5 jaar geleden
Wanneer je kind niet binnen het onderwijs past....
Trillend van woede en verdriet zit ik op de bank. Laptop op schoot en van me afschrijven die handel..Ik kom net van een MDO op school. (Multi disciplinair overleg) We hebben een gesprek gehad over mijn zorgen rond om mijn beste vriendje. Maar om tot een fijne oplossing te komen blijkt nog erg lastig. Vooral als je als ouders zelf wat voorwerk hebt gedaan, schieten de jeugdconsulenten en coaches nogal in een paniek stand. Het gaat slechter mijn mijn kleine man.. Hij is erg ongelukkig, onzeker en verdrietig. Hij heeft het vermogen om zich aan te passen op school. Maar dit aanpassingsgedrag maakt hem oververmoeid. Het kost hem alle energie die hij heeft.Hij laat sociaal wenselijk gedrag zien op school. En thuis ontploft de bom. Diep verdriet, boosheid en angst. Hij is bezorgd, ongelukkig met soms heftige explosies. Hij sluit zich af in zijn eigen wereld, buiten zijn eigen wereld is hij bang. Zijn wereld wordt steeds kleiner en zijn behoefte aan veiligheid groter.Hij verliest zijn identiteit. Wie ben ik? Wat kan ik? Wat wil ik?Het breekt mijn hart om hem zo te zien. Mijn vriendje. Hij is overspannen. Een burnout. Als wij 'grote mensen' naar de huisarts gaan met burnout klachten, krijgen een doosje pillen, gesprekken met een psycholoog en vooral de tijd om tot rust te komen.Bij kinderen werkt dat anders. Hup, naar school. Dat is goed voor je. Structuur en regelmaat. Vind je het verschrikkelijk en trek je het allemaal niet? Ach joh, lekker met je vriendjes spelen. Komt vast allemaal goed. Hij moet maar door en door. Want tot rust komen is geen optie.Gesprek na gesprek hebben we gehad. Ik heb geprobeerd hem bij een spel therapeute te krijgen. Maar helaas was vader onbereikbaar en kwam de toestemmingsverklaring niet van de grond. De gemeente werd er bij betrokken. Na een half jaar (!!!) wisten ze toestemming bij vader los te peuteren.De ene na de andere hulpverlener bemoeide zich met ons gezin. Maar niemand begrijpt het gevoel en de gedachten van mijn maatje. Steeds andere gezichten, ambtenaren die niet met elkaar weten te communiceren en overleggen. Lang slepende procedures en regeltjes. Met als gevolg dat we in een soort wachtkamer zitten en hij daar de dupe van is. In mijn hoofd gil ik! Luister nou naar me!!! Help mijn kind!. Iedere avond slaapt hij in ons bed omdat hij bang is. Iedere avond valt hij huilend in slaap. en zegt hij: Mama, ik ben zo ongelukkig. Heel soms ben ik maar eventjes blij. Soms wil ik echt niet meer.. En dan huil ik met hem mee. Want echt, we proberen alles om voor hem een oplossing te vinden. Hem zijn zorgen te ontnemen. Maar ik weet niet hoe.. Totdat we in aanraking kwamen met een geweldige leer en ontwikkel omgeving speciaal voor hoogbegaafde en hoog sensitieve kinderen. We hebben direct contact gezocht. Na een heel open en rustgevend gesprek, werden we samen met Indy uitgenodigd om te komen kijken.Natuurlijk hebben we dat gedaan. Samen met (bonus) papa Max en Indy zijn we naar Limburg gegaan. De dag voor het MDO.
En wat een fantastische plek. Wonderlijke gebouwen, rust, natuur. Ik voelde me direct tot rust komen toen we aan kwamen. Het eerste deel van het gesprek was samen met onze kleine man. Daarna werd hij opgehaald door een jongetje, om samen het terrein te verkennen. In het gesprek werd al gauw duidelijk dat deze mensen wisten waar ze het over hadden. Ik werd eindelijk begrepen. Belangrijker nog: Indy werd begrepen. Er werd niet gesproken over automatiseren, cognitieve mogelijkheden, IQ testen, en de dingen waarin Indy problemen ondervindt. Maar er werd gevraagd naar Indy's kwaliteiten, naar waarom hij zo bijzonder is, en wat hij nodig heeft om zichzelf weer te vinden en rust te krijgen in zijn prachtige hoofdje. Ik huilde. Ik verlangde zo naar zo'n soort gesprek. Wat een verademing.
Na het gesprek hebben we Indy opgezocht in het play&discovery forest. Hij was volledig ontspannen aan het bouwen met LEGO. Toen we binnen kwamen zagen we eindelijk een twinkeling in zijn prachtige bruine ogen. Hij lachte en vertelde honderduit over de dieren, het buitenspelen, de gezamenlijke lunch ruimte, de computers, het toneelclubje en de muziekinstrumenten. Om je kind op deze fantastische plek te krijgen is nogal een uitdaging. Maar ik doe wat nodig is om hem te beschermen en hem nu eindelijk onbezorgd en gelukkig te zien. Tijdens het MDO heb ik mijn verhaal gedaan. Ik heb mijn zorgen uitgesproken. En daar werd bijzonder op gereageerd. De leerkrachten en de ib'er herkenden zich volledig in mijn verhaal. Maar de mensen van de gemeente waren nogal geïrriteerd omdat ik zelf het heft in handen had genomen. Ondanks dat gaan we er voor! We hebben een plek gevonden waar hij thuis hoort. Waar hij zich op veilige manier kan ontwikkelen en kan leren zoals hij dat wil. Ik ga door het vuur om dat voor elkaar te krijgen. We hebben nog een hoop gesprekken te gaan. Maar he! Bring it on! I'm ready!!!
Volg je ons al op Instagram? @misscadoinca
3811JemK
Mijn jongste zoon, hoogbegaafd en hoogsensitief, was altijd al een ander kind dan mijn andere drie. Hij was snel boos, reageerde overdadig op prikkels van buitenaf en was bijzonder snel in taalgebruik, vooral Engels. Hij ging naar het eerste van VWO tweetalig. Binnen een maand kreeg ik een depressief kind dat niet meer naar school wilde, niets begreep van het gebruik van een agenda en vooral niets begreep van hoe om te gaan met alles in een middelbare school. Hij ging met de hakken over de sloot over naar het tweede leerjaar, ging een week naar school en daarna niet meer. Depressief en suïcidaal. Dan begint het gedoe met school en leerplichtambtenaren en hulpverleners die allemaal hetzelfde zeggen: u moet het dwingen en niet toegeven. Ik verloor mijn baan omdat ik te vaak thuis wilde zijn, bang dat hij zichzelf van het leven zou beroven. Ondertussen zoeken naar oplossingen. Hij is een half jaar naar het CCL geweest, Centrum voor Creatief Leren, echter dit stopte en toen kwam ik op het spoor van Spirare in Venlo, dankzij een maatschappelijk werker die ons wel serieus nam. Bij Spirare was er voor het eerst aandacht voor mijn zoon zijn passies, er werd niet gesproken over dat hij naar school moest en dat hij zichzelf op moest pakken. Hij mocht eindelijk zijn wie hij oorspronkelijk was. En ik voelde dat dit de juiste plaats was. Een PGB regelen was lastig, dat ligt echt aan de gemeente waar je woont en de bereidwilligheid van degene die je krijgt als contactpersoon. Na 3 jaar kon mijn zoon de wijde wereld in. Hij zei achteraf tegen mij dat ik de enige was die gedurende al die jaren in hem bleef geloven en naar hem luisterde. Ik heb echter wat afgejankt van onmacht en frustratie. Nu is hij 20, en al zijn er wat moeilijkheden omdat het voor hem heel lastig is om te voldoen aan sociale verwachtingen, hij slaat zich er door omdat hij zijn eigen ziel terug vond in dit fantastische centrum. Sterkte en veel kracht toegewenst!
Lynnet
Soms is het een zoektocht naar wat je kind nodig heeft. Onze bovengemiddeld presterende dochter hebben we om sociaal-emotionele redenen van 4 terug laten gaan naar 3. Sindsdien gaat het met haar veel beter. Het zal altijd een rustig meisje blijven, dat in een groep er voor kiest om op de achtergrond te blijven. Ze gaat nu naar de kindercoach om om te leren gaan met haar gevoeligheden en om zichzelf nog beter te leren kennen. Ze mag er zijn zoals ze is en dat is goed. En dat staalt ze steeds meer uit. Hopen dat jouw zoon op deze plek de mogelijkheid krijgt om zichzelf weer te vinden. Veel geluk gewenst!
Exploredbydo
Als je me toevoegt stuur ik je een bericht! ❤❤
Violet
Ik heb insta maar ben nog niet heel handig erin 😅 maar heb je gevonden. Ga nu even uitvogelen hoe je kunt kletsen 😂