2 jaar geleden
Hoe lang moeten we nog wachten?
Gelukkig weten we nu hoe het komt dat Boefke regelmatig meer moeite heeft met het eten. Al is het weer afwachten wanneer we aan de beurt zijn. Voor we uit het ziekenhuis vertrekken geven we door wat de KNO artsen besloten hebben. De verpleegster van Boefke belooft om haar best te doen om het Corona stempeltje te verwijderen.
Thuis daalt het besef langzaam in dat de druk van het groeien/aankomen weg is. Al moeten we elkaar er regelmatig op wijzen dat het niet meer moet, maar mag. Boefke mag een hele boterham opeten als hij dat wil, het fruit moet niet op en het avondeten mag opgegeten worden. Het enige wat moet is genoeg drinken, maar dat heeft iedereen. We beginnen onze draai steeds meer te vinden en merken dat Boefke het goed doet qua eten en drinken.
Om de paar dagen kijk ik even in het dossier van Boefke. Even kijken of er al een datum is voor de operatie. Vooral nu ik binnenkort met mijn orkest naar Frankrijk af ga reizen om mee te doen aan een paar grote wedstrijden. Hier wil ik heel graag bij zijn, want dit jaar mogen we zelfs het evenement openen. Een hele eer en straks kan ik er niet bij zijn. Voor de zekerheid belt mijn vriend met het ziekenhuis om te checken of het stempel van Corona er al af is. Al snel blijkt dat deze niet verwijderd is en de kans wordt met de dag kleiner dat Boefke voor mijn reis naar Frankrijk geopereerd gaat worden.
Toch blijft de spanning en onzekerheid. Een gevoel dat mij steeds meer opbreekt. Mijn vriend belt daarom regelmatig met het ziekenhuis, maar krijgt elke keer hetzelfde antwoord. Enorm frustrerend, maar tegelijkertijd probeer ik het positief in te zien. Dan kunnen we straks toch onze leuke plannen uitvoeren!
Mijn vriend heeft voor het eerst sinds lange tijd weer afgesproken met zijn beste vriend. Tijdens het Hemelvaart weekend gaan ze een avondje uit en ik ben dan samen met Boefke. De dagen ervoor merk ik dat Boefke steeds meer moeite krijgt met het eten en vlak voor mijn vriend zijn uitje heeft hij een koorts. Zoals altijd bellen we met het UMCG om een plan te bedenken. In overleg besluiten we het even aan te zien, aangezien alles wijst op een virale infectie en we gaan kijken hoe Boefke het doet met paracetamol.
De koorts lijkt even later te zakken door de paracetamol. Boefke is nog steeds enorm levendig en in overleg besluiten we dat mijn vriend een avondje uit verdiend. Even los zijn van alle ellende en genieten van een avond uit. Een paar uur later staat zijn beste vriend voor onze deur. Na een heerlijk warme maaltijd gaan beide mannen druk kletsend op de fiets weg.
Daar zit ik dan samen met Boefke die na een paar uur slapen van de pijn wakker wordt. Gelukkig mag hij weer een nieuwe paracetamol, waarna ik hem probeer rustig in slaap te knuffelen. Op en moe van de spanning ga ik zelf naar bed toe. Morgen ga ik bellen met het UMCG, want ik heb het idee dat Boefke weer richting een keelontsteking gaat. Al piekerend hierover val ik even later in slaap.
Mijn vriend heeft genoten van zijn avondje uit, maar schrikt de volgende ochtend van mijn verhaal. Samen bellen we naar het UMCG. Dit keer mogen we een afspraak maken bij de huisarts om een keelontsteking uit te sluiten. Ook zij kunnen een kuur voorschrijven en het is iets minder heftig voor ons is hun reden om ons niet naar het ziekenhuis te sturen.
Een paar uur later zit ik samen met Boefke bij de huisarts. Na een paar onderzoeken is de conclusie een beginnende keelontsteking. Voor de zekerheid schrijft ze een bekende antibioticakuur voor.
