Van kind naar hokje en leraren in het nauw

Het onderwijs staat momenteel weer aardig in de schijnwerpers. Ik heb er al vaker over geschreven. Door alles wat we meegemaakt hebben blijft dit onderwerp voor mij een belangrijk item.

Dankbaar ben ik dat voor onze meiden een school heb waar ze wel het gewenste onderwijs krijgen. Een plek waar zij beide gezien worden als kind, als mens die nog dingen moeten leren. Dit soort onderwijs gun ik ieder kind.

Nederland is een welvarend land, tenminste dat is onze eerste gedachten. Het is schrijnend om te zien en te horen dat er zo een grote groep van kinderen is in Nederland, die geen onderwijs krijgen. "Ja u leest het goed geen onderwijs "

Niet omdat ze geen zin hebben, maar omdat er geen passend aanbod is. Ze passen niet in de bedachte hokjes, of hebben een te ingewikkeld hokje. En waar je zou denken dat scholen zich inzetten om voor alle kinderen toch wat te betekenen constateer ik steeds vaker dat de kinderen in de steek gelaten worden.

Het raakt me, het maakt mij verdrietig. Het roept vragen op en het maakt je boos. Hoe kan dit in een land als Nederland?

Vandaag vroeg een stagiaire op mijn werk ;"Legustha wat vind jij het allermooiste aan je baan? Mijn antwoord: ik heb het voorrecht dat ouders mij hun kind toevertrouwen om ze wat te leren. Ik probeer dan naar ieder kind te kijken en het beste eruit te halen wat erin zit. Dat betekend niet dat ze allemaal door mij een topruiter worden maar ik hoop dat ik ze mooie levenslessen mee mag geven.

Echt oprecht vind ik het een uitdaging. Ik geef les aan allerlei verschillende soorten kinderen. Maar ik weiger ze in een hokje te plaatsen. Voor mij zijn ze gewoon Lisa van de woensdag , de Lieke van de donderdag. Leerlingen in allemaal verschillende soorten en maten. Verlegen, onzeker, angstig, waaghals noem het maar op.

Ook geef ik les aan leerlingen met een beperking in verschillende categorieën. Maar voor iedere leerling wil ik hetzelfde. Plezier, genieten, dat een leerling iets doet waar hij/zij gelukkig van wordt. En nee dat gaat niet altijd vanzelf en ja ook ik maak soms fouten. Maar desondanks probeer ik het kind voor ogen te houden en altijd te kijken wat ze nodig hebben.

Soms is het ook lastig werk. Je hebt te maken verwachtingen en beperkingen. Je wilt ieder bieden wat ze voor ogen hebben maar soms is het niet haalbaar. Dit kan door zoveel factoren komen. Door de jaren heen heb ik ook geleerd dat je niet iedereen altijd tevreden kan houden. Teleurstellingen hangen ook weer vaak aan verwachtingen.

Maar toch ondanks ik niet alles waar kan maken staat bij mij het kind altijd voorop, en probeer ik altijd mee te denken in oplossingen ook als de uitkomst is dat iemand aangeeft dat het bij mij als juf stopt. Ik hoop dat ik ze dan toch iets voor het leven mee gegeven heb. Dat je mag zijn bent wie je bent, dat je dingen kan overwinnen, dat dingen soms tijd nodig hebben en dat je grenzen mag hebben.

Ik zou zo graag willen dat in het onderwijs ook meer naar het kind gekeken wordt. Wat heeft het kind nodig. Wat kunnen de mensen in een team, op school voor een kind wel betekenen.

Hokjes van het vervelende kind, het kind wat niet luistert, het kind wat niet oplet, het kind wat niet mee komt ,ADHD hokje, hoogbegaafd hokje ,ik griebel er van.

Organisaties die zich niet aan de wet houden, afspraken niet nakomen, papier zaken niet op orde hebben. Ouders die wanhopig worden, onder druk gezet worden. Leraren die door allerlei factoren onder enorme werkdruk staan, en dat zijn puntjes van de ijsberg.

Ik hoor zoveel schrijnende verhalen. Ik kan niet achterover zitten en toekijken. Prioriteiten moeten beter gelegd worden, hoe leg je een ouder uit dat je als school dure werkbezoeken maakt naar scholen in het buitenland, om te kijken hoe daar passend onderwijs gegeven wordt. Terwijl er geen geld is om een kind een passend les aanbod te geven? En hierdoor een kind thuis zit, er geen en moeite genomen wordt om oplossingen te zoeken. Waarom wordt er niet gezocht naar verbinding om zo tot goeie oplossingen te komen?

De koek is op dit soort dingen zijn niet meer te verkroppen.

Ieder kind heeft recht op goed onderwijs! En leraren hebben recht op een fijne werkomgeving met goeie ondersteuning zodat ook zij de kans en tijd hebben om naar ieder kind te kunnen kijken.

Dus ik ben aan de gang gegaan en de uitkomst nu is dat ik 12 februari tijdens Startconferentie 'Naar inclusiever onderwijs' een workshop mag organiseren in samenwerking met ouders & onderwijs. Een bijzondere luister workshop waarvan ik hoop dat het iets zou bijdragen aan verandering.

Want ieder wil dat zijn kind gezien wordt als mens I.p.v. het kind in dat hokje met die ene stempel.