Ultiem plezier of overprikkelen 2.0?

Ik zit hier in een zogenoemd krijspaleis. Jeweetwel, zo’n chaotische binnenspeeltuin. Ballorig, Monkeytown en ik zit nu bij Kids-in @ The Wall. Ik vraag me sterk iets af. Is dit voor kids nou ultiem plezier? Of is dit overprikkelen 2.0?

Een mega grote hal, gegil, geuren, felle kleuren, overal gemorste ranja en voedsel all over the place. De patatlucht komt je meteen tegemoet en alle tafeltjes zitten bomvol met vaders en moeders, bepakt en bezakt ook nog. One thing for sure; kids kunnen hier wel lekker hun energie kwijt en de ouders? Die zitten aan tafel te kletsen of met hun telefoon voor hun neus. Ik niet echt. Zeker met een kleintje, lees 2 jaar, vind ik het nog wel een ding. Zij gaat niet in haar uppie de hele toko ontdekken. Vindt ze ook nog een beetje spannend. Deze mama vind het ook best wel spannend. Zo’n gevalletje van, ik zet haar het liefste in een glazen kastje zegmaar. Tussen al die chaos en drukke kids is ze ineens weer zo’n klein humpie dumpie die binnen no time omver gerend wordt. Daarbij zie ik niet anders dan kindjes die de glijbaan op lopen in plaats van dat ze er vanaf glijden en lekker middenop blijven zitten. 😒 Een botsing zit niet in een klein hoekje maar zit eigenlijk overal behalve in het kleine hoekje. Seriously, deze kinderen zijn WILD! Als dieren die altijd opgesloten zitten en ineens los komen. Gevalletje: ‘koeien die in het voorjaar eindelijk het weiland in mogen, dat moet je vooral is googlen!’

Maar wat een plezier zie ik in haar ogen! Ze kan lekker spelen en ontdekken. Ze kan er geen genoeg van krijgen. Ik? Ik vind het heftig, zoveel drukke kids om me heen. Ik sta niet voor niks níet voor de klas, hihi! Richting het einde van deze middag wordt het wat rustiger en merk ik wel dat dochterlief wat meer zelf op pad durft en ik dat ook wel aandurf zolang ik haar nog zie. 

Zo langzamerhand zie je het rustiger worden. Sommige kids worden verblijd met een dienblad vol met patat, wat de ouders ook shameless lekker naar binnen zitten te stouwen. (En gelijk hebben ze hoor) Sommige ouders zijn een half uur bezig hun kids weer in de schoenen en jassen te krijgen om naar huis te gaan. Sommige kids maken het zo bont dat ze zich in de chaos verstoppen om maar niet naar huis te moeten. Je ziet de ergernis in de ogen van de ouders en ook een vleugje paniek; wáár zijn ze?! Ook al kunnen ze natuurlijk niet weg zijn. Jankend en krijsend het krijspaleis weer uit, zo doet het z’n naam eer aan laten we maar zeggen. 

Misschien ben ik zelf wel degene die hiervan overprikkeld wordt? Ik denk dat ik ook wel een tikkeltje een overbezorgde moeder ben. Ik ben bang dat ze valt en wat breekt. Anyway, we gaan zien hoe het vanavond en vannacht gaat qua overprikkeldheid en nu? Nu nog even genieten van een gelukkig en blij meisje!

Wat vinden jullie van het krijspaleis?