Plezier

Het is buiten warmer dan binnen. Behalve in het lokaal waarin wij ons bevinden. Het is een kleine ruimte. In de tijd dat leraren nog pauze hadden en kinderen het woord CITO nog niet konden spellen, werd hier koffie gedronken.

De oude koffiekamer is gevuld met prachtige wezens. Ze zijn van alle kleuren en bezitten allemaal prachtige kwaliteiten. Al dat verschil is een wonderschone bron van inspiratie. Dagelijks leren we van elkaar.

Er wordt gesproken over de lente. Ik zeg dat ik het eigenlijk meer zomer vind; zij zijn het met mij eens. Als het warmer dan twintig graden is, dan is het zomer.

Ik vraag ze de rekenboeken,kladblokken en de juiste bladzijden tevoorschijn te toveren. Ze luisteren. De warmte van de zon heeft op dit uur nog niet alle aandacht.

We hebben het over delen met rest. Sommige snappen het, de rest begrijpt het niet. Halverwege de herhaalde instructie, krijgt de zon alle aandacht. Mijn woorden en bewegingen bereiken alleen mijn eigen trommelvliezen. Irritatie leunt op mijn rug als een vervelend dik kind.

De wangen van de kinderen zijn knalrood, het zweet is ruikbaar en de kinderen beginnen te klieren. En dan denk ik: waar zijn we mee bezig?

“Ruim je spullen maar op. Willen er drie van jullie een potlood meenemen?We gaan naar buiten.”

De kinderen applaudisseren en joelen van vreugde.

Eenmaal buiten maken ze drie groepjes. De kinderen die de tafels al goed beheersen verdelen zich. Twintig meter voor de drie groepjes plaats ik een bakje. Hierin zitten: twee briefjes met deelsommen, een potlood en een gum. Het startsein gaat en er worden serieuze sprintjes getrokken. Ze hijgen, juichen, werken samen, én ze rekenen.

Oh, wat wordt er hard gewerkt in die bovenkamers van ze. Ik lach stiekem in mijn knuisten. Door het spel hebben ze amper in de gaten dat ze druk bezig zijn met het lesdoel.

In de klas wordt deze meester als een held onthaald. De meeste kinderen zeggen bedankt.

Bedankt?

Ik schrik hiervan. Ze zijn dankbaar omdat ik met ze naar buiten ging, omdat ik afweek van de methode en inspeelde op behoeften. Logisch dat de CITO resultaten zo laag blijven. Ze hebben daar helemaal geen behoefte aan. Ze willen doen, ontdekken, bewegen en plezier beleven.

Ik zou dit ook meer willen doen. Maar laat mij nog te vaak het hoekje insturen. Dan sta ik daar met de ezelsoren op. De druk van de maatschappij weegt dan zwaarder dan mijn eigen wensen. 

Maar waar gaat het nou om? Plezier of resultaat? Of kunnen we deze woorden combineren?

Soms lukt dit. Dan ben ik blij met mijn beroep en voelt het niet als werk maar als een missie. Maar de laatste tijd wint de werkdruk het nog van mij. En ben ik niet de leerkracht die ik wil zijn. Dit vind ik spijtig voor de kinderen; dit vind ik spijtig voor mijzelf.

Het wordt tijd dat we begrijpen dat plezier, leren en bewegen samen kunnen gaan. Dat zij hand in hand over de streep gaan. Zodat kinderen en leerkrachten stralen, ongeacht of het zomer in de lente is.

https://www.willemmeester.nl/