Mama van een zorgenkind

Samen met mijn vriend geniet ik van het begin van de meivakantie. Uit mijn werk heb ik expres iets lekkers gehaald en die avond proosten we met een glaasje wijn en een lekker borrelhapje. We spreken de plannen voor het weekend door, zodat we beide weten wat we in ons hoofd hebben. Al knaagt de beginnende koorts van Boefke wel in mijn achterhoofd. Al zijn er meer kinderen die aan het einde van de week door de vermoeidheid een hogere temperatuur hebben. Wie weet is het over de volgende ochtend.

Boefke heeft geen zin om uit te slapen en laat zich rond 7 uur luid en duidelijk horen. Eerst een beetje mopperend en later mama en papa roepend. Met frisse tegenzin stap ik uit bed en haal Boefke op. Het eerste wat Boefke roept als we zijn kamer uit lopen, is papa. Dan maar op naar het grote bed om nog even te knuffelen. Het liefst zou ik de hele dag met mijn beide mannen willen knuffelen. Alleen hebben we vandaag een groot feest gepland met mijn oma.

Met een beetje boel moeite stap ik toch uit mijn bed en begin aan mijn lange lijst vol taken. Eerst de was ophangen, een was in de droger en dan nog eens een nieuwe was erin. Ik heb het idee dat ik goed op dreef ben als mijn vriend samen met Boefke naar boven komt. Ze hebben hun ontbijt al op en vroegen zich af waar ik bleef. Een beetje teleurgesteld in de reactie van mijn vriend bijt ik van mij af dat ik ook al wat gedaan heb. Een ietwat felle reactie besef ik mij even later, want ze kwamen alleen maar boven om kleding te halen voor Boefke. Blijkbaar ben ik bang dat ik gezien word als lui.

Mijn vriend gaat samen met Boefke wandelen, zodat ik rustig kan douchen. Fris en fruitig snel ik mij naar de winkels toe om nog een leuk nieuw dierentuinshirt te halen en de nodige zonnebrand voor het mooie weer. We gaan volgende week samen met vrienden naar Burgers Zoo en ik kijk er enorm naar uit.

Als ik terugkom zie ik niemand in huis. Wel staan er twee potjes fruit op tafel. Er is iets niet helemaal goed gegaan, is het eerste wat in mij opkomt. Dan zie ik Boefke door het raam in de voortuin spelen met de buurkinderen. Zo erg kan het dus niet zijn! Ik trek mijn schoenen aan en kom er gezellig bij. Stilletjes geniet ik van het spelen van Boefke en zijn knuffels tussendoor. Lachend zie ik Boefke een half uur later in slaap vallen bij mijn vriend. Ik app mijn moeder dat Boefke zijn schema omgooit en wij de plannen moeten wijzigen. De verjaardag van mijn oma gaat niet door, omdat zij de griep heeft. Stiekem zie ik het al voor mij hoe we de rest van de dag heerlijk genieten van ons huis, de tuin en het goede contact met de buren.

Boefke is ondertussen diep in slaap gevallen op mijn vriend zijn schoot en ik probeer mij neer te leggen bij een heel ander ritme voor vandaag. Al vind ik het ergens ook wel raar. Er klopt toch iets niet, maar mijn vriend probeert dit zo snel mogelijk uit mijn hoofd te zetten. Boefke kan ook moe zijn van alle indrukken en het samen spelen.

Rond lunchtijd nemen we afscheid van de buren en gaat iedereen naar zijn eigen huis. Ook binnen wil Boefke alleen maar slapen. Om mezelf gerust te stellen besluit ik zijn temperatuur te meten. 40 graden koorts zegt de thermometer met een schele piep. Vanwege dat de koorts al gestart is toen Boefke gisteravond ging slapen, bellen we gelijk naar Groningen.

Zoals gewoonlijk mogen we weer langs de SEH van het UMCU. De verbouwing is nog in volle gang en we mogen weer plaats nemen in het calamiteitenhospitaal. Dit keer geen gillende mensen, maar een serene rust. Voor we naar onze plek mogen zien we een aantal brancards met ambulancepersoneel langs lopen. Het zal wel extreem druk zijn op de spoed en ik bereid mij voor op een lange zit.

Een aantal uur later mogen we gewapend met een antibioticakuur, gerustgesteld over de leverwaardes en een plan naar huis. Boefke knapt al enorm op van de paracetamol en de eerste dosis van de antibiotica. Mijn lieve buurvrouw biedt een verse maaltijd aan waar we dankbaar gebruik van maken.

Ik besef mij weer al te goed dat een moeder van een zorgenkind niet onbezorgd kan genieten. Iedere keer ben ik enorm alert op de signalen die Boefke geeft. Gaat het goed of is er niet iets aan de hand? Wat als? Is Boefke moe of is hij ziek? Wat doet zijn kleine lijfje? Vandaag probeerde ik te genieten. Even niet te denken aan wat er allemaal aan de hand zou kunnen zijn. Weer heb ik de deksel op mijn neus gekregen. Al weet ik dondersgoed dat het ook goed kan gaan. Dat moet toch ook een keer zo zijn?! Elke keer als ik los probeer te laten, lijkt er iets nieuws te komen. Plannen durf ik niet zo goed te maken en ik knijp hem wel een beetje voor volgende week. Zouden we samen met vrienden naar de dierentuin kunnen? Met heel mijn hart hoop ik op een snel herstel.