Wachten tot de wind gaat liggen

Ik dacht na twee kinderen dat ik toch wel wist hoe het werkte. Alle fases en ontwikkelingen hebben al twee keer de revue gepasseerd hier thuis, dus ik denk dat ik mezelf wel de status van doorgewinterde mama beer kan toebedelen. 

En toen was daar kind drie en bleken daar dus geavanceerde stembanden in te zitten. Overactieve stembanden sinds kort, want hij krijst om zo'n beetje alles wat er anders gaat dan hij had bedacht. Krijsen om niks, krijsen omdat hij tijdens het eten bedenkt dat hij het tóch niet wil eten. Krijsen, omdat hij niet verschoond wil worden, Krijsen omdat hij op mijn plek wil zitten, krijsen omdat hij op schoot wil tijdens het eten, maar zich ondertussen bedenkt toch liever bij Vic en later tóch op tafel te willen zitten. Krijsen omdat hij koekjes als ontbijt wil, omdat hij de snoeppot leeg wil eten, omdat hij de wc borstel niet in zijn mond mag doen. Het is de laatste dagen echt intens kan ik je zeggen.🤯

Voor wie ook in deze fase zit met zijn/haar kind, zo doen wij het:

We zijn begripvol, laten merken dat we er zijn. Olivier wil niet vastgehouden worden als hij boos is, dus laten we hem zijn driftige gang gaan (spartelen op de grond). Wanneer hij eraan toe is, komt hij zelf naar ons toe om getroost te worden. Pick your battles werkt hier goed, want niet alles is een strijd waard. Dus eet hij wel eens een waterijsje op vreemde tijdstippen. MAAR. We geven niet constant toe. Die grenzen zijn juist nu heel belangrijk. En voor de rest? Uitzitten en wachten tot de wind gaat liggen. Soms ís het gewoon kut en soms is het zó kut, dat ik met de handen op mijn oren in een hoekje ga zitten snikken. Blijk ik toch gewoon een mens te zijn joh!😆

Wie herkent deze fase? Tips? 💬