3 jaar geleden
Hij loopt!
Een mijlpaal!
En toen in een keer....
Stapte ons zoontje 8 stapjes helemaal alleen naar me toe.Ik kon mijn ogen niet geloven! Ik begon te gillen van blijdschap en zo stroomden me de tranen over mijn wangen.Ik pakte hem vast, knuffelde hem stevig en bleef hem kusjes geven. Wat ben ik trots.
In een flits ging alles weer voorbij in mijn hoofd....Hoe hij geboren werd, 41.5 cm lang, met 1390 gram. Dat ik een prachtzoontje op de wereld had gezet maar hem niet mocht/kon aanraken, voelen, knuffelen.Ik zag hoe hij bij me weggehaald werd en naar een andere kamer werd gebracht waar de kinderartsen hem gingen nakijken en hem aan de zuurstof legden. Een klein mini luiertje wat net leek alsof de luier groter dan hemzelf was.Allerlei slangetjes op zijn lichaam, infusen die ze aanbrachten bij zijn voetjes en handjes. He bah....
Als ik erop terug kijk, ben ik eigenlijk best wel ontzettend trots op mezelf.Dit heb ik nog nooit tegen mezelf gezegd....Ik leefde in die tijd van dag naar dag, elke dag 3/4 keer per dag naar het ziekenhuis om bij mijn zoontje te zijn, hem mijn melk te geven, met hem te buidelen, gewoon als mama aanwezig te zijn want veel kon en mocht ik niet. Elke dag keer op keer hem verlaten in het ziekenhuis en het over laten aan de verpleging op die afdeling, dat was elke dag zo ontzettend zwaar. Dat ik soms echt middernacht naar de afdeling belde om te vragen hoe het met hem ging. Het gevoel om thuis te zijn na een bevalling terwijl je je kindje niet in je eigen huis om je heen hebt is echt een soort gevoel van verlies, soms ook wel het gevoel dat ik gefaald had.Elke dag weer opnieuw was ik bang en angstig, dat hij het niet zou overleven. Zo onzeker was ik, dat toen we hem na een hele lange tijd eindelijk mee naar huis mochten nemen dat hij misschien toch nog zou vergeten te ademen, ik wilde hem continu in mijn buurt hebben. Niemand mocht op hem letten, alleen ik en niemand anders. Ik was met alles zo voorzichtig, deed alles pietje precies zoals het ziekenhuis me geadviseerd had en volgde absoluut de drie R's. Rust, reinheid en regelmaat.Wat hebben wij voor een instanties allemaal over de vloer gehad.Stichting Kinderleven elke week een half jaar lang, fysio elke 2/3 weken 1 jaar lang, logopedie en follow up afspraken met de kinderartsen in het ziekenhuis.
En nu.Einde van alle instanties.Ik ga het nieuwe jaar in met véel meer zelfvertrouwen als mama.Vorige maand de laatste 1 jaar gecorrigeerd follow up gehad bij de kinderarts in het ziekenhuis. Díaz loopt niet meer achter, hij heeft alles ingehaald.Wat een topper, dat ventje van ons.
Nu hij lekker elke dag met een brede glimlach op zijn gezicht door de woonkamer loopt, speelt en veel ondeugd uithaalt uiteraard, kan ik geen trotser mama zijn dan dat ik nu ben.
Het was een lange weg, maar ergens kan ik het allemaal super goed afsluiten nu.
