Mijn moederhart in tweestrijd... Wat doe ik jou aan?

Een meisje in mijn armen

Een mensje in mijn buik

Dat eerste meisje maakte mij mama

Die tweede zal van ons een gezin maken

Zo voelt het tenminste ...

Al weet ik nu nog niet

Wat dat zal betekenen

Wel weet ik wat we hadden

Hebben

Meisje 1 en ik

Mama en meisje

Een duo

Een TopTeam

Altijd samen

en zo niet dan toch

Stevig verstrengeld en ook los

Het raakt geregeld de perfectie

En soms vechten we even iets uit

Straks zijn we met ons vieren

Is het ‘de mama en de meisjes’

We kijken er naar uit

Verheugen ons met heel ons hart

Maar

nu houden we elkaar

nog even

heel stevig vast

Omdat we weten wat we hebben

En ook dat dat onomkeerbaar gaat 

veranderen

                                                                                                                                                15 juli 2020

                                                                                                      Voor mijn allerliefste dochter meisje

Mijn lieve Amber,

Grote mooie lieve stoere bijzondere dochter. Bijna is er een eind aangebroken van een 2.5 jarig tijdperk tussen jou en ons. 

Tussen jou en mij.

2.5 jaar waren wij elkaars leven. Zo goed als elke seconde van de dag, ook wanneer we even niet bij elkaar waren. Maar eerlijkheid moet zeggen dat die momenten redelijk schaars waren. In de corona tijd, toen jij al ruimschoots over woorden beschikte, riepen we elke ochtend voor de spiegel “Wij zijn een Top-Team olé olé”. En dat zijn we. Papa, jij en ik. En daarnaast ook jij en ik samen. Meisje lief, jij gaat later niks meer weten van deze bijzondere tijd samen. Misschien voel je het in je vezels, ergens in een fysieke herinnering die voor het hoofd niet te bereiken is. Zo in de laatste weken van ons exclusieve samenzijn probeer ik in mijn lijf en hoofd deze jaren te koesteren en in te lijsten.

Jij maakte van mij een mama. Jij gaf me iets wat ik nooit eerder gekend had, een bloedband. En ik weet niet of dat het nu zo extra bijzonder maakte. Of het de bloedband was waardoor ik je kon zo lezen in die eerste periode van dierlijke oerkracht. Vast en zeker heb ik van alles onhandig gedaan, steken laten vallen, misschien zelfs grotere fouten gemaakt dan ik me nu besef. In mijn sentimentele nu ervaar ik alleen maar perfectie. En dan vooral in jou. In de rijkdom die je in ons leven bracht en brengt. Het plezier, de verwondering, de schoonheid. Alle clichés van ouderschap zijn waar en kan ik hier nu gaan schrijven. Maar weet je, of het nu clichés zijn of niet, in mij gaan ze alleen maar over jou en over ons.

Dagelijks vertraagde je mijn pas. Letterlijk en figuurlijk. Liet je me door jouw ogen de wereld opnieuw zien. In het begin ging dat over oer, en borstvoeding, en tegen elkaar aangeplakt ervaren dat de wereld veilig was. Dat er onvoorwaardelijkheid bestond en dat de tijd van de klok er helemaal niet toe doet. Later werden het de eerste stapjes, richting een bakker of zomaar vooruit. Waar elk takje, elk slakje, elke grasspriet ontdekt werd. Nog weer iets later de enorme fascinatie voor een poes of een hond, waarbij je enthausiasme over de slak en de mier overigens niet verminderde.

Je onderzoekende blik, je schaterlach (in eerste instantie vooral bij je vader). Je donkere blik naar iedereen die zich ook maar een beetje enthousiasme naar je toonden. Je niet willen knuffelen, of soms juist heel erg wel. Je eindeloos tegen ons aanslapen, ook toen je wat groter werd maar wel nog net in de doek paste.

We verwonderde en bewonderde je elke dag. En wanneer jij boven in je bedje ligt, zitten je papa en ik beneden te praten over hoe je ons vandaag weer hebt verrast, over hoe we van je genieten en kijken we stiekem foto’s en filmpjes van ons wonderen kind.

Wees niet bang. Dit zoete verhaal kent natuurlijk ook enig realisme. Want er zit een lekker karakter in dat lijfje van jou. Eigenwijs, soms brutaal en een heerlijke peuterpuber waar een zwangere mama niet altijd heel veel energie voor heeft was ook geregeld aan de orde.

En toch meisje, de afgelopen 2.5 jaar zal in mijn herinnering vrees ik als “in hoge mate perfect” de boeken in gaan. Ik heb geprobeerd hier af en toe en tekstje aan te wijden en een miljoen foto’s te maken om zo toch iets van jou niet weten straks op te vullen.

En ja.

Ik zie ook zeer uit naar het tijdperk dat komen gaat. Het tijdperk van 4. Het tijdperk van interactie tussen jou en je broertje of zusje. Het tijdperk van dynamiek.

Maar nooit

Nooit zal ik deze eerste jaren met jou vergeten.

Jaren van exclusiviteit.

Van rust.

Van liefde.

Van een cocon in de rush van leven.

Van ons.

Van jou.