Mama honger

Onze oudste dochter was een volgens het boekje kind. Sliep perfect. Er was weinig waarin we ons moesten aanpassen toen zij geboren was. Ze kon overal mee, sliep overal, at perfect. Toen Mila net één was gingen we voor de tweede. Wij hadden dit opvoeden immers onder de knie, eitje. Ik werd eigenlijk meteen weer zwanger. Voor Mila had ik een miskraam gehad bij elf weken zwangerschap dus het verbaasde mij eigenlijk wel. Al snel wisten we dat het een jongetje zou zijn. Papa blij, want ook iemand die onze prachtige achternaam zal doorgeven. Ik vind zwanger zijn altijd prima, mooi om mijn lijf te zien groeien, een kindje te voelen. Zelfs bevallen vind ik niet heel erg. Morris werd geboren in het ziekenhuis, ik wilde eigenlijk thuis. Maar halverwege de bevalling werd ik daar minder standvastig in en we gingen toch naar het ziekenhuis. Anderhalf uur later stonden we weer buiten met Morris in een maxi-cosi.  Morris heeft 24 uur geslapen en daarna huilde hij non-stop. Ik zeg huilen, het was echt krijsen. Alsof de wereld hem te heftig was. Zodra zijn ogen open gingen was het schreeuwen. Met een fles werd die stil en in de draagzak strak tegen mij aan. Morris huilde zo'n 16 van de 24 uur. De kraamverzorgster met 18 jaar ervaring gaf aan dat ze dit nog nooit gezien had. De verloskundige die op controle kwam raadde een osteopaat aan. Hij was anderhalve week oud en lag bij deze therapeut op tafel. Hij voelde dat zijn lever brandde. Dat duidde op een pittig karakter. Uiteindelijk stuurde hij ons door naar een huilbaby expert. Zij leerde ons een houding om hem te laten uithuilen en terug te brengen in foetus positie. Ook dit had weinig effect. Toen ik bij de eerste controle bij het CB huilend een boekje over postnatale depressie in mijn hand gedrukt kreeg voelde ik mij zo niet gehoord en heb ik de huisarts aan haar jasje getrokken. We kregen een doorverwijzing naar het ziekenhuis. Ondertussen was Morris 6 weken oud en was ik helemaal op. In het ziekenhuis keek Morris vrolijk rond naar het konijntje die op het plafond was geprojecteerd. De artsen deden testen en kwamen tot de conclusie dat er niks aan de hand was. Omdat ze zagen dat ik op was stelde ze voor om hem op te nemen op de huilpoli voor een week. Dan mochten wij alleen overdag bij hem zijn en in de nacht zou hij daar blijven en wij thuis. Ik brak. Ik ga toch zeker niet mijn 6 weken oude baby alleen in het ziekenhuis laten? We namen hem mee en zette de knop om. Hij is gezond, dus is het karakter. Ik droeg Morris tot hij zeker 3 maanden oud was bijna non-stop in een draagzak. Terwijl ik niet een moeder ben die dit fijn vindt. Het was ook nog eens hoogzomer dus zo'n plakkerig lijfje tegen je aan vond ik alles behalve fijn. Maar hij had het nodig. Morris heeft tot hij ruim een jaar was tussen ons in geslapen. Hij werd elke 2,5 uur wakker en dan was het vaak alleen nodig dat hij zeker wist dat we er waren. Een hand op zijn buikje was genoeg.

Naar mate Morris ouder werd des te meer duidelijk werd dat hij gevoelig is, maar ook een pittig karakter heeft. Na de geboorte van zijn broertje was hij ook compleet van slag en toen ben ik mij gaan inlezen in hooggevoelige kinderen met sterke wil.Er is echt een verschil tussen hooggevoelige kinderen en hoogsensitieve kinderen. Zo kan Morris goed tegen harde geluiden, maar soms ook goed omgaan met als dingen anders gaan. Wel voelt hij alles net even meer dan een ander kindje. Toen hij laatst een foto zag van een kindje die afscheid nam van haar konijn was hij ontzettend verdrietig. Zijn emoties zijn altijd in de overtreffende trap. Is zijn dag te druk geweest krijst hij het letterlijk van hem af. Morris is op plekken anders dan thuis altijd voorbeeldig. Je ziet daar ook weinig van zijn hooggevoelig zijn. Thuis waar het veilig is is dit een ander verhaal. Morris heeft rode haren. Er zit vuur in zijn lijf. Als hij iets bedacht heeft moet het vaak ook zo gaan. Morris leest vaak Draakje Vurig en herkent zichzelf daarin. Gister was hij echt hysterisch omdat ik hem uit de droom hield dat hij een reuze hagedis zou krijgen voor zijn verjaardag. Oh ja, Morris heeft heel veel baat bij buiten zijn. Weinig prikkels en een wereld om te ontdekken. Hij kan uren in de bosjes liggen op zoek naar beestjes. Uilenballen uitpluizen en fossielen zoeken. Hij zuigt informatie op. Zo heeft hij een weekend lang naar een eikel gezocht die open gebroken was omdat hij zeker wist dat hij hieruit een nieuwe boom kon kweken.

Morris is een kind die mij als moeder heeft geleerd om te vechten als een leeuw. Te staan voor zijn behoefte. Te vechten voor het niet labelen, maar te mogen zijn wie hij is. Morris laat mij grenzen opzoeken waarvan ik niet wist dat ze zo op te rekken waren. Hij heeft mij laten functioneren op weinig slaap. Morris is mijn spiegel, want hooggevoeligheid is vaak ook te zien bij één van de ouders. Wanneer ik niet lekker ga zoekt hij mijn grens op wat zich vaak uit in explosies. Terwijl het enige wat hij dan nodig heeft is dichtbij te zijn. Mama honger. Morris is nu bijna 6 jaar. Hij heeft fases dat hij dat nog steeds heeft. Dat zijn vooral de momenten dat hij heel veel geleerd heeft, veel informatie heeft opgezogen. Of wanneer hij een groeispurt heeft of ziek lijkt te worden.

Morris is hooggevoelig met een sterke wil, Draakje Vurig met Mama Honger op zijn tijd. Dit maakt hem eigen, net als zijn zus en broer. Ieder met hun eigen karakter en hun eigen wil.