De babydokter

Na 5 jaar bezig te zijn in 2018 wil ik na de eerste ICSI poging gelijk door voor poging 2. De eerste poging had teleurstellend resultaat en duurde al lang genoeg na de wisseling van labaratorium. De opbrengst was slecht en dus wil onze hoofdbehandelaar graag starten met een ander hormoon om te stimuleren. Menopur. Een natuurlijker hormoon wat we zelf moeten mengen. We krijgen dan ook weer een uitleg. 'Prikken lukt je inmiddels wel toch,' vraagt de verpleegkundige. Ja dat lukt onderhand wel. Al gaat het wel met trillende hand soms. Wennen doet het nooit denk ik...

Dezelfde maand als de negatieve test begin ik weer met de pil. Augustus 2018. Weer een lang schema. Eerst de pil een maand, tijdens pil beginnen met spuiten van decapeptyl en in de stopweek tijdens menstruatie beginnen met spuiten van de menopur. 

Elke avond gaat m'n wekker om 20.00 uur. Ons meisje ligt dan op bed zodat ik kan spuiten. Echter in het weekend blijft ze langer op. Ik stuur haar af en toe naar boven als ik moet spuiten. Als we zaterdagavond echter bij mijn ouders zijn probeert mijn vader haar af te leiden aan de grote tafel. Ze mag knutselen. Het mengen vergt wel even tijd. 

'Mama, waarom moet jij elke dag bloedprikken?' Vraagt ze als we thuis zijn. Ik slik m'n tranen door. Kijk haar lachend aan en vraag: bloedprikken? 'Bedoel je wat ik vanavond bij oma en opa deed?' 'Ja,' haar ogen kijken me vragend aan. Wat word ze wijs. 6 jaar.. Ik kijk Erik aan. We hebben het er wel eens over gehad. Wat doet dit met ons meisje? Ze is al eens verdrietig thuis gekomen met een briefje van de schoolfotograaf voor een foto met broer/zus. 'Ik heb helemaal geen zusje of broertje,' zei ze dan met tranen in haar ogen. We besluiten eerlijk te zijn. 

'Mama en papa willen graag een broertje of zusje voor jou. Helaas lukt dat niet zo makkelijk en moeten we daarvoor naar de babydokter. Hij probeerd ons te helpen en daarom moet mama die prikjes zetten en heeft mama soms een zere buik en is mama soms verdrietig.' Ik probeer m'n tranen door te slikken. Dit lukt helaas niet. Gevoelig als ons meisje is zie ik ook bij haar een traan verschijnen. Verdorie, dat wil ik niet, maar dit is mijn meisje, mijn trots, reden dat ik weet wat echte liefde is, reden waarom we zo hard vechten voor een 2e wondertje. 

Ik neem haar in m'n armen. We huilen samen. 'Maar mama, ik wil niet dat jou buik zeer doet. Ik wil jou gewoon kunnen knuffelen en jou niet pijn doen.' Tranen stromen. Af en toe heb ik haar weleens afgewezen vanwege de pijn in m'n buik. Wat voel ik me schuldig. 'Meisje, jij mag mama altijd knuffelen, alleen soms iets voorzichtiger.' Hoe leg je dit uit. M'n humeur, m'n pijn, m'n verdriet. Blijkbaar krijgt ons meisje meer mee dan we denken. 'Oke, mag ik dan wel een zusje?' Erik en ik lachen. 'Dat kan de babydokter niet beslissen schat.' 

Dagen vliegen voorbij. Weer veel pijn in mijn buik gehad. Controles lieten zien dat er veel eitjes groeien. Rond de 20 schatten ze. Dit zijn er wel veel dus moet ik goed blijven drinken ivm overstimulatie. Voor de punctie bloedprikken op overstimulatie. Gelukkig niet dus de punctie en terugplaatsing gaan door. 

Bij de punctie worden er 14 rijpe eicellen gevonden onder de 22 die er zijn aangeprikt. Deze punctie is toch pijnlijker. Ik maak nu alles wel mee en wat een hel. Bij elke 'prik' hou ik ons doel voor ogen. Volhouden Sharon, je kan het. 

12 eicellen worden bevrucht. Wat een goed nieuws! In het nieuwe lab van onze kliniek laten ze de embryo's doorgroeien tot dag 5 voordat ze worden teruggeplaatst. In Zwolle was dit tot dag 3. Dit zal betekenen dat de sterksten overleven en worden teruggeplaatst wat een goede kans bied op een zwangerschap. 

Elke dag worden we gebeld door het lab met een update over onze embryos. Het weekend zit er tussen, maar op maandag (dag 4) worden we nog gebeld dat ze alle 12 nog in de race zijn! Dinsdag is de terugplaatsing van een blasto (embryo dag 5), een toppertje dus. De dag erna worden we gebeld hoeveel embryos er worden ingevroren. Worden we niet gebeld dan zijn er geen embryo's goed genoeg om te worden ingevroren. 

Een dag later zit ik te wachten bij de telefoon. Wat duurt wachten dan lang. Ik word niet gebeld. 'Ze hebben het vast druk.' Erik probeert me goede moed te geven. Ik wil het geloven. Aan het einde vd middag hou ik het niet meer. Ik bel het secretariaat. De laborant is al weg. Niet gebeld dus.... 

De volgende dag bel ik weer. De laborant zit in een bespreking. Hij belt terug zodra hij klaar is. Weer wachten. 

We worden gebeld. Wat een superlieve man. Zo lief dat ik in tranen ben zodra hij het nieuws daadwerkelijk brengt. 'Er waren geen embryo's meer om in te vriezen.' Hij begint een uitleg. Ik snap het, ze waren gewoon al 'overleden'. Geen kans. Hij legt uit over fragmentatie, maar het gaat een beetje langs me heen. We overleggen dat de volgende poging de embryo's op dag 3 worden teruggeplaatst. Ze hebben het waarschijnlijk beter naar hun zin in mijn baarmoeder. 'Maar mevrouw met deze blasto heeft u een goede kans om zwanger te raken. Daar houden we ons aan vast.' Eindigt hij het gesprek. 'Ik hoop het.'

Het wachten en hopen is begonnen. Een week na terugplaatsing weet ik voor mezelf al genoeg. Ik begin weer licht roze verlies te krijgen. Weer een poging mislukt. Een paar dagen later bevestigd de test mijn gevoel. Niet zwanger. Zo wit als maar kan. Weer een poging mislukt. Nog 1 poging van ICSI. En dan? Zo zijn we wel heel snel door onze 3 pogingen heen...