Moeder zijn, van de grootste angsten tot de diepste liefde

Ruim 2 jaar geleden kreeg ik een nieuwe rol in het leven, mama zijn. Al zagen velen mij als een geboren moeder (incl ikzelf), komt er natuurlijk meer bij kijken dan enkel en alleen een kind of kinderen op de wereld zetten. Je hart groeit, de liefde is onbeschrijfelijk, maar ook de angsten nemen toe. 

Hoe nuchter ik altijd was, hoe meer ik ga nadenken over situaties. Hoe makkelijk ik met alles omging en van dag op dag leefde, zo ben ik nu bezig met de toekomst (van mijn kinderen). Mijn studie en werk ‘helpen’ daar ook in mee. Het is zo bepalend waar en hoe kinderen opgroeien. Jij als ouder hebt zo’n grote rol, maar daarnaast ook jouw keuzes als ouder. Je hebt invloed op het leven van ‘een ander’. En die invloed kan je zelf niet altijd beïnvloeden. Waar staat je wieg, hoe is de omgeving, wat speelt er in de politiek, hoe gaan de binnen het systeem mensen elkaar om, wat is ‘normaal’ en welke normen en waarden krijg je mee. Of terwijl een van de grootste uitdagingen in het leven. 

Ik denk vaak ( ‘s avonds in bed) na. Ik evalueer de dag. Ga na wat ik anders had kunnen doen in de ogen van de kinderen, waarom was Noor verdrietig/boos, hoe heb ik erop gereageerd en hoe zou ik het vinden als ik in haar schoenen zou staan op dat moment. Als ik het nu allemaal uittyp val ik weer in mijn oude patroon/gedachten: ‘Ach, morgen weer een dag. Het was een fijne dag en ik heb ze veel liefde en aandacht gegeven en mijn hart spoelt over van liefde voor de kleine mini’s’, maar mijn gevoel.. de angst om iets fout te doen. 

Een beslissing wel of niet te maken en de invloed die uiteindelijk vorm geven aan het leven van mijn kinderen, vind ik eng.