Van wie heb je dat familietrekje?

Waarom ga je direct huilen als het tegenzit! Deze zin leverde een kettingreactie aan gedachtes bij mij op. Eerst wat mindere gedachten, maar gelukkig leidde het tot een mooie constatering over familietrekjes. Wat is het namelijk mooi dat je jezelf beter leert kennen door je kids. Leer jij ook steeds meer over jezelf door je kids?

Papa, wat een nare zin

Even terugkomend op de zin, deze is natuurlijk wel héél naar. Zeker als je beseft dat deze aan een 10 jarige is gericht. De zin floept er zomaar uit aan het eind van de vakantie. Een week dat we met zijn drieën op elkaars lip hebben gezeten, waar we normaal gesproken maximaal twee dagen fulltime bij elkaar zijn. In deze week heeft Joshua het gevoel dat hij steeds op zijn kop krijgt en zijn kleine broertje juist niet. Dit zorgt ervoor dat hij bij iedere opmerking tegen hem, iets wat hem niet zint, begint te huilen. Net voordat ik in slaap val, komen de schuldgevoelens boven. Herken jij dit ook? Ik maak een notitie aan mijzelf om de volgende dag mijn excuses aan te bieden.

Vroeger moest je toch ook regelmatig huilen

De volgende dag maakte ik dan ook mijn excuses. Bij het opschrijven van mijn notitie ging trouwens een andere gedachte door mijn hoofd. Het was raar dat juist ik deze zin zei, want mijn ouders zeiden dit vroeger regelmatig tegen mij. Deze gedachte was de trigger om te beseffen dat Joshua hetzelfde deed wat ik vroeger deed. Bij ieder kritische opmerking tegen mij, hoe klein dan ook, ging ik huilen. Ik wist niet waar de tranen vandaar kwamen, zelf als ik mij er tegen probeerde te verzetten. Het kon op het basketbalveld zijn, als iemand een nare opmerking maakte, commentaar van een leraar zijn of zelfs nog iets kleiner. Ik probeerde in die tijd zelf te analyseren wat de trigger was dat ik ging huilen, maar ik kwam er maar niet achter.

Is dat nu een familietrekje?

Een makkelijker idee was natuurlijk mijn vader, bij wie ik in die tijd woonde, het te vragen. Alleen hij had nooit deze gevoelens gehad en hij kon mij ook niet verder helpen, omdat ik niet wist wat ik precies voelde. We schoven het wel makkelijk op het feit dat ik geadopteerd was en we dus niets van mijn familietrekjes wisten. Hierdoor hoefde we er niet meer over te piekeren, typisch mannelijk ;-). Op zich was het wel waar van die familietrekjes, want ik had tot de geboorte van mijn kids nooit kunnen zeggen dat dit nou typisch een familietrekje was. Afgelopen jaren kwam ik er via de kids steeds meer achter wat mijn familietrekjes waren. Zo was een ludiek familietrekje het niet normaal kunnen kijken op een foto. Hebben jullie ook van die ludieke familietrekjes die je ontdekt via je kids?

Niet ontlopen, maar er mee leren omgaan

Naast het gek kijken op de foto waren er helaas ook familietrekjes die ik liever niet overdroeg. Eén ervan was het snel huilen als het tegenzit. Gelukkig kon ik Joshua helpen met het feit waarom hij steeds huilde. Ik hoorde Joshua zeggen dat hij niet wist hoe hij moest reageren als iets tegen zat of hij kritisch werd aangesproken. Ik wist vroeger ook niet hoe ik moest reageren op bepaalde situatie zoals kritiek. Mijn eerste techniek, situaties ontlopen, vertelde ik hem maar niet. Gelukkig leerde een manager een vijftiental jaar geleden hoe ik de kritiek beter kon verwerken. Het zorgde ervoor dat ik zowel mijn werk beter kon uitvoeren, maar nog beter, privé beter met situaties kon omgaan.

Hopelijk gaat het Joshua helpen en net zo dat deze blog mij hopelijk gaat helpen niet meer zulke nare zinnen eruit te floepen. De volgende vakantie gaan we het merken…