Hoe ik bijna de verkeerde school uitkoos

Kate vraagt al minstens een jaar wanneer ze naar school mag, alleen dat ging natuurlijk nog wel een tijdje duren en ik liet het op zijn beloop. In februari realiseerde ik me dat ik misschien toch eens moest gaan kijken naar de opties zodat ze tijdig ingeschreven kon worden en nog zou kunnen wennen voor de zomervakantie. In maart hadden we de eerste rondleiding en ik besloot dat we nog wat rondleidingen zouden plannen maar op een of andere manier kon ik mezelf er gewoon niet toe zetten om de telefoon te pakken en nieuwe afspraken te maken. Ik stak mijn kop in het zand, het idee dat ze naar school zou gaan vond ik moeilijk te accepteren en dus stopte ik het onbewust weg.

In de tussentijd had Kate het nog altijd vaak over een meisje van de peuterspeelzaal die sinds begin dit jaar al naar school ging, ze wilde zo graag naar dezelfde school. Maar nog steeds deed ik er niets mee, ik liet het allemaal op zijn beloop. Maar toen gingen we bijna op vakantie en ging ik vol in de stresskip modus, na terugkomst van onze vakantie zou de schoolvakantie ook al snel beginnen en dus schreef ik haar maar in bij de enige school die we gezien hadden.

De lerares was nogal laks met het plannen van de wenafspraken en loog ook nog eens over de pogingen om met mij in contact te komen, ik was boos en mijn vertrouwen was weg. Ik begon steeds meer te twijfelen maar ja, de schoolvakanties zouden nu echt bijna beginnen en een school zat vast niet meer te wachten op een aanvraag van een rondleiding zo vlak voor de vakantie.

Maar toen kwam de schop onder mijn reet die ik nodig had. Ik had met één van de pedagogisch medewerkers van de peuterspeelzaal alvast het afsluitende gesprek, we hadden het eerst lang over Kate haar ontwikkeling en daarna over de school en ze was verbaasd over mijn schoolkeuze. Zij had het idee dat de school gewoon niet helemaal passend zou zijn voor Kate en de andere school die ik nog had willen zien gewoon veel meer uitdagingen aan Kate zou bieden.

Ik ben haar zó idioot dankbaar dat ze die verbazing geuit heeft. Want door dit gesprek heb ik bij thuiskomst direct de telefoon gepakt en de school gevraagd of we alsjeblieft nog konden komen kijken. Dat was gelukkig geen probleem, Kate vond het een leuke school en ik had er ook een goed gevoel bij. Afgelopen maandag mocht ze al even komen wennen en zat ze in haar klasje voor volgend jaar met veel kindjes die ze kent van de peuterspeelzaal en ook dat ene vriendinnetje van de peuterspeelzaal en al die maanden van elkaar niet zien bestond voor hun helemaal niet. Ze mocht naast dit meisje gaan zitten van de juf en het meisje wreef geruststellend over Kate haar rug, ze zaten te kletsen en waren duidelijk blij elkaar weer te zien. Het zorgde ervoor dat Kate zich gelijk helemaal op haar gemak voelde, eerlijk in de klas durfde te vertellen dat ze het wel een beetje spannend vond en ook nog eens een heel verhaal ophing over onze vakantie en zwemmen in de zee.

Tranen branden achter mijn ogen want ik voelde me zo dankbaar en schuldig tegelijkertijd. Ik had naar haar moeten luisteren en direct naar de school gaan kijken waar haar vriendinnetje ook naar toe ging, maar ja ik stak mijn kop in het zand denkende, tja wat eigenlijk, dat als ik geen scholen zou zien en haar niet zou inschrijven dat ze nog een beetje langer klein zou blijven? Onzin natuurlijk, maar ja het moederbrein doet soms gekke dingen met je.

Gelukkig is het in dit geval eind goed al goed, ze is precies terecht gekomen waar ze wilde en moet zijn.