Wilms it is

Vorige week was de operatie. Een heftige operatie die we als finish zagen van de afgelopen 4 maanden onzekerheid. De operatie ging goed. De chirurg heeft de boven bol helemaal weg kunnen halen en biopt afgenomen bij de onderste bol. Precies zoals afgesproken. Ons lieve meisje hersteld snel en na 5 dagen mogen we haar mee naar huis nemen. Misschien schrijf ik ooit nog wel het hele verhaal over hoe ik dit heb beleefd (want zo makkelijk als het nu lijkt, was het niet.) Maar voor nu wil ik graag wat anders delen. Gister ochtend stond de wereld opnieuw stil. Ik wilde graag naar het strand met de kinderen maar vroeg me af of de wond al genoeg genezen was dus belde naar het prinses maxima centrum. Na het stellen van mijn vraag reageerde ze aan de andere kant van de lijn, maar u bent er morgen, kan u de vraag dan niet stellen? Maar ik ben er helemaal niet morgen?? Er ontstaat wat ongemakkelijkheid en ik hoop alleen maar dat ze het verkeerd heeft. Ze belt me er later even over terug. Dat doet ze alleen niet. Dr Luesink belt me terug. Ik weet eigenlijk al genoeg. We zaten te wachten op de uitslagen maar deze zouden pas 30 april komen. Ze vraagt wil je eerst je vraag stellen of de uitslag? Nou ja doe die uitslag maar, ik geloof niet dat we nog naar het strand gaan.. Er zijn toch kwaadaardige cellen gevonden. 

En nu? Ze praat door over dat ze het allemaal niet hadden zien aankomen. Nog nooit eerder gezien. Het gaat om Wilms tumoren en het is goed te behandelen. Ben ik terug in de tijd gestapt? Is dit een hele zure misselijkmakende grap? Ik vraag naar het vervolg, die andere bol zal er ook uit moeten nu. denk ik. Eerst Chemo, 4-6 keer elke week een dagopname. Dan een operatie om die bol te verwijderen en weefsel uit de lymfe te halen. dan weer chemo voor 27-30 weken. Dan wordt het me te veel. Zo lang?! Ik huil en zit op de trap, mijn kinderen horen me en komen kijken. Ik wil niet meer met de dokter praten en zeg dat ik ga ophangen om met mijn kindjes te praten en mijn man te bellen. Nadat ik heb opgehangen ga ik aan tafel zitten en vertel wat ik net heb gehoord. Mijn liefste Maevje huilt. Ze wil niet kaal worden. En al helemaal niet nog een keer worden geopereerd. Ik troost haar en vertel haar dat ze nog net zo mooi is ook zonder haar. Dat ze zo sterk is dat ze dit allemaal aan kan. Dan wil ze buiten spelen. Ik bel Jef, hij komt naar huis. en ik bel mijn moeder, die komt ook gelijk. Hoe kan het? Morgen moeten we naar het prinses maxima centrum voor een ct scan en een mri scan en een gesprek met de behandelend oncoloog en de chirurg.