5 jaar geleden
Lieve Lux, ik ben zwaar geïnspireerd door jouw doorzettingsvermogen (vooral s’nachts)
En daarom schreef ik een brief, gericht aan jou..
Lieve lieve Lux,
Dit is een brief van mij voor jou.
Het is 01:53 als ik deze brief begin te typen. Ik ben namelijk zwaar geïnspireerd door jouw doorzettingsvermogen. Jaloersmakend gewoon. En je bent pas 1,5 jaar.. Ik zal je even uitleggen waarom.
We hebben een pittig weekje achter de rug met veel te weinig slaap en veel te veel kots en dunne poep. Jij en je zus waren ziek en dat hebben jullie laten merken. De stembanden werden snachts goed uitgetest en het geduld van je vader en moeder ook. Jij vond het wel gezellig die nachtelijke perikelen. Want omdat mama en papa hun slaap uurtjes wél wilden aanvullen mocht de iPad zo nu en dan midden in de nacht aan. Dom van ons natuurlijk want dat was stiekem best een feestje voor jou. Ook voor je zus trouwens. Vandaag is het zaterdag (eigenlijk al zondag). Je was vandaag nog niet helemaal fit maar je streken waren alweer aardig te merken. Je was de clown al aan het uithangen en probeerde ons weer gezellig uit te testen door alles wat jou in de weg lag op de grond te gooien.
Vanavond mochten jij en je zus wat langer opblijven. Jullie waren bere gezellig en kinderen voor kinderen kwam op tv, dus feest. Daarna waren jullie allebei bek af, dus tijd voor bed. Dat vond jij ook want je was gelijk vertrokken naar dromenland. Tot een uurtje of 22:15. Toen vond jij het wel weer welletjes en begon je je stembandjes nogmaals uit te testen. Ik pakte je bij me in bed en zette een slaapfilmpje aan (zoals we dat wel vaker deden, toen werkte het wel) in de hoop dat je na 5 minuutjes jezelf om zou draaien en in slaap zou vallen. Maar helaas voor mama bleek je daar geen zin in te hebben. Zodra het filmpje was afgelopen en de telefoon was weggelegd zette je het weer op het schreeuwen. “Boeeeeee, boeeeee”. Wat betekent dat je koeien filmpjes wil kijken. Ja, ja, Lux... Dat is op dit moment helemaal the bomb voor jou! Groot koeien fan ben je. Inmiddels hoorde ik een deur verder je zus ook roepen. Ik negeerde haar maar ze kwam uiteraard even een kijkje nemen. Lichtelijk geïrriteerd zei ik haar héél gauw terug naar haar bed te gaan. Ze barstte in tranen uit, want jij mocht wel bij mij liggen. En zij niet. Dus riep ik haar terug (hoezo schuldgevoel). Ik vertelde aan jullie beide dat het na 5 minuten toch echt over zou zijn met de pret en iedereen in zijn eigen bed zou gaan slapen. Want: laaaaaat. Inmiddels was papa ook naar boven gekomen en kon jouw gehuil niet handelen. Hij nam je even mee naar beneden want jou uit een bepaalde situatie halen helpt meestal wel. Inmiddels was je zus naast mij in slaap gevallen, maar ik wacht tot jullie boven zijn met haar terug te leggen in haar eigen bed. Eenmaal boven begint jouw feestje weer opnieuw. In jouw woordenboek kwam het woordje ‘slapen’ echt even niet voor. Even laten we je in je sop gaar koken. Totdat mijn moederhart en geduld het niet meer aankon.
Ik pak je uit bed en neem je mee naar beneden. In het donker zitten we samen op de bank. Heel hard probeer ik jou te negeren zodat de lol er zo snel mogelijk vanaf gaat voor je. En hier komt het stukje ‘respect voor je doorzettingsvermogen’ om de hoek kijken. Letterlijk 2 uur lang heb je het volgehouden. Met huilen, met schreeuwen, met roepen dat je pijn heb, je vraagt ongeveer nog 50 keer om je “boeeeeee” en speelt zelfs de “poep, bahhhh”- kaart om mijn aandacht te trekken. Jij kleine doerak. Inmiddels probeer ik de: “kijk maar naar mij want ik slaap en heb mijn ogen wél dicht”- techniek. Ook hierdoor lijk je je wilskracht niet op te willen geven. Maar je moeder heeft ook een klein inimini beetje doorzettingsvermogen én ondertussen voelt het voor mij als een wedstrijdje: ‘wie geeft er als eerst op’. Af en toe kijk ik door een spleetje van mijn ogen om te kijken wat je uitspookt. Elke 5 minuten wordt je huiltje zwakker en worden je oogjes zwaarder. Na (fucking) 1 uur en 3 kwartier geef je het op en kom je eindelijk in mijn armen liggen. Eerst doe je nog boos en doe je alsof je me weg wil duwen maar stiekem voel ik wel dat dat niet zo is. Ik wiebel een beetje en wil bijna autogeluiden na gaan doen omdat ik weet dat je daar altijd wél snel slaapt. Ik hou het overigens toch maar alleen bij het wiebelen. Je gebruikt mijn handen als je knuffel en aait me zachtjes over mijn hand. Héél langzaam vallen je mooie grote kijkers dicht en je valt ein-de-lijk in slaap. Je gezichtje vangt licht van de lantaarnpaal voor ons huis. Terwijl ik lichtjes door wiebel kijk ik naar hoe mooi je bent en vergeet ik eigenlijk ook meteen weer de struggles die ik nog geen 10 minuten daarvoor met je had. Ook denk ik ondertussen aan hoe ik in godsvredesnaam jou slapend boven krijg zodat ook ik aan mijn schoonheidsslaapje kan gaan beginnen. Ik hou je vast en op mijn tenen loop ik naar boven. Heel zachtjes leg ik je neer in jouw bedje en hop, meteen gaan je ogen weer open. “Kom op An, je kan dit” denk ik bij mezelf. Fluisterend wens ik je welterusten en wiebel nog even op je kont waarna ik als een sluipschutter jouw kamertje uitloop. Je tilt je koppie meteen weer op en ik zwaai en hoop héél hard dat je dat koppie ook snel weer neerlegt. Inmiddels is het 02.14 en ik hoor niks meer. Dat betekent dat ik nu ook met een gerust hart kan gaan slapen.
Nogmaals, respect voor jouw doorzettingsvermogen. Als je deze vasthoudt dan kom jij er wel in je leven. Hou het vast. Maar dan wel héél graag overdag.
Ik hou van jou klein vastberaden doerakje, slaaplekker.
Dikke kus van jouw mama..
