
#33 Vreemde dingen
Kort daarop vertrokken we naar beneden.
Beneden aangekomen zagen we dezelfde man weer die eerder in de ochtend voor ons stond bij de receptie. Hij keek een stuk vrolijker uit zijn ogen. Waarschijnlijk was zijn probleem opgelost. Hij liep ons tegemoet, omdat hij waarschijnlijk naar boven wou. Hij groette ons vriendelijk terwijl hij voorbij liep. Wij groetten terug. "Staat er een nummer op die sleutel?" vroeg Dennis. "Ik ga kijken." Ik pakte de sleutel voor het kluisje uit mijn broekzak en zocht naar een nummer. "Tien, een streepje, driehonderd en vijfentwintig staat er op de sleutel. Dat laatste deel is hetzelfde nummer als dat van de hotelkamer." las ik op. "Nou, laten we het bijhorende kluisje dan maar opzoeken." zei Dennis. Gelijk begon hij te zoeken aan de linkerkant van de kluisjes. Ik begon aan de rechterkant. Dennis dacht dat hij het kluisje had gevonden. "Hier zie ik het kluisje, volgens mij. Alleen zie ik geen streepje tussen de cijfers." "Dan proberen we het toch gewoon." Met de sleutel nog in mijn hand liep ik naar Dennis toe. De sleutel stak ik in het slot. "Ik ben benieuwd." zei ik voordat ik de sleutel probeerde om te draaien. Met verbazing zagen we hoe makkelijk het kluisje open ging. Dennis pakte het deurtje vast om beter in het kluisje te kunnen kijken. Zijn mond viel open, net als die van mij. "Er zit echt iets in. Wat doen we nu?" fluisterde ik. "Uhmmm…..we laten dat er eerst maar inzitten. Het lijkt mij het beste om eerst wat te gaan eten en het er daarna uithalen. Het zou opvallen als wij het er nu uithalen, lijkt mij. We zijn hier nog maar net en wij hebben dat er toch echt niet in gestopt." fluisterde Dennis terug. Ik deed het kluisje weer dicht. "Als we nou nog voor het eten snel iets in een winkel kopen en daar een tas bij krijgen, dan kunnen we die tas in het kluisje stoppen. Dan stoppen we dat pakje in die tas. Dan valt het minder op, hoop ik." stelde ik voor op dezelfde fluistertoon. "Goed idee. Heb jij jouw portemonnee mee?" Ik knikte. "Ik heb de mijne ook mee. Kom dan gaan we." Samen liepen we het hotel uit. We zochten naar een winkel die onze interesse trok. We moesten nog wel een klein stukje lopen voordat we die winkel vonden. Bijna een half uur later waren we weer terug in het hotel. Ik opende weer het kluisje en Dennis gaf mij de tas met daarin onze aankopen. Ik deed de tas in het kluisje en stopte zo onopvallend mogelijk het pakje, wat nog steeds in het kluisje lag in de tas. "Het zit in de tas. Zullen we gaan eten?" Dennis knikte. Hij ging mij voor naar waar we konden lunchen. Het bleek dat het restaurant, dat naast het hotel zat, bij het hotel hoorde. Daar konden wij namelijk lunchen. Het restaurant konden we via een grote binnendeur bereiken. Het restaurant was behoorlijk groot. Bij de ingang, net achter de grote deur, stond een dame die om het nummer van de hotelkamer vroeg. Dennis liet de hotelsleutelhanger zien. De dame verzocht ons om onze jassen in de garderobe op te hangen en haar daarna te volgen naar de tafel die voor ons gereserveerd was. Daar aangekomen gaf ik de dame de tegoedbon voor de lunch. Ze nam ons mee naar waar alles voor de lunch stond. Naarmate we dichterbij kwamen hoe meer lekkere geuren mijn neus kwamen binnengedrongen. Ik had geen idee waar die geuren van afkomstig waren, maar daar kwam ik al gauw genoeg achter. Ik zag even verderop allemaal tafels staan met daarop allerlei spullen voor al het eten van de lunch. Met eten gevulde schalen, met broodjes gevulde manden, borden, kommen, bestek en nog veel meer. Daarnaast zag ik op die tafels enkele warmhoudplaten met metalen schalen erop. Er liep een kok rond die de metalen schalen aanvulde met eten. Een andere kok die rondliep stootte per ongeluk tegen mij aan. Hij had een schaal met groenten in zijn handen. De schaal kiepte bijna om. Gelukkig ging het net goed. Alles bleef in de schaal en ik bleef schoon. Hij verontschuldigde zich nog wel vlug. De dame, die ons mee genomen had, legde ons uit dat de lunch in buffetvorm was en dat we alles konden pakken wat we maar wilden. We bleven bij het buffet achter terwijl de dame terugliep naar de ingang van het restaurant. "Wat is het allemaal luxe! Het ziet er wel allemaal heel erg lekker uit! Wat ga jij nemen?" zei Dennis verbluft. "Ik weet het niet. Zoveel luxe zijn wij echt niet gewend. Ik zou alles wel willen proberen, maar dat is veel te veel!" "Nou, inderdaad. Ik neem die worst. Wat voor worst het is weet ik niet, maar het ziet er in elk geval erg lekker uit. Dat doe ik dan op dit broodje. Oh, het broodje is nog warm." Van schrik liet Dennis het broodje vallen op de schaal waar hij het even daarvoor had afgehaald. "Maar dat is lekker!" riep ik uit. "Vers gebakken broodjes! Daar neem ik ook één van met deze kaassoort. Het lijkt wel of er kruiden door de hele kaasplak heen zitten. Ik neem ook nog een kommetje met een beetje rauwkostsalade." "Ik neem er nog een gebakken eitje bij." Dennis pakte even verderop een rond schaaltje waarin een gebakken eitje lag. We brachten alles naar onze tafel en zetten het neer. We liepen nog een keer terug en haalden nog wat te drinken op. Daarna gingen we aan tafel zitten en aten we een lange tijd zwijgzaam onze broodjes op. We genoten van al het lekkers wat we mee hadden genomen. De tafel, waar wij zaten, stond in een nis. Aan één kant van de tafel stond een bank tegen de muur en aan de andere kant van de tafel stonden twee stoelen. Wij zaten beiden op de bank. Naast ons stond nog een tafel met een bank en twee stoelen, maar daar zat niemand. De tafel was nog zo netjes alsof er nog niemand was geweest, maar wel elk moment kon komen. Als we wouden konden we vrijuit praten. Aan de tafels tegenover ons zaten wel mensen, maar die zaten net buiten gehoorafstand. "Wat zou er toch in dat pakje zitten?" verbrak ik de stilte op een zachte toon. "Ik heb werkelijk geen idee. Ik vermoed wel dat het te maken heeft met de spullen die we in het huis hebben gevonden. Ik ben er van overtuigd dat er een verband is." Dennis wreef met een servet zijn mond een beetje af. "Ik vraag me alleen af wat er dan achter kan zitten. Waarom hebben pap en mam ons hierheen geleid met dat ene briefje?" Dennis legde het servet weer neer. "Daar ben ik ook wel nieuwsgierig naar. Moeten we de politie hierover inlichten?" Het laatste vroeg ik heel zacht om er zeker van te zijn dat niemand het kon horen. "Waarom?" Dennis keek mij vragend aan. "Nou, misschien is er een verband met het overlijden van onze ouders." "Lijkt me niet." Hij schudde zijn hoofd. "Al zou het wel zo zijn, dan wil ik toch eerst zelf weten wat voor verband dat dan is." "Je hebt gelijk. Dat zou ik ook eerst willen weten, maar ik ben geen rechercheur en dat wil ik ook niet zijn. Het maakt mij in elk geval wel nieuwsgierig. Pas als we weten wat het allemaal betekent voor ons kunnen we zeggen of het nodig is om de politie in te schakelen." Ik nam weer een hap van het broodje wat ik had uitgezocht. "Dit broodje is wel erg lekker." smakte ik. "Ik zou hier zo weer heen willen gaan voor weer zo’n broodje mmmmm…., als ik het geld ervoor had tenminste." Dennis knikte. "Nou, inderdaad. Ik heb nog nooit zo’n heerlijke luxe lunch gehad. Op dat resort was het ook heerlijk, maar dat was toch anders dan hier." Hij nam een flinke slok van zijn versgeperste sinaasappelsap en zette het glas leeg neer. "Toch blijf ik me afvragen hoe pap en mam dit hotel met deze luxe hadden kunnen betalen." Ik legde het laatste stukje van mijn broodje terug op het bord en pakte mijn glas met versgeperste sinaasappelsap. "Dat vraag ik mij ook af. Volgens mij konden zij zoiets als dit hotel nooit betalen. Ze zijn nog nooit naar een hotel geweest voor zover ik mij kan herinneren." Dennis knikte en maakte zijn mond leeg om te reageren. Ondertussen nam ik een slok. "Ze hadden zelfs geen geld om op vakantie te gaan." "Nee, klopt. We zijn nog nooit met ze op vakantie geweest. Ze werkten bijna elke dag. Gelukkig waren ze wel bijna altijd thuis wanneer wij uit school kwamen." zei ik voordat ik weer een slok nam. Dennis haakte daar verder op in. "Daarom zou ik het niet snappen als zij dit hotel voor ons betaald zouden hebben, maar daar lijkt het wel op." Ik had net mijn glas weer neergezet om het laatste stukje van mijn broodje op te eten. "Precies. Dat zou ik ook niet snappen, maar die receptioniste zei dat de gereserveerde kamer al betaald was voor ons. Door die briefjes die we vandaag gevonden hebben lijkt het inderdaad dat zij het betaald hebben of dat iemand het voor hen betaald heeft." zei ik en at het laatste stukje van mijn broodje op. Dennis leunde met zijn ellebogen op de tafel, haalde zijn schouders op en draaide zijn handen met de binnenkant naar boven. "Dat zou ook nog kunnen. Het zou me niks verbazen dat iemand die kosten op zich heeft genomen, maar wie is het dan? Zoveel vrienden hadden zij niet meer na de verhuizing." Ik legde mijn hand op zijn rug. Daarbij draaide Dennis zijn gezicht naar mij. Ik kon aan hem zien dat het hem frustreerde dat hij daar geen antwoord op kon geven. Ik kreeg een idee. "Zullen we zo naar de kamer gaan? Misschien komen we er nog achter als we het pakje openmaken wat in dat kluisje ligt. Ik ben nu wel klaar met eten." "Ik ook." zei Dennis terwijl hij opstond. "Kunnen we dit zo laten staan?" vroeg hij zich af wijzend naar de spullen op de tafel. Op dat moment kwam er een bediende van het restaurant aangelopen. Een knappe jongeman met gitzwart haar en hele lichte ogen. "Heeft het gesmaakt?" vroeg hij met een lach waarbij zijn erg witte tanden duidelijk zichtbaar werden. "Zeker!" zeiden we tegelijk. Ondertussen stond ik ook op. De bediende legde een dienblad op tafel. Hij pakte de borden die wij gebruikt hadden van tafel en zette die op het dienblad. Dennis en ik liepen langs de tafel naar hem toe. "Fijn om te horen. Was alles ook naar wens?" hij lachte nog steeds. "Absoluut." antwoordde ik. De bediende bleef maar lachen. Even dacht ik dat hij met mij flirtte, maar dat was van korte duur. Hij draaide zijn gezicht naar Dennis en zijn flirtende blik was ineens verdwenen. "Komen jullie vanavond hier weer eten?" vroeg hij verlegen. Het leek erop dat hij bloosde. Vlug ruimde hij de tafel verder af. "We hebben een tegoedbon voor het diner. Dus ja, we zijn hier vanavond weer." Ik haalde de tegoedbon tevoorschijn en liet het aan hem zien. "Zo, toe maar!" zijn ogen werden groot. "Jullie hebben voor het meest luxe gekozen zie ik." Voorzichtig pakte hij de tegoedbon vast terwijl ik het nog vasthield. Daarbij raakte hij mijn vingertoppen aan. Vlug trok hij zijn hand weer terug. Waarschijnlijk van mijn geschrokken blik. "Hoe kunt u dat zien?" vroeg ik hem vertwijfeld. Hij wees naar het nummer linksonder op de tegoedbon. Dennis kwam dichterbij en boog zich naar de tegoedbon. Hij haalde zijn schouders op. De bediende nam het woord weer. "Dit nummer geeft aan welk soort diner jullie krijgen vanavond. Alleen het personeel van dit hotel weet wat deze nummers betekenen. Het betekent in elk geval dat jullie een heel luxe diner krijgen en ik dat ik jullie zal bedienen vanavond." "Wat kunnen wij dan verwachten?" Dennis ging weer rechtop staan en richtte zich naar de bediende. "Weten jullie dan niet wat jullie bij de reservering geboekt hebben?" We schudden allebei ons hoofd. "Het was al gereserveerd voor ons zonder dat wij er iets van af wisten." vertelde ik. De bediende keek een beetje ongemakkelijk. "Uhhh, dus als een verrassing?" "Zoiets inderdaad. Het was al een verrassing dat er een hotelkamer gereserveerd was voor ons." Met bevende handen pakte de bediende het dienblad op en verplaatste deze. "Jullie wisten er dus niks vanaf?" Hij had een glas gepakt en wou die op het dienblad zetten, maar hij wachtte. "Dat klopt. We wisten alleen dat wij hierheen moesten." Ik pakte Dennis bij zijn arm beet om te voorkomen dat hij meer ging vertellen. We wisten immers niet wat er verder nog zou komen die dag. "Oké, dan is het dus echt een verrassing voor jullie. Zeker dat diner van vanavond. Dat wordt namelijk alleen geboekt door pasgetrouwde stellen." Heel ongemakkelijk keek de bediende naar mij. Hij leek teleurgesteld zelfs. Ik vroeg mij af waarom. Ondertussen liet ik Dennis weer los. "Gefeliciteerd met jullie huwelijk." zei de bediende. Hij pakte de laatste spullen van tafel en verdween heel snel met het dienblad uit het zicht. "Huwelijk?!?!" riep Dennis uit. Hij was net als ik stomverbaasd. "Wat heeft dat te betekenen? Ik snap er niks van. Eerst dat oudere echtpaar die denkt dat wij een stelletje zijn en nu die bediende die denkt dat wij pas getrouwd zijn. Snap jij het nog bro?" vroeg ik hem terwijl ik hem zacht aantikte. "Al sla je me helemaal lam, ik snap er helemaal niks van! Het enige wat we kunnen doen is dat pakje openmaken. Misschien komen we er dan achter en anders moeten we aan de receptioniste vragen of zij er meer van af weet." "Denk je?" Dennis knikte. "Ja, dat denk ik wel. Ik hoop het tenminste. Kom, dan vragen we het gewoon." Nogal daadkrachtig pakte hij mijn hand en trok mij mee het restaurant uit. "Hey, stop Dennis! Straks denken ze echt dat wij een getrouwd stel zijn!" siste ik hem toe. "Je hebt gelijk, maar wat maakt dat uit? Dat denken ze toch al." "Weet ik, maar ik wil wel eerlijk zijn." We waren ondertussen bij de garderobe aangekomen. Daar gristen we onze jassen van de kapstok af en liepen verder. "Laten we daar toch nog even gebruik van maken. In elk geval totdat we weten waarom ze dat denken, want die bediende heeft een oogje op jou." "Heb je gezien dat hij flirtte?" vroeg ik hem fluisterend terwijl we met onze jas onder de arm bij de receptiebalie aankwamen. Op dat moment stond er niemand te wachten. De receptioniste was de enige aanwezige achter de balie. Het was dezelfde receptioniste als die ons had ingecheckt . "Ja, dat was overduidelijk aan hem te zien. Hij maakt geen schijn van kans, omdat je al iets met Nick hebt. Ja, toch?" fluisterde hij terug. "Ehmmm….ja dat klopt." antwoordde ik zacht. We werden onderbroken door de receptioniste. "Hallo, kan ik u helpen?" "Misschien wel. Wij vragen ons af wie de hotelkamer waar wij verblijven geboekt heeft en wanneer dat gebeurt is." "Ik ga er vanuit dat u dat zelf heeft gedaan," de receptioniste zag de onzekere blik van Dennis. "maar ik kan het wel voor u nakijken. Welk nummer heeft de hotelkamer?" Dennis liet de hotelsleutelhanger zien. "Oké, ik zoek het voor u op. Een momentje graag." Ze draaide zich naar de computer. Ze tikte het nummer van de hotelkamer in. Het duurde even voordat ze met een antwoord kwam. "De hotelkamer is al enige tijd geleden geboekt door de heer Sluyter zie ik hier staan. De voorletter is D. De hotelkamer is gereserveerd voor de heer D. Sluyter en mevrouw C. Sluyter. Het lijkt er gewoon op dat u het zelf heeft gedaan." Dennis keek bedenkelijk. "Hmmmm….vreemd. kunt u ook zien wanneer er is gereserveerd?" De receptioniste knikte en noemde een datum op. Zowel Dennis als ik schrokken van die datum. Deze was enkele dagen voordat onze ouders om het leven kwamen. De receptioniste zag de blikken die Dennis en ik naar elkaar uitwisselden. "Is er iets? Kan ik u helpen?" vroeg ze bezorgd. We schudden allebei ons hoofd. "Nee bedankt. Wij weten genoeg. U heeft al genoeg geholpen." zei Dennis. Met zijn rechterarm pakte hij mij bij mijn rechterschouder en trok me weg van de receptie. De receptioniste bleef verdwaasd achter. Dennis nam mij mee naar de muur met de kluisjes. "Doe jij het kluisje maar weer open." zei Dennis tegen mij nadat hij mij losliet. Ik pakte de sleutel van het kluisje en deed het open. De tas met alles erin haalde ik eruit. Dennis pakte de tas van mij over zodat ik het kluisje weer dicht kon doen. "Die is wel een beetje zwaarder geworden merk ik." "Tja, dat pakje weegt nogal wat. Kom laten we het in de hotelkamer bekijken." spoorde ik hem aan. Ik pakte hem bij zijn arm en trok hem mee naar de lift. Daar aangekomen drukte ik op het knopje. Boven de lift zag ik dat de lift in beweging was. Er was een drie te zien en een oplichtende driehoek die naar boven wees. Het duurde dus nog wel even voordat de lift weer naar beneden kwam.
Ondertussen hoorden ik voetstappen vanuit het trappenhuis komen. Het was duidelijk te horen dat er twee mensen naar beneden kwamen. Ineens begonnen ze praten.
ML♡
Super spannend weer..
Nancyvb
Spannend?
WensMama92
Spannend...... kan niet wachten op het volgende deel?