietent in de rij voor water voor de flessen en ondertussen zette ik telkens één kind op de grond, op hoop van zege, zodat ik ondertussen in de kinderwagen de rest kon verschonen. En dan te bedenken dat de daadwerkelijke vlucht nog moest beginnen. De mensen om ons heen hebben zich overigens kostelijk vermaakt met dit tafereel van ons.

In het vliegtuig zaten we verdeeld over twee rijen. Ik zat met Joa en Lexi en een rij voor ons zat Nick met Lee. Wegens veiligheidsredenen mogen er geen 2 baby’s op 1 rij. Erg onhandig in ons geval! Even voor de beeldvorming; ik heb Lexi aan Joa moeten geven om het babytuigje wat verplicht om moet om mijn riem te kunnen maken. “Joa, heeeeeel hard knuffelen met Lexi en niet loslaten”. Misschien niet de meest verantwoorde ouders tip maar we hadden alle kids preventief een zetpil gegeven voor eventuele oorpijn. Feit is dat de kids zich supergoed gedragen hebben de hele vlucht en alle angstige blikken van de mensen om ons heen waren volledig verdwenen en veranderde gedurende de vlucht in een glimlach. Joa vermaakte de hele rechter achtervleugel met zijn uitvoering van “Heeeeelicopter” terwijl hij op zijn stoel stond. Nick had hulp van twee lieve vrouwen naast hem en Lexi lag heerlijk in de draagzak bij mij te slapen. Joa viel uiteraard in slaap precies toen we de grond raakte tijdens de landing. Ik heb hem lekker in de draagzak van Lexi gedaan en Nick heeft met 2 tassen en 2 baby’s op wonderbaarlijke wijze de bagageband bereikt. Daar konden we gelukkig Joa en Lee overleggen in de buggy en met het hele Circus Renz weer op weg naar ons bedje thuis!

Tijdens en na de terugreis heb ik me vaak afgevraagd of het het allemaal waard was. Het slaapgebrek, het zoeken naar ritme, de heen en terugreis en dan het gesleur met alle spullen. Inmiddels durf ik met zekerheid te zeggen dat het het 100% waard was. We hebben herinneringen gemaakt voor het leven. Ook al weten de kinderen dit later niet meer, de foto’s en hun koppies zijn goud waard voor ons. We zijn als gezin weer even helemaal gereset en op elkaar ingespeeld. De taakverdeling verliep heel natuurlijk en dit nemen we nu mee in ons dagelijks leven thuis. Ook het strakke ritme van de vakantie hanteren we nu thuis en we functioneren hier allemaal goed op. Thuis moest iedereen uiteraard weer even wennen maar dankzij onze eigen handvatten ging dit alweer veel sneller! Vind ik het persé een aanrader om met drie kinds onder de 2,5 te gaan vliegen; Nee zeker niet maar ik had het absoluut niet willen missen! Het is echt een kwestie van verwachtingsmanagement en gewoon doen! Als je het niet probeert heb je ook geen herinneringen waar je later om kunt lachen toch?

En verder hebben Nick en ik besloten dan we vanaf nu in het vervolg het eerste weekend ná onze vakantie samen een weekend weg te gaan om bij te komen van de vakantie!