
Lastige, lastige vragen...
Onze man vraagt de oren van ons hoofd af, Vermoeiend soms, maar ook heerlijk hoe leergierig hij is. Maar waar de vragen soms vandaan komen?
Dat onze kleine man nogal pienter is, dat is ons al wel al heel lang duidelijk. Zijn taalontwikkeling heeft altijd ver (VER) voorgelopen, hij legde al heel jong verbanden, heeft een belachelijk goed geheugen, sterke fantasie, is creatief en is ook sociaal-emotioneel erg ver. Grappig hoe ze een paar jaar geleden bij het consultatiebureau vroegen of hij al meer dan 3 woordjes achter elkaar kon zeggen, waarop meneer in volle zinnen antwoordde dat hij dat prima kon, met nog even de toevoeging "I am a big boy". De opmerkingen die we regelmatig voorbij horen komen, passen absoluut niet bij zijn leeftijd. Hij kan zich uitermate lang concenteren op één ding (gerust 1,5 uur of langer). Hij leest al een beetje en heeft zichzelf aangeleerd om zijn naam te schrijven. Tja, daar horen ook de pientere vragen bij. De héle dag, en avond, soms midden in de nacht. Vragen vragen vragen.
"Wat is dat zachte in mijn arm, naast mijn botten?" Dat zijn spieren schat. "Wat doen spieren dan precies?"- Kom hier niet aan met een simpel antwoord, het precieze hoe is alleen goed en dan nog komen er 5 vervolgvragen-. "Soms krijg ik een paracetamolletje in mijn mond, soms in mijn bips. Hoe kan dat dan allebei toch de pijntjes weghalen?" Meneer wil een gedetailleerd antwoord over de werkzame stoffen in de paracetamol (zij het tablet, zij het zetpil) die dan in je bloedbaan terecht komt en hoe deze dan door het bloed vervoerd worden naar de pijnlijke plekken. "Is de maan eigenlijk een ster of een planeet?". Bij ieder mogelijk verkeersbord wat we onderweg tegenkomen, wil hij exact weten wat het betekent. Wat hij vervolgens ook onthoudt en ons bij een volgend autoritje op wijst. "Hier mogen vrachtauto's wél inhalen, want hier staat er geen streep door het bord over inhalen" (dat hele bord had ik niet eens gezien dan). Soms ook over minder onschuldige dingen. Over de dood bijvoorbeeld. Hoe dat werkt. En op vakantie dit voorjaar vroeg hij of inbrekers niet in zijn kamer konden komen. Want ja, er kwamen zoveel mensen op dat park, waarom zou er geen inbreker tussen zitten. Dat was nog een aardige uitdaging om daar een sterk verhaal tegenover te zetten wat door meneer geaccepteerd werd. Vragen vragen vragen. Enneh, mag ik u, beste lezer, even herinneren aan het feit dat onze spruit enkele weken geleden pas 4 is geworden.
En ik vind het heerlijk, echt. Kom maar op met die vragen. Soms doodvermoeiend, want even passief in de bijrijdersstoel dromend naar buiten kijken, onderweg ergens naar toe zit er doorgaans niet in. Papa en mama mogen non-stop vragen beantwoorden. Het antwoord "Dat weet ik niet" is niet acceptabel. Want dan krijg je...waarom weten wij dat niet, waarom hebben we dat nooit geleerd, zijn we het vergeten, o dan moet je het maar even opzoeken. Maar toch, met al die vragen weet hij wel veel. Zijn interesse is enorm. Hij vindt alles fascinerend en wil overal alles van weten. Tja, hij zal niet meteen een klimrek tot bovenin beklimmen, maar cognitief, man...we blijven ons iedere dag verbazen.
Dat wordt nog wat op school. De uitdaging lijkt me heerlijk voor hem. De eerste maanden zal hij zijn handen vol hebben aan het wennen, het nieuwe ritme, nieuwe vriendjes maken enzovoorts. Maar dan...zowel zijn kinderarts als de kindertherapeut waar hij loopt (i.v.m. zijn hoogsenstief zijn, toch fijn wat handvatten hier in, vooral voor ons) gaan er al helemaal van uit dat hij hoogbegaafd is. Wij zijn voorzichtig met de term, maar ja, het is wat wij al eerder gezien hebben bij hem. Laten we zeggen, dat we het vreesden. Want goed kunnen leren is een ding. Maar bij hoogbegaafdheid zitten echt de nodige keerzijdes. De kans is wel bizar groot dat het zo is. Het was dus een vrees, maar inmiddels zijn we al zo gewend aan het idee dat hij waarschijnlijk zowel HS als HB is (hoogsensitief en hoogbegaafd, een combi die erg vaak voorkomt), dat de vrees wat is afgenomen. Hij gaat gelukkig naar een school straks waar hier extra aandacht voor is en die er extra alert op zijn (net als wij). De andere scholen die we bekeken hebben, hadden vooral programma's voor kindjes die mogelijk een achterstand konden krijgen. Deze school heeft dat ook, maar heeft ook een heel degelijk plan voor sneller lerende kindjes en ze hebben zelfs een hoogbegaafdheidsdeskundige in het gebouw zitten. Dat geeft me vertrouwen voor deze periode. Hoe lang hij het volhoudt zonder extra werkjes, valt te bezien. Maar voorlopig zullen we hem, samen met school, nog de nodige uitdaging kunnen bieden. Hoop ik! Thank God dat hij ook zo sociaal is. Het kan ook lastig zijn juist nu, want ook sociaal is hij vaak verder dan andere kindjes. Veel kleuters spelen nog vrij individueel (wat normaal is bij de leeftijd). hij probeert vaak contact te leggen en een 'wij samen' in het spel te integreren, maar dat wordt niet altijd beloond. Dan trekt hij zich op een gegeven moment maar terug. Helaas. Ach, hoe ouder hij en zijn omgeving worden, hoe makkelijker dit hopelijk gaat.
We gaan het allemaal zien. Het is een prachtig, slim, knap en lief kereltje. Met de beste humor van de wereld. Hoe dan ook is hij volmaakt voor ons. HS, HB of niet. Mogelijk wordt het een heus stuudje, maar mama zal hem ook altijd errug hip blijven kleden. Stuudjes hoeven nog geen stoffige nerds te zijn :-). En onze focus zal vooral liggen op zijn geluk en een goede balans in zijn leven. Dat is waar het om draait. En o wat zijn we dankbaar dat we in een tijd van internet en daarmee een wereld van kennis leven. Want nu al beginnen de vragen wat lastig te worden. Vooral de ruimte en de menselijke anatomie hebben zijn interesse momenteel. Gelukkig weten we daar aardig wat van, maar het houdt een keer op. Dus als (waarschijnlijk op zéér korte termijn) de vragen té lastig worden, dan zoeken we het lekker samen op. Op internet, of beter nog, we gaan lekker samen naar de bieb.