2 jaar geleden
Onze echte quarantaine
Tijdens het ontbijt valt het mij op dat Boefke meer moeite heeft met het eten dan normaal. Tijdens het troosten na het spugen door een hoestbui valt het mij op dat Boefke heel erg warm is. Voor de zekerheid neem ik een temperatuurtje en ja hoor… Boefke heeft koorts. In mijn hoofd vormen zich allerlei gedachten… Moeten we het UMCG bellen en dan weer naar het WKZ toe om te kijken hoe of wat? Maar we hebben nu voor het eerst sinds tijden van alles gedaan? Misschien… Nee, het zou toch niet? Het kan wel… Zou het dan toch Corona zijn?
Ondertussen komt de schilder langs. Hij zou juist deze week al onze ramen en kozijnen schilderen. Mijn vriend vertelt op afstand dat we even een test gaan doen, vanwege de klachten van Boefke. Snotneus, hoesten en koorts. Tel de voortekenen maar op. Om niet gelijk Boefke te martelen met een zelftest besluit ik hem eerst af te nemen. Als hij het heeft, dan zou ik vast en zeker ook positief zijn.
Routinematig haal ik het stokje door mijn mond en neus en volg het stappenplan netjes op. Als ik het vloeistof op de controlestok druppel zie ik de het oplopen. Zodra het bij de T komt, ontstaat er een dikke rode lijn. Gelijk voel ik de stress opkomen, mijn rug zich vastzetten en mijn paniek groeit. Tegelijkertijd besef ik mij maar al te goed dat wij het niet altijd kunnen ontlopen.
In overleg met mijn vriend pak ik een test van mijn werk. Het stokje daarvan is net zo dun als die van een PCR test dus fijner voor het kleine neusje van Boefke. Door alle testen die Boefke voorheen heeft gehad weet ik precies hoe diep ik kan gaan en wat ik moet doen. Een paar minuten later ligt ook Boefkes controlestok met twee dikke rode strepen.
Terwijl ik met Boefke zijn test bezig was, heeft mijn vriend ook een test gedaan. In eerste instantie komt er niets op, maar na een kwartier zie ik ook een dunne rode streep bij de T. Mijn vriend probeert het positief in te zien: ‘Hoe vervelend het ook is, ben ik wel blij dat we het alle drie tegelijk hebben.’ Ik snap zijn punt heel goed, maar ik had zo gehoopt om even een vakantieweek te hebben zonder ziek zijn.
Snel maken we afspraken met de schilder om de werkomgeving zo veilig mogelijk voor hem te houden. Het scheelt dat hij buiten moet werken en vind dat dit best kan. Ondertussen bel ik al mijn afspraken af en probeer te bedenken wat ik dan ga doen. Stiekem hoop ik enorm dat het allemaal mee gaat vallen en we snel herstellen. Het meeste hoop ik dat Boefke er weinig last van zal hebben. Wel bellen we het UMCG voor de zekerheid. De transplantatieverpleegkundige vindt het vervelend voor ons. Vooral omdat we altijd zo voorzichtig zijn geweest in haar ogen en stelt ons gerust. Als Boefke last heeft mag hij gerust een paracetamol en verder hoeven we niets te doen, zolang het zo blijft.
Samen met mijn vriend probeer ik een plan voor komende week te bedenken. Zelf heb ik nog wat klusjes liggen zoals het opknappen van een aantal meubels voor Hidde. Alle spullen heb ik al een poosje klaarliggen en nu heb ik er ook nog de tijd voor. Stiekem vind ik dit hele coronagedoe best spannend. Vooral met Boefkes medische geschiedenis. Om mezelf wat gerust te stellen zoek ik op de lotgenotengroep naar berichten over getransplanteerde kinderen met corona. Gelukkig vallen de klachten van de meeste kinderen mee en zijn ze er snel doorheen.
Ook bij Boefke lijken de klachten niet al te erg te zijn. Het hoesten zit hem de eerste dagen het meeste dwars. Binnen drie dagen heeft hij het ergste gehad. Mijn vriend blijft aardig klachtenvrij en ik heb op een hoestje en verkoudheid na weinig last. Dit hebben we ook weer gehad!
