Onze eigen onmenselijke lockdown/quarantaine

We hebben een nieuwe datum voor het leverbiopt! Een punt waar we weer naartoe kunnen leven, zodat we daarna wat meer terug kunnen naar het normaal. Vooral nu alle maatregelen worden losgelaten. Het valt ook nog eens in de voorjaarsvakantie, waardoor ik geen dagen hoef te ruilen op mijn werk. Als het nu maar wel doorgaat... Al gaan we daar alles voor doen wat binnen onze macht ligt.

Mijn vriend blijft daarom de komende weken thuis werken en ik doe nog steeds mijn mondkapje op tijdens het werk. Dat kan natuurlijk niet als ik aan het lesgeven ben, maar zodra ik de gang op ga of naar de lerarenkamer blijft het mondkapje op.

In de laatste week voor de vakantie neemt mijn spanning alleen maar toe. Overal zie ik gevaar, viezigheid en vooral ook de vingerafdrukken van iedereen inclusief mijzelf als enorme virusbronnen. Meerdere keren achter elkaar ontsmet ik mijn handen en dan nog voel ik mij vies. Sla ik nu helemaal door? Vast en zeker, maar ik kan er ook niet mee stoppen. Als ik ermee stop, dan… bij die gedachte loopt de stress en spanning zo hoog op dat ik bijna instort. Snel probeer ik mij te herpakken en ga door met mijn werk.

Zachtjes hoor ik mijn mobiel overgaan en zie dat Boefkes gastouder belt. Ze voelt een beginnende verkoudheid opkomen. Nu het leverbiopt zo dichtbij is, wil ze aan ons de keuze laten of wij het risico willen nemen. Ik bedank haar vriendelijk voor het doorgeven en bel direct mijn vriend op. Even weet ik niet wat te doen. Het allerliefst wil ik ons alle drie in een glazen bol plaatsen waar geen enkele virus of bacterie doorheen kan. Natuurlijk weet ik dat het niet mogelijk is. Mijn vriend snapt mijn spanning en stress. Samen komen we tot de optie om Boefke thuis te houden.

Bij thuiskomst loop ik direct door naar de wasmachine, stop daar al mijn kleding in en stap direct daarna onder de douche. Zo weet ik zeker dat ik er alles aan gedaan heb. Al zorgt de spanning ook voor steeds meer wrijving tussen mij en mijn vriend. We lopen allebei op onze tenen en kunnen niet meer. Om het nog even vol te houden tellen we de dagen af tot we naar het UMCG toe mogen.

Het lucht mij enorm op dat ik op vrijdagmiddag de deur van mijn klas dichtdoe. Nog een keer direct naar boven, spullen in de wasmachine stoppen en douchen. De komende dagen hoef ik nergens heen en kan ik proberen te ontspannen. Mijn vriend en ik drinken daar samen een drankje op. Nu we allerlei nieuwe alcoholvrije producten uitproberen is het een 0.0 biertje geworden.

De dagen erna beginnen de muren steeds meer op mij af te komen. In een poging om de spanning los te laten, maak ik lijstjes. Wat moet er allemaal meegenomen worden? Wat moeten we allemaal regelen? We hebben al een oppas geregeld voor Poes en Dikkie Dik. Sinds juni is ons gezin uitgebreid naar twee lieve beestjes en het gaat gelukkig hartstikke goed. Alleen hebben ze wel aandacht nodig. Met name Dikkie Dik als jonge kat wil graag aandacht en anders gaat hij proberen om Poes uit te dagen. Iets waar onze rustige Poes niet altijd op zit te wachten.

Een dag van tevoren begin ik met alles klaar te zetten. De sleutels geef ik af aan onze huisoppas, zodat wij niet hoeven te wachten tot ze er is. Voor het slapengaan, maken mijn vriend een plan voor morgen. Volgens de brief mogen we ons rond 14.00 uur melden bij de balie, waardoor we tijdens Boefkes middagslaapje kunnen gaan rijden.

Hopelijk gaat het nu wel allemaal volgens planning, want zo afgesloten leven houden we niet veel langer vol! Ook wij willen leven in plaats van overleven…