Nog een opname

Al snel begint de co-assistente over het feit dat Boefke is uitgedroogd en ze daarom mogelijk een sonde willen gaan plaatsen. Alles in mij zet zich schrap. De vorige keer kon ik mij goed inhouden waardoor ik op een redelijke wijze kon redeneren over waarom we geen sonde willen. Lukt het mij dit keer totaal niet. Bijna stampvoetend maak ik duidelijk te verstaan dat er geen sonde in Boefke komt. Ik zie het daarnaast ook geen nut hebben nu hij zich zoveel krampen heeft. Gelukkig kiest ze ervoor om het te gaan overleggen met haar supervisor.

Even later lopen we samen met Boefke naar de afdeling. Na het afzetten van onze koffers in zijn kamer, mogen we door naar de onderzoekskamer. De arts gaat daar een infuus plaatsen en ik voel een kleine overwinning. Dit keer is het mij gelukt! Al heeft de co-assistente bij het afscheid nemen ons wel met hele duidelijke taal te verstaan gegeven dat de volgende keer toch echt een sonde wordt geplaatst. Als reactie bijt ik terug dat we dat tegen die tijd wel gaan zien!

Al blijkt het infuus plaatsen een grotere uitdaging dan gedacht. De eerste poging mislukt. Bij de tweede poging lijkt het in eerste instantie helemaal goed te zitten. Alleen dan zien we dat het bloed er wel heel snel uitstroomt. Boefke zijn aders zijn gaan wandelen in zijn elleboog en nu zit hij dus in de verkeerde. Aangezien we ook bloed moeten prikken, vangt de arts kundig alles op en legt samen met de verpleegkundige een drukverband aan. Daarna wil de arts geen pogingen meer doen. Op ons verzoek wordt de anesthesist opgepiept om ook een poging te doen. Tijdens het wachten drinkt Boefke voor het eerst een hele fles ORS leeg. Ondanks de ellendige situatie voel ik een enorme trots voor deze kleine vechter. Hij flikt het toch weer om iedereen te verbazen en dingen te doen, waarvan gezegd is dat hij het nooit meer zou doen.

Met de anesthesist spreken we af dat we drie pogingen doen. Daarna houdt het op qua infuus. Al verbaas ik mij wel over het feit dat ze het nu nog doen zonder echo begeleiding, terwijl dat de vorige keer wel hielp. Poging 1 mislukt wederom. Ik probeer daarom uit te leggen op welke plek het de vorige keer zo enorm goed gelukt is. De anesthesist besluit om op dat plekje ook een poging te doen. Gespannen kijk ik met samengeknepen lippen hoe het infuus Boefke zijn huid in gaat. Ik zie hoe de anesthesist de naald beweegt en dan zie ik een rode druppel komen. Het is gelukt en ik voel een grote glimlach op mijn gezicht ontstaan. Tegelijk besef ik mij hoe krom dit is, maar ik ben zo enorm blij dat Boefke het sondeleed bespaard is gebleven bij deze opname.

De volgende ochtend wil Boefke niet eten en drinken. Om de misselijkheid tegen te gaan, krijgt Boefke weer hetzelfde middeltje als de vorige opname. Tegelijk komen de uitslagen binnen van de testen. Uit de testen (zowel ontlasting als PCR) blijkt Boefke de volgende virussen te hebben verzameld:

- para influenzavirus type 4

- (nog steeds of toch inactief) rhinovirus/enterovirus

- adenovirus (inactief van de vorige opname)

- norovirus

Een hele bingokaart vol en iets wat geen enkel kind zelf aankan zonder uitdroging. Het infuus wordt iets verder opgeschroefd, omdat Boefke vocht verliest en niet zelf binnen krijgt. Gedurende de dag slaapt Boefke ook veel en in overleg met mijn vriend besluit ik om wel naar mijn muziekrepetitie te gaan. Aan het einde van de week hebben we namelijk landelijke kampioenschappen en dat wil ik voor geen goud missen. Al gaat Boefke wel voor alles.

Tijdens de repetitie begin ik mijn darmen te voelen. Eenmaal thuis blijk ook ik ziek te zijn. Via een berichtje breng ik mijn vriend op de hoogte. Zowel hij als Boefke liggen er vroeg in en ik wil ze niet onnodig wakker maken. Zo kan ik niet naar het ziekenhuis morgenochtend, want ik wil niemand aansteken.

De hele dinsdag lig ik lamlendig op bed. Af en toe Facetime ik met mijn vriend om zo op de hoogte te blijven. Al vreet het mij van binnen op dat ik beide niet kan ondersteunen en helpen.