June 3 jaar!

Drie jaar alweer, het is een momentje. Over een jaar mag ze al naar de basisschool. Daar denkt dit moederhart nog maar even niet aan. Wél gaat ze sinds een tijdje naar de peuterspeelzaal. Een onwijs spannend besluit, maar ik ben zo blij dat wij toch, in samenspraak met het ziekenhuis, hebben genomen. June heeft het zo naar haar zin daar! Zij gaat elke keer met plezier naar schooltje. Om acht uur zit ze al ongeduldig met haar jasje aan op de bank. Zoals ik al zei, spannend was het wel. Want is het risico niet te groot. Mede door de Corona. Maar ze was er zo aan toe. En wij hebben er goed aan gedaan. Deze uitdaging had June ook echt nodig.

Verder was er natuurlijk ook een hoop angst. Want de coronacrisis treft ons immers allemaal. De angst dat June besmet zou raken was, vooral in het begin zo eng. Alles went, dus ook de angst. Je leert er mee omgaan. Ook leerde wij omgaan met een veranderende routine. Want zoals bij iedereen, is het leven totaal veranderd. Maar ik heb ook genoten van het vele thuis zijn met June. En het weer zat mee, vooral in het voorjaar van vorig jaar en de zomer. Dat scheelde enorm. Lekker buiten in de tuin, heerlijk keuvelen. Ook met de sneeuw begin dit jaar hebben wij enorm genoten.

Dat neemt niet weg dat het niet altijd makkelijk was. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Ook hier kwamen de muren wel eens op ons af. June die zich af en toe verveelde, mama die even gek werd van het thuis zitten en speeltuintjes die wij tot in den treuren bezochten.

Maar ik heb ook geleerd in deze lockdown om dit om te buigen. Om niet in het negatieve te blijven hangen. Om het snel te leren ombuigen. Want, met de pak en neer zitten heeft geen enkele zin. Vóóral niet in de lockdown. Onze mantra is, en misschien nog we meer in deze tijd, “het is wat het is”. Vallen, opstaan en vooral heel snel weer doorgaan. Genieten van de kleine momentjes en het zo fijn mogelijk hebben.

Ook waren er dit jaar weer onderzoeken in het ziekenhuis. Meer als mij en June lief was. Haar ziekenhuistrauma begon weer op te spelen, waardoor het onderzoek bemoeilijkte. Maar, wij hebben het gered. Soms niet met het gewenste resultaat. Maar dat is dan niet anders. Als ouders moet je ook ergens een grens trekken. Wil je daar nou meer over lezen,  kun je het artikel over de ziekenhuisonderzoeken en de uitkomsten lezen.

Qua ontwikkeling gaat ze ook als een speer. Ze komt soms met uitspraken waarvan ik verschrikkelijk om moet lachen. Bijvoorbeeld met het eten, dan zegt ze “Mama, ik heb alle tijd!” Ik merk dat ik deze leeftijd zo leuk vindt. Die kleine gesprekjes die je nu kan voeren. De eindeloze vragen over van alles en nog wat. Maar ook de ondeugd die ze uithaalt en haar onwijs grappige karakter.

Ik besef mij wanneer ik dit schrijf, dat de volgende keer dat ik weer een artikel over haar verjaardag schrijf, ze alweer vier jaar wordt. En het is een cliché maar als je ouders bent gaat de tijd ineens vijf keer zo snel! Dus ik geniet het aankomende jaar nog van het feit dat ze lekker thuis is bij mij. Buiten een paar uur peuterspeelzaal per week. Want voor je het weet is ze puber, hahaha!

Bedankt voor het lezen,

Liefs,

Jamie-Lee