Mag wel hoor

Sophie krijgt een steeds sterker willetje. En ik moet zeggen dat Noah ook al vrij duidelijk is als hij het ergens niet mee eens is. Dus dat beloofd wat de aankomende jaren. Maar nu ben ik niet zo’n moeder die geheel pedagogisch verantwoord op oog niveau een goed gesprek gaat voeren bij elk dingetje dat mijn kind fout doet. Over het algemeen ben ik nogal makkelijk. En mag een kind gewoon moe en daardoor heel verdrietig en onredelijk zijn. Even laten uitrazen, een grote knuffel en snel weer verder met de orde van de dag. Maar een duidelijke nee is dan ook echt gewoon nee. Daar gaan we niet over onderhandelen.

Maar dat onderhandelen is nogal een dingetje tegenwoordig. Bij Noah is het nogal simpel. Die huilt of moppert als hij het er niet mee eens is. Dan kan ik ervoor kiezen om eraan toe te geven of het even te laten. Meestal kan ik wel inschatten of hij echt verdrietig is of dat hij gewoon aan mij vastgeplakt wil blijven. Al is Noah wel heel overtuigend in de opvoering van het stuk: Kom snel want de beesten onder mijn bed vermoorden me. Vraag maar voor de grap aan mijn moeder. Die is nog steeds bang dat de buren denken dat ze elke dinsdag een klein stukje van Noah zijn teen afknipt rond bedtijd.

Maar nog even terug naar de onderhandel koning Sophie. Die heeft dus al goed door dat ze met de juiste (lieve) woorden iets voor elkaar krijgt. Bij één koekje wilt ze er regelmatig nog eentje. Ze heeft verschillende aanpakken hiervoor:- De kijk mij eens beleefd zijn tactiek: Mama koekje alsjeblieft;- De ik gebruik je eigen woorden tactiek: Nog eentje dan (met omhoog gestoken vingertje);- De ik breng het met overtuiging tactiek: Koekje mag wel hoor

En eerlijk? Ze krijgt regelmatig dan nog wel een extra koekje. Maar die derde kan ze schudden en daar vraagt ze ook echt niet om. Maar als ze echt iets fout doet dan krijgt ze een heel duidelijke nee. Noah duwen valt bijvoorbeeld onder de duidelijke nee categorie. Ze weet het dan ook heel goed want die onderhandelingen start ze niet eens. En hoe lief ik haar ook vind voor sommige dingen moet je ook gewoon streng en duidelijk zijn. Dus als ze toch Noah stiekem een duw geeft moet ze het met hem goedmaken. Hij krijgt een knuffel of ze doet een gek dansje voor hem. Helpt overigens niet altijd want Noah wilt dan niks meer van haar weten. Dan komt  ze in ene knuffels aan ons geven. Een grote slijmbal kan het zijn. 

Ik heb dus twee kleine draakjes in huis. Die gaan mij nog flink testen de aankomende tijd. En ook al moet ik vaak om ze lachen, ze moeten ook leren dat er grenzen zijn. Zolang de grenzen duidelijk zijn kunnen we daartussen best een beetje sjoemelen. Niet over de grens gaan en dan kan dat extra koekje af en toe echt geen kwaad.

Hebben jullie ook van die draakjes in huis? Hoe proberen jullie kleintjes jullie te overtuigen tot bijvoorbeeld een extra koekje?