Hoe het dan toch nog fout ging

Naar huis

Na de operatie heeft Julan ook een uitwendige katheter gekregen. Nadat de morfine is uitgewerkt, mag deze katheter er uit. 6 uur nadat de morfine stop is gezet, is het zo ver. De katheter mag er uit. Inmiddels is Julan ook al flink opgeknapt. Het enige wat ons nog in het ziekenhuis houd, is de afwachting tot hij zelf een keer plast. Ze willen zien dat hij zelf, zonder katheter, zijn urine kwijt kan. We wachten, en wachten.. we spelen in de speelkamer, en we wachten. Na ruim 4 uur wachten, heeft Julan eindelijk een volle plasluier. 

We pakken onze spullen in, halen Odin op bij het speeldek waar hij vandaag ook weer is gaan spelen, en stappen rond spitstijd in de auto. Blij om weer naar huis te gaan, maar tegelijk ook wat spannend zo snel al na de operatie. Rond het avondeten komen we thuis, snel de jongens eten geven, de afwas wegwerken en het bedtijdritueel afwerken. Julan krijgt zijn pijnmedicatie, en valt na al het avontuur al snel in slaap, lekker in zijn eigen bedje.

De nacht van dinsdag op woensdag

Julan is lekker in slaap gevallen, en ik twijfel nog een moment voor ik zelf ga slapen. Rond bedtijd heeft Julan zijn medicatie gehad, en hij krijgt deze om de 6-8 uur, maar ik wil hem hier eigenlijk niet voor wakker maken. Ik besluit mijn wekker rond 4 uur snachts te zetten, om dan te kijken of hij onrustig is door de pijn of niet.

Rond 3 uur snachts schrik ik wakker, en na een fractie van een seconde besef ik dat ik gewekt ben door oorverdovend gegil vanuit Julan zijn slaapkamer. Snel ga ik kijken, en Julan geeft hele erge pijn aan. Ik kijk naar de tijd, en het is eigenlijk nog een uur te vroeg voor de zwaardere medicatie, maar een zetpil paracetemol kan ik hem wel geven. Dit veranderd niks, en na 3 kwartier troosten zonder resultaat, geef ik hem ook de diclofenac zetpil. Nog altijd is Julan ontroostbaar, dus ik besluit het ziekenhuis te bellen. Na wat zoeken, heb ik eindelijk het juiste nummer te pakken, en ik word doorverbonden met de dienstdoende kinderarts urologie. 

Julan heeft een inwendige katheter van de operatie, dus de arts vermoed dat hij hierdoor blaaskrampen heeft. Dit kan ook erg pijnlijk zijn, dus ze schrijft medicatie voor. Ik kan dit op gaan halen bij de nacht apotheek bij een ziekenhuis in Eindhoven. Het is rond 5 uur snachts wanneer ik hier aan kom. Ze blijken het voorgeschreven geneesmiddel niet op voorraad te hebben, maar na telefonisch overleg met de kinderarts, komen we uiteindelijk op een vervanger voor dit medicijn. Via de babyfoon kan ik Julan in de gaten houden, en ik zie dat het thuis nog niet heel veel beter gaat. Ik race snel naar huis, en maak in de keuken snel de juiste dosis in orde. Maar wat ik ook probeer, Julan weigert dit te nemen. Pas rond 7 uur krijg ik, onder luid protest van Julan, dit middel naar binnen door een slokje appelsap. Voor Twan is het tijd om naar het werk te gaan, en ik neem Julan bij me in bed. Ik hoop dat hij snel wat verlichting gaat merken, zodat we nog wat kunnen slapen. 

Maar ruim een uur later, ligt hij nog steeds jammerend naast me in bed. Hij blijft benoemen dat hij zo'n pijn heeft. In alle vermoeidheid duurde het even voor het lampje ging branden bij mij. Maar uiteindelijk bedenk ik me, dat hij sinds hij naar bed is gegaan, nog niet heeft geplast. Ik vraag hem of hij wilt plassen, maar hij zegt van niet. Ik haal alles uit de kast, een schone luier, een potje en de wc. Maar hij wilt echt niet plassen.

Weer bel ik het ziekenhuis. Ik vertel dat Julan al 6 uur lang aan het huilen is van de pijn, en nu ook al zeker 13 uur lang niet heeft geplast. Ik heb een verpleegkundige aan de telefoon, die gaat overleggen met een arts, en zal mij daarna terugbellen.

Na een halfuur belt ze terug. De kinderarts uroloog staat op dit moment op de OK, en kan mij daarom niet te woord staan. Maar ze wilt Julan fysiek beoordelen, dus we moeten weer terug naar Rotterdam. Tegen de tijd dat wij daar zijn, vanuit Eindhoven, zal de kinderarts klaar zijn om Julan te zien.

Terug naar het Sophia kinderziekenhuis 

Eerst bedenk ik me wat ik nu moet regelen. We hebben een kinderzitje in de 2e auto, dus ik zou zo kunnen instappen en wegrijden. Twan heeft de gezinsauto bij, omdat hij Odin vanochtend naar de gastouder heeft gebracht. Ik bedenk me dat we afgelopen week een parkeerkaart hadden gekocht voor bij het ziekenhuis, die nog 2 weken geldig is. Ik bel Twan dus eerst om te vragen waar die parkeerkaart gebleven is. Ik vertel hem dat ik met Julan terug ga naar het ziekenhuis, en we ons kunnen melden bij de spoed eisende hulp. Maar Twan bedenkt zich geen moment, en zegt dat hij in de auto springt en ons komt ophalen, en met ons mee gaat naar het ziekenhuis.

Ik kleed mezelf en Julan, die nog steeds huilt van de pijn, aan. Binnen no-time staat Twan voor de deur, en we vertrekken naar Rotterdam. Dit bleek een rit die ik nooit meer opnieuw wil maken. Julan huilt non stop, en bij elk bochtje en elk hobbeltje, begint hij nog harder te gillen. Het gaat door merg en been, en ik kan op dit moment alleen nog maar met hem mee huilen. Twan weet zich beter te houden, maar hoe harder Julan begint te huilen, hoe harder hij begint te rijden. Ik zal niet per se zeggen dat het onveilig was, maar de maximaal toegestane snelheid is veelvuldig overschreden. 

Op de spoed eisende hulp

Het eerste wat de kinderarts doet, is een echo maken van Julan zijn buik. Het is al snel duidelijk, zijn blaas en nieren zitten helemaal vol met urine. Hij zou dus heel nodig moeten plassen op dit moment, maar dat lukt hem om de een of andere reden niet. Ze brengen direct een katheter in, en al snel komt er 500ml urine uit zo'n klein mannetje. Dat heeft zoveel druk gegeven, en dus heel veel pijn gedaan bij Julan. 

We krijgen materialen en instructies mee, en kunnen dan weer terug naar huis. Dit keer met katheter. Het is niet de bedoeling dat er nu veel druk komt te staan op het operatiegebied, dus we zullen eerst een week met katheter door moeten komen. Zo kan het eerst herstellen. Over een week staat er een dagopname gepland, om de katheter te verwijderen en Julan te observeren. 

Weer thuis 

Julan is duidelijk van de ergste pijn af, maar voelt zich duidijk niet lekker met de katheter. Hij is erg hangerig en geeft regelmatig pijn aan. Zijn luier verschonen, of de katheterzak legen, is een regelrechte ramp. Hij gilt het uit, en wilt écht niet meewerken. Het lijkt er op dat hij best wel getraumatiseerd is door afgelopen week.

In het weekend denk ik wel te kunnen gaan werken, Twan is immers thuis bij de jongens. Maar ondanks dat ik weet dat hij als vader, prima kan zorgen voor de jongens, voel ik me niet prettig. Alles in mijn schreeuwt dat ik thuis hoor te zijn bij Julan, zolang hij zich zo ellendig voelt. Gelukkig heb ik hele lieve werkgevers en collega's, die dit heel goed begrijpen. Dat werken was geen goed idee, dus ik ga maar snel weer terug maar huis.

Corona

Afgelopen dinsdag, 15 februari, worden we in het ziekenhuis verwacht voor het verwijderen van de katheter. We zijn enorm aan het aftellen, want die katheter zit Julan duidelijk niet lekker.

De maandag ervoor voel ik me lichtelijk verkouden worden, dus ik besluit eerst een zelftest te doen, voor ik een ziekenhuis betreed vol zieke en zwakke kindjes. En ja.. positief. Dezelfde dag kan ik nog een pcr test doen, en ook deze is positief. 

Ik bel wederom met het ziekenhuis, en onze afspraak word afgezegd. Het plan is eerst om het een week te verzetten, maar ik geef aan dat we dat niet zien zitten door de last die Julan ervaart. De artsen stellen voor om onze huisarts te bellen, zodat de katheter bij ons thuis verwijderd kan worden. De huisarts gaat akkoord met dit plan, en komt dinsdag bij ons thuis. Het verwijderen van de katheter vind Julan heel spannend, maar hij is duidelijk opgelucht als het slangetje verdwenen is.

In de dagen daarna zien we hem steeds verder opknappen, en hij plast zelf goed. We kunnen hem goed in de gaten houden, doordat we met het hele gezin in quarantaine zitten nu. Ook Twan is positief getest, dus we hebben de rust en tijd om bij te komen van dit alles. Hopelijk gaat het nu de goede kant op, en over 2-3 weken zal Julan zijn inwendige katheter nog verwijderd worden onder narcose. 

Update

Zo, we zijn weer up to date met het verhaal! Ik ben benieuwd of jullie alles gelezen hebben de afgelopen week?

Binnenkort zal ik nog komen met nieuwe updates, en gezien de quarantaine tijd misschien ook nog wel met andere, niet ziekenhuis-gerelateerde, blogs. Ik vind alle reacties en betrokkenheid zo fijn, dat ook mijn instagram vanaf deze week van privé af is gehaald. Wil je dus verder ook nog een kijkje nemen in ons leven, dan kan je me daar ook volgen. Tot snel! 

Instagram: @mama.op.gevoel of via link op mijn mamaplaats account