Het volgende station

Het volgende station is aangebroken. Begin december schreef ik op Instagram dat ik verder mocht met mijn traject. Ik was gebeld door het pleegzorgbureau en ze vonden dat ik nu wel verder kon met mijn reis. Het afgelopen jaar waar ik zo hard aan had gewerkt werd nu eindelijk beloond. Ik kan eindelijk weer stappen zetten.

Maar waar bestaat die volgende stap nou uit? Ik hoor het jullie denken. Bij het natuurlijk kinderen krijgen zou dit het moment zijn om de condooms de deur te wijzen, of de pil weg te gooien, maar in een pleegzorgtraject is dit: PAPIERWERK!!! Want ja mensen, er moeten eerst 100 bomen worden gekapt wanneer je (pleegouder) wil worden. En dat is niet romantisch kan je ik vertellen. Ik heb het voor mezelf maar zo romantisch mogelijk gemaakt en heb een kaarsje opgestoken. Ook heb ik een goed glas wijn in geschonken, om het toch een beetje romantisch voor mezelf te maken. Want tenslotte willen we allemaal een kindje krijgen die is verwekt in romantische sferen? Ik moest de vragenlijsten niet zien als een examen, maar als voorbereiding op de gesprekken voor het pleegzorgbureau en mijzelf. De onderwerpen van de vragenlijst komen tijdens de gesprekken weer aan bod zoals ze schreven in de mail. Heel romantisch toch?

In de vragenlijsten worden vragen gesteld zoals; ervaringen met pleegzorg of vakantie opvang, motivatie voor pleegzorg, visie op/ verwachtingen van pleegzorg en de tijdelijkheid, verwachtingen rond oudercontacten en verwachtingen wat ik voor me zie in pleegzorgbegeleiding. Ook moest ik mijn levensloop beschrijven en verder nog heel wat vragen. Dit is best lastig kan ik je vertellen. Hier heb je eerder nooit aan gedacht. Althans, ik niet. En nog vind ik het lastig hoor. Heb ik de juiste keuzes gemaakt, heb ik de juiste antwoorden gegeven? Het maakt me soms best onzeker.

De formulieren heb ik nog niet verstuurd. Ik wil het nog goed doorlezen van de week, zodat ik weet dat ik niks ben vergeten. Ik heb er bijna slapeloze nachten van, omdat ik een goede pleegouder wil worden. Ik dacht dat ik overal goed over aan het nadenken was, maar door deze formulieren wordt het nadenken nog meer geactiveerd. Dit is alleen maar goed natuurlijk, en het maakt mij alleen maar een goed voorbereide pleegouder.

Het voelt voor mij alsof ik een havo-examen aan het doen ben. De spanning in mijn lijf die daarbij komt kijken voel ik ook. Haal ik het of haal ik het niet? Word ik ooit in de toekomst toch pleegouder en mag mij dit gegund zijn? Of blijf ik mijn hele leven die ‘’ome’’ Robin van alle kindjes in de wereld? Ik hoop het toch echt niet. Want de liefde die in mijn hart zit, wil ik toch liever hier thuis tot uiting brengen waar ik zo enorm hard voor werk.

Ik ben erg benieuwd wat de volgende stappen gaan zijn. Ik moet 2 referenten opgeven uit mijn omgeving. Dit gaan natuurlijk mijn ouders zijn. Maar de tweede vind ik best lastig. Waar baseer ik mijn keuze op? Want van mij mag iedereen het zijn. Ze gaan dan vragen hoe ik ben en hoe ik wil werken als pleegouder. Heel erg spannend, maar ik weet dat iedereen achter mij staat. Als ik het goed begrepen heb volgen na mijn gesprekken huisbezoeken. Dit vind ik natuurlijk ook erg spannend. Ze gaan dan kijken naar mijn woonomgeving en kijken waar het kind terecht komt. Alleen maar goed natuurlijk, want ze willen de kinderen niet overal plaatsen. Ik heb hier enorm zin in, omdat ik weet dat het dan enorm snel kan gaan. En dat hoop ik ook, want ik voel dat ik hier meer als klaar voor ben. Klaar om eindelijk papa te worden!

Tot zover mijn reis op dit moment. Ik hoop dat het volgende station snel genaderd wordt. Alleen moet ik hier eerst nog hard voor werken. Maar dat kan ik!