Met beiden benen op de grond. Alweer.

June gaat sinds een dikke maand naar de peuterspeelzaal. De beste beslissing ooit. Ze geniet zo. Ze heeft het zo naar haar zin. June kan niet wachten tot het weer zover is. Maar er zitten ook risico’s aan…

Natuurlijk hebben wij de risico’s zorgvuldig afgewogen. Samen met het ziekenhuis. Het was in ieder geval het proberen waard. Stoppen kan altijd nog. Maar June dit ontnemen is ook niet wat wij willen. Jullie weten allemaal we dat het snot in het rond vliegt op de peuterspeelzaal. Begrijpelijk met die kleintjes. Want wanneer hebben ze nou geen snotneus.

Sinds June naar schooltje gaat is 3 keer ziek geweest. 1 keer viel het mee en die andere twee keer was het wat heftiger. De laatste keer was vorige week zaterdag. Deze keer bleek het ook serieus te zijn. Ze begon wat te hoesten en was flink verkouden. Maar het leek een paar dagen later wel wat beter te gaan. Helaas was niets minder waar.

Op maandag was ze zelfs zo goed te pas dat we samen naar de winkel zijn gegaan samen. Het hangerige en huilerige was er af en ik geloofde echt dat wij aan de goede kant van de streep zaten. Het hoesten was nog wel aanwezig maar minder dan dat het was. Tot aan ’s avonds.

Het werd nogmaals bevestigd dat je altijd je moedergevoel moet volgen. Ik vertrouwde het niet helemaal. June lag al in haar bedje en was flink aan het hoesten. Toen ik op haar kamertje kwam en haar lamp aan deed kreeg ik de schrik van mijn leven. June had ademnood. Ze had blauwe nagels en was suf en slapper als gewoon is. Wij zijn wel wat gewend wat betreft June en haar blauwheid en benauwdheid. Maar dit voelde niet goed.

Ik belde de huisartsenpost en legde het verhaal uit. Na goed overleg besloot de huisarts om toch een ambulance te sturen. Ik voelde mij een beetje opgelaten en ik schrok natuurlijk. Blijkbaar was mijn gevoel juist. Maar het maakte mij ook bang. Ik was zo bang dat ze een longontsteking zou hebben. Ze klonk niet goed. En een longontsteking is nou eenmaal spannend bij June.

Gelukkig trok ze wel weer wat bij en had zelfs alweer een beetje praatjes. June was (begrijpelijk) heel erg onder de indruk van de ambulance. De saturatie was in de eerste instantie laag. Gelukkig trok deze later wel weer bij. Na overleg met de kinderarts werd toch besloten om haar mee te nemen naar het ziekenhuis.

Dat ritje met de ambulance was voor June heel indrukwekkend. Lampjes en hobbels. Toen ik de ambulance stapte kon ik wel huilen. Ik kon wel schreeuwen. Ik wil dit niet. Niet voor mijzelf, maar voor haar. Ze had gewoon in haar bedje moeten liggen. Ze had gewoon lekker moeten slapen. Mijn moeder gaf me een bemoedigend tikje en daar gingen we.

Ik zie ze nog zo voor mij. Een klein meisje op zo’n enorm grote brancard, met een hele hoop knuffels. Aangezien June nogal wat te verstouwen heeft gehad in het ziekenhuis, had ik een hard hoofd in het verloop. Maar ik moet zeggen, spelenderwijs en met een beetje hulp van papa en mama kwam de kinderarts een heel eind.

Uiteindelijk bleek dat June ontstoken amandelen had. Maar dit in combinatie met haar ccam werd het haar even te veel. Zoals de kinderarts zei, June heeft een extra rugzakje waardoor iets simpels voor haar zwaar kan zijn.

Dit zette ons weer even met beiden benen op de grond. Natuurlijk weten wij dat wij met sommige dingen nou eenmaal extra op moeten letten. Maar dit zit er al zo ingesleten dat wij niet beter weten. Ik wil er ook niet constant bij nadenken want dan leef je in angst. En dat is nou net niet wat ik wil. Want dan kán je niet leven, dan óverleef je. June is net als alle kinderen. Aan de buiten kant zie je precies niets aan haar. Je ziet niet dat ze soms moeite heeft om andere kinderen bij te benen. Of dat ze vaker moe is. Of alle andere dingen. Maar voor ons is ze June. Onze June. Ons bijzondere meisje. Een gewone, bijzondere peuter!

Bedankt voor het lezen!

Liefs,

Jamie-Lee