Een week zonder kindjes op vakantie

Ik vond het echt een ding. Een week weg zonder kindjes. Niet een paar uurtjes verderop, maar gewoon 8,5 uur vliegen... Van te voren heb ik dus ook enorm getwijfeld of en hoe we het gingen doen.

Vanwege onze verhuizing naar Washington DC werd ons aangeboden om een "bezichtigingreis" te maken. Het bekijken van huizen en scholen, bankzaken regelen, de ambassade bezoeken, dat zijn toch allemaal dingen die online niet zo gemakkelijk zijn.

In eerste instantie wilde ik mijn man alleen laten gaan en zou ik bij de kindjes thuis blijven. Zo lang weg van mijn twee jongens, terwijl ik nog borstvoeding gaf aan de jongste van 7 maanden, nee echt niet! Ik was eerder wel een midweek alleen met een vriendin naar Ibiza geweest, toen mijn oudste zoontje bijna 2 jaar was en ik nog zwanger van de tweede, maar dit voelde heel anders. Zo ver weg en waar gingen we 2 jongens laten?

Al snel kwamen we tot de conclusie dat het veel fijner was dat ik wel mee zou gaan. Het huis waar je minimaal 3 jaar gaat wonen, de school voor de oudste en gewoon het kennismaken met de stad en collega's is toch wel fijn om samen te doen. Door het tijdsverschil, een peuter die wat moeite heeft met grote veranderingen en zo'n lange reis met allerlei afspraken, bedacht ik me dat we in ieder geval oppas voor Jason zouden zoeken. Hij kon bij mijn zusje terecht, waar hij sowieso altijd met plezier met zijn nichtjes speelt.

Ik deelde mijn twijfels met een mama groepje op facebook en de meesten waren overwegend positief en zeiden: ga lekker samen zonder kindjes en geniet er van! Hoe meer ik er over nadacht, hoe meer ik het een goed idee vond. Ik durfde het bijna niet te vragen, maar mijn zusje hoefde niet lang na te denken: David kon er ook nog wel bij. Een week lang van 3 kindjes naar opeens 5, ik heb er respect voor!

Voor de hond en kippen hadden we ook al snel oppas en toen was het allemaal zo geregeld. Ik bouwde de borstvoeding verder af en sloot die periode af, net voordat we weg gingen.

Onderweg naar de luchthaven hadden we allebei wel wat moeite met loslaten. Dikke knoop in mijn maag en het liefst reed ik zo weer terug naar huis. Maar ik herhaalde steeds voor mezelf dat ze het super goed hebben bij mijn zusje en dat het allemaal goed kwam.

Uiteindelijk hebben we er echt van genoten. Een paar lange nachten doorslapen, veel uit eten en fijne gesprekken samen, rustig naar onze afspraken en een beetje de toerist uithangen in de grote stad. De jongens deden het super, al was het de laatste nacht wel echt klaar en wilde Jason gewoon weer naar papa en mama. En wilden wij eigenlijk ook gewoon een dag eerder naar huis.

Thuis heeft het wel even geduurd voor Jason weer het vertrouwen had dat we echt thuis bleven als hij ging slapen en had hij wat moeite met loslaten bij de gastouder en peuterspeelzaal. Met veel geduld en uitleg en knuffels is dat gelukkig weer helemaal goed gekomen!