Op zoek naar de balans, de emmers lopen over

Onze lieve Lies,

Inmiddels ruim 2 jaar en 7 maanden. Of zoals jij zegt, 7 kilo 8. Allang geen kleine baby meer, maar vooral een hele grote meid. Trotse zus van Mieke en nog lang niet jarig.. Tot je grootste ergernis. Wat stom dat eerst mama en daarna Mieke nog jarig zijn. Maar als je dan jarig bent wil je met een aardbeien-frambozen-taart, wel twee jaar blijven. Je bent lief, zorgzaam, gevoelig, grappig, energiek, leergierig, slim, een echt buitenkind, en bovenal groot!

Ik zie je knutselen met de tong uit je mond, geconcentreerd poppetjes met superman-capes tekenen of kleine stukjes knippen. Of koffie voor papa zetten, precies wetend in welke volgorde je de knopjes in moet duwen. Of de televisie, met je geliefde Paw Patrol, op pauze zetten om later weer verder te kunnen kijken. Je weet en kan al veel, soms zelfs meer dan we doorhebben.

Vanochtend zaten we samen achter het keukenraam met volledige aandacht naar een lieveheersbeestje te kijken, of een ‘weersbeesje’ zoals het jij het steevast noemt. Hij bewoog niet, hij zal wel dood zijn besloten wij. Je bleef kijken.. ‘Waarom is hij dan dood?’, ‘Waarom beweegt hij dan niet meer?’, ‘Dan moet hij naar het blauwe gaan’, zo kwam de welbekende stroom van vragen en gedachten op gang. En toen, na een tijdje; ‘Ja, hij beweegt weer, hij is helemaal niet dood!’. Langzaam vervolgde het lieveheersbeestje zijn weg over de vlonderplanken. ‘Waar gaat hij dan naar toe?’, hopend dat hij wel bij ons naar binnen zou lopen of spectaculair weg zou vliegen. ‘Misschien wel naar de planten of het gras, wat denk jij?’, beantwoorde ik je vraag.

‘Hij gaat naar haar broertje!’ juichte je, wijzend naar een klein rood stipje aan de andere kant van de vlonder. Tijdenlang hebben we zitten kijken hoe het beestje haar best deed om over de hobbels bij haar broertje te komen. Papa en zuslief moesten ook komen kijken naar dit familietafereel.

‘Nu komt ze nooit meer bij haar broertje’, zei ik terwijl het lieveheersbeestje tussen de vlonderplanken verdween. ‘Hahaha, mama! Dat is toch gewoon een papiertje van het chocolade-ei, haha!’. Je lacht hard met ons mee, slaat op je knieën van het lachen en knuffelt me daarna omdat je het zo fijn vindt.

We genieten zo enorm van hoe je groeit en bloeit, je zuigt alle prikkels om je heen op. Helaas vaak teveel, je emmertje loopt vol, loopt over. Jij zit vol, je hoofd zit vol, je weet het niet meer.. Mijn hart huilt als ik je zie worstelen, zittend op je hurken met de hoofd naar beneden, ogen groter dan groot. Als we samen in het bos lopen en je niet meer weet welke kant we op moeten, als je fiets op je grote-meidenfiets en je niet meer weet waarom deze trappers heeft, als papa een extra dag thuis is, als de gezellige visite eigenlijk teveel prikkels oplevert, als het niet lukt om de plakkerige appelstroop uit te smeren op je zelfgepakte boterham, als je jas koud aanvoelt en als je sok net scheef om je tenen zit. Als, als, als, niet één keer, maar meerdere keren per dagdeel. Je loopt vast, weet het niet meer, hoort en ziet niks meer en neemt vooral niks meer van een ander aan. Je zakt op je hurken, stort jezelf ter aarde, zet het op een huilen, slaat van je af, knijpt, bijt, of je loopt weg, ver weg..

‘Oh ja, een echte peuterpuber, net als die van ons’

‘Pak haar maar harder aan!’

‘Wees consequent’

‘Laat haar maar lopen, ze komt wel weer terug’

Veel gehoorde, lieve en goedbedoelde adviezen. Adviezen waar wij helaas niks mee kunnen. Ze voelen steeds meer als steken. Steken die het laten voelen alsof ik als moeder faal. Alsof ik mijn eigen kind niet aankan, niet begrijp. Alsof ik beter mijn best moet doen, het allemaal zelf maar heb laten lopen. Op de dagen dat ik alleen met jou en je zusje thuis ben en we de deur niet uitkomen, huil ik soms van binnen. Waarom kan iedereen erop uit gaan met de kinderen, een stuk wandelen, spelen in de speeltuin en daarna weer rustig naar huis lopen, samen even naar de supermarkt gaan of bij een ander op bezoek? Maar vooral, waarom lukt ons dat niet? Mijn emmer loopt over.