Verlangen naar zen

Na twee weken vol feest is het nu eindelijk rustig in huis. Het zonnetje schijnt door de ramen, Dodo rent buiten achter een vlinder aan en Sander ligt op de bank Instagram onveilig te maken. De muziek van de buren sluipt door het kattenluik binnen en verder horen we alleen de klok. Zo heerlijk vredig.

En toch genieten we er niet van. Het is nu wel rustig, maar de afgelopen weken was het hier weer een kinderspeelparadijs. En die duiveltjes hebben overal herinneringen aan de gezelligheid achter gelaten. Onder Sander vandaan is de knalpaarse tekening van ons nichtje te zien. Een kunstwerk van golvende lijnen, helaas dus op onze bekleding en niet op het papier. Maar wat was ze er trots op, wat genoot ze van haar kunst, zo leuk om te zien.

Afleiding zoeken bij de tv werkt ook niet. Sowieso, de afstandsbediening werkt niet naar behoren omdat een stukje wafel een van de knoppen blokkeert, en het scherm zit vol kleine kinderhandjes. En elke keer dat ik die zie denk ik weer aan het vrolijke mannetje waar die handjes aan vast zitten, en hoe die uitgeput bovenop Sander in slaap was gevallen nadat hij op de tv had geklopt. Het komt niet in de buurt van de heerlijke zen-heid die we nu ervaren, maar het was stiekem wel veel leuker.

Niet dat we het niet leuk samen kunnen hebben hoor, dat natuurlijk wel, maar met z’n drieën is het gewoon nóg leuker. Zeker na zo’n gevuld programma als de afgelopen weken merk je weer even hoe rustig zo’n ouwe bok van 32 wel niet is als je m vergelijkt met onze bende van ellende.

Maar goed, we doen het er voorlopig nog maar mee, hopelijk dat het snel veranderd. Tot dan houden we het maar bij de herinneringen en hoop op de volgende oppas-sessie.