5 jaar geleden
Onze oudste zoon, met autisme.
Hallo,
Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben mama (27) van 3 prachtige kinderen. En al 9 jaar gelukkig getrouwd.In 2010 is onze oudste zoon B geboren en in 2012 kwam zijn broertje D. Na een paar jaar flink oefenen mochten wij ons gezin compleet maken met onze dochter E.
Deze blog ben ik begonnen om de mooie, lieve, en soms frustrerende situaties van onze oudste zoon te delen. Onze zoon B heeft een vorm van autisme. Deze diagnose (die hij nodig had om in de speciale autisme groep te komen) heeft hij met 3,5 jaar gekregen. Ik zal later een blog schrijven hoe het allemaal begon.
Ik hoop dat ik via deze blog mama’s kan inspireren en informeren. En ik kan laten zien dat een kind met autisme geen autist is, maar een individueel kind met autisme.
Toen ik met onze B. het traject begon, kon ik nergens ervaringen vinden. Geen andere mama’s en/of papa’s die op internet contact met elkaar zochten om ervaringen te delen. Ik kwam erachter dat dit een klein dicht wereldje is. Alsof we ons zouden moeten schamen. Alsof we koelkastouders zijn, en we het zelf veroorzaakt zouden hebben. Ik heb het allemaal wel een keer te horen gekregen. En dat is spijtig, omdat er zo weinig te vinden is op internet, weten heel veel mensen niet wat autisme nou precies is.
En dat vind ik juist zo jammer, want het zijn hele zorgzame lieve kinderen/volwassenen met ontzettend veel humor. Onze B is de grootste grappenmaker in huis, “een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd” moet zijn levensmotto wel zijn!
Wanneer ik in de ochtend als een draak beneden kom, snakkend naar koffie. Zie ik hem al zitten met een grijns, wanneer ik hem goedemorgen wens en richting de keuken loop, zie ik hem al iets met zijn broertje overleggen en pakt vervolgens de afstandsbediening. Zapt 201 en start YouTube. Om vervolgens de ochtend te beginnen met een heerlijk ochtend(b)nummer. Het groene Alain geval verschijnt op tv en de jongens gieren het uit van het lachen.. ik schenk Mn koffie ondertussen in en probeer mezelf enigszins goed te houden voor de eerste 15 minuten wakker worden, samen met de kleine meid. Die ook niet zo’n ochtend mens is. Net als mama.
Waar bijzonder, heel gewoon is!
Bedise
Niemand is normaal en bijzonder is heel gewoon. We hebben allemaal onze momenten dat we het niet aankunnen. Menselijk is dat denk ik altijd maar. Wij zeggen ook altijd je doet vervelend, of ik vind het vervelend dat je je zo gedraagt. En die ontploffingen hebben wij hier ook zeker wel hoor!
anoniem2017
Het is soms ook lastig om te zien. Je ziet eerst alleen de dingen die eigenlijk niet in het gewone patroon vallen, maar wat is gewoon. Hier een hoop omdenken met de diagnose adhd. Ik zag het eerst als ze luisteren niet, maar nu weet ik het komt niet altijd aan. Maar ik weet ook donders goed wanneer ze gewoon niet luisteren netals ieder ander kind op die leeftijd. ? En wat is gewoon, waarom moeten hun zich perse aanpassen. Wij kunnen soms net iets beter schakelen, dus is het aan ons om dan maar anders te reageren dan dat wij hun in een passend hokje hoe het hoort proppen. En de mooie kanten. Die moet je blijven zien. ? En benoemen. Die zijn er eigenlijk veel meer, veel intenser. En iedereen heeft wel wat, met of zonder diagnose, ieder kind gedraagd zich weleens bewust of onbewust als een draak. Ik zeg trouwens ook nooit je bent vervelend, maar wat doe je vervelend, of zo iets dergelijks. Maar ook ik ontplof wel eens. Dan hebben ze met een poolstok over de grensbeek heen gesprongen. ( meestal met zijn 3 en. 2 kinderen en papa erbij) ?
Omabenik
Wat jammer voor ju. Hier krijg ik bij het Centrum voor elkaar regelmatig nieuwe mail over kinderen met autisme, over ouderen met autisme en over dementerende mensen met autisme. We hebben minimaal twee bijeenkomsten over kinderen met autisme en de nieuwe klas, we hebben een bijeenkomst over schoolreisjes en autisme en we hebben ook altijd in juni nog een bijeenkomst over op vakantie gaan met kinderen en hoe bereid ik mijn autistisch kind voor op een vakantie in een land waar ze zijn of haar taal niet spreken. Nu krijgen ze bij ons alle 5 een bandje om met hun naam, het veld waar onze caravan staat en ons mobiele nummer. In het begin was de oudste wel aan het zeuren van dat kan ik zelf wel zeggen, maar wij hebben gezegd allemaal. Dus ook wij als ouders. Zo valt het ook niet zo op voor ons autistische kind. En bovendien is de oudste nu een puber met een grote mond, maar als haar zusje niet mee gaat durft ze niet, dat hazenhartje. ? ?