Pootafdrukken

Duuk is bijna 4. Dat betekent dat hij naar de basisschool gaat. Dat betekent ook dat hij afscheid neemt van het Buitenhuis. De fantastische opvang waar hij wekelijks is geweest vanaf dat hij 3 maanden oud was. 

Voor de andere kindjes maken we van reuze stoepkrijt, raketten met de tekst: 'Lanceer! Tot de volgende keer!' 

Voor Thalita zijn leidster die hem elke ochtend warm verwelkomd heeft, maken we een bloem met echte blaadjes uit de tuin gelijmd op papier. Je oogst wat je zaait, met Thalita is er namelijk vaker geknutseld met bloemblaadjes. 

Als ik vraag wat hij voor Frank en Korinne (eigenaren van het Buitenhuis) wil maken, is zijn reactie: pootafdrukken! Tijdens mijn zoektocht naar iets anders (wat ik niet heb gevonden en ook niet meer weet wat ik zocht) heb ik net die ochtend een pak papier gevonden op zolder van een flipover. Ik besluit uit te pakken en leg aan Duuk voor of hij met handen of voeten afdrukken wil maken. Ik zie een fonkeling in zijn ogen: 'mijn voeten?!' En ik citeer: 'Niet te geloven! Mag ik met verf aan mijn voeten?!' Ojee, waar ben ik aan begonnen....

Maar het gaat goed! Nadat de verf op gewenste kleur is gemengd en met lachen gieren brullen en kriebelkwast vakkundig door mij is aangebracht op de pootjes, loopt Duuk beheerst over het vel en maakt een prachtig spoor. Hebbes! Gauw wegleggen zodat het kan drogen zonder dat ie sneuvelt... 

Een knutselmiddag volgt en met de grote vellen papier maken we verschillende creaties. 

Wanneer Duuk en zijn zusje 's avonds op bed liggen, schiet me te binnen dat ik nog wat op dat vel met pootafdrukken wil schrijven. Strik erom en klaar... Met een pen in de aanslag bedenk ik mij dat deze voetsporen eigenlijk heel mooi symbolisch zijn. Dit heb ik proberen te vangen in een gedichtje dat typeert hoe Duuk is en hoe er met ziel, zaligheid en vakkundigheid voor hem is gezorgd bij het Butienhuis. Dit is het resultaat: 

"Bedankt voor het sturen van mijn voeten, ze te begeleiden naar een pad, 
Stap voor stap naar zelfvertrouwen tot ik het zelf gevonden had.

Kan ik linksaf of ook rechtsaf? En wat vind je daar dan van? 
Een sprintje vooruit, even stoppen... Ah, hier is 't waar ik bewegen kan.

Want soms gaan voeten zo wat dwalen, gestuurd door impulsen en nieuwsgierigheid. 
Maar dan merk ik dat ik gezien word en zo raak ik mij niet kwijt.

Bedankt voor alle knuffels, samen spelen, kilometers in het bos. 
Met m'n tas vol wijze lessen, loop ik verder, ik laat los!"