Zwanger van een zeldzame mono mono tweeling.

Ik was zwanger van de meest zeldzame vorm van een tweeling.

Het was 14 februari. Valentijnsdag. Die avond had ik mijn eerste echo gepland staan. Ergens had ik een voorgevoel dat het een tweeling zou zijn. Ik was erg misselijk en moe, en ik had al heel vroeg een positieve test in m'n handen, wat ik bij mijn jongens echt niet had. En ook de nacht voor de echo droomde ik over een tweeling. Hoe bizar.

Wij hadden geen oppas die avond voor de jongens, dus die waren mee. De verloskundige riep ons binnen en stelde voor om gelijk maar te gaan kijken. Ik kon niet wachten. Zou 't hartje kloppen? Ziet het er goed uit?

De verloskundige keek en het bleef stil.

Of het was niet goed, of er was meer aan de hand.' ik zie hier een hartje kloppen, en ik zie er hier een'. 'Zijn het er twee?' riep ik vol ongeloof.

Ik was in shock, we gingen voor een derde kindje, en kregen er een vierde bij. Al snel was ik aan het idee gewend en vond ik 't geweldig. Dit is wat ik altijd heb gewild, een tweeling.

De echo's die volgden waren spannend. We wisten dat ze sowieso samen in een vruchtzak zaten. Maar weken is er getwijfeld over wel of geen vlies te zien was. Uiteindelijk was dat niet het geval. Heftig,heel heftig vond ik dat. Een mono mono zwangerschap. Onze meisjes deelden alles. Google moet je vooral niet erbij gaan pakken. Want dan lees je echt veel negatieve verhalen en weinig succesverhalen.

Logisch, het is zo zeldzaam dat 't bijna niet voorkomt. Wij hebben altijd het vertrouwen gehad dat 'tgoed zou komen.

De eerste afspraak in het ziekenhuis vergeet ik ook nooit meer. We zaten twee tellen, en gelijk begonnen ze over complicaties en grote kans op vroeggeboorte. Wat een warm welkom!

Alle echo's die volgden zagen er allemaal heel goed uit.

Toen ik 30 weken zwanger was zagen ze op de echo dat in één van de hoofdjes de bloedstroom iets versneld was, wat kon duiden op taps.

Een paar dagen later stond een controle gepland. Ook hier was het te zien. Een snel overleg met een academisch ziekenhuis volgde.

Ik zou die avond worden opgenomen in Utrecht uit voorzorg. Wij kregen savonds daar nog een echo, en wat denk je? Niks te zien! Die volgende dag was er ook niets te zien. Dus we mochten weer naar huis! Wat fijn.

Bij dit type zwangerschap is het protocol dat ze de tweeling rond de 32 weken gaan halen met een keizersnede. Die kreeg ik uiteindelijk met 32 weken en 2 dagen.

Jet en Fien waren gezond en hadden een mooi gewicht van 1764 gram en 1698 gram. Zo dankbaar en trots dat het allemaal goed is gekomen. Maar man, wat was dit een spannende zwangerschap.

Ik wil nog wel even zeggen tegen mensen die ook een mono mono tweeling verwachten, laat je niet gek maken door Google, er zijn ook succesverhalen. Vertrouw op jezelf en op je lichaam.