Het valt best mee hoor!

Sinds ik over Hárris en autisme ben gaan schrijven krijgen we veel sterkte-wensen. Dat is natuurlijk geweldig. Maar hoe zwaar is dit eigenlijk?

Ik voel me bezwaard als iemand me sterkte wenst. Ik wil dan zeggen dat het prima gaat, dat het meevalt. We redden ons wel, hebben geen hulp nodig. Het komt goed! En laten we eerlijk zijn, er zijn mensen die het veel slechter hebben.

Heel eerlijk: ik wil niet dat iemand ons zwak of zielig vindt. Ik wil niet zwak zijn. Niet toegeven dat ik soms ploeter. Ik wil niet hulpbehoevend zijn. Ik wil zo sterk zijn als ik denk dat ik ben. Heel sterk.

Maar als ik mijn ego nu eens loslaat, hoe is het dan? Eerlijk? Dan is het meestal nog steeds goed, maar soms ook gewoon wat minder.

Soms heb je een dag dat je oudste dochter ineens zelfstandig op de fiets naar een dorp verderop wil met een vriendin. En dan weet ik dat het goed voor haar is maar ik wil haar niet loslaten. En dan, op zo’n dag, vliegt paniek me aan en sta ik huilend op het schoolplein. Maar ik liet haar gaan en het kwam goed.

En soms heb je een dag dat je buiten staat te wachten bij de bakker en Hárris naar de voorbij razende auto’s kijkt. Dat hij dolgelukkig, wild zwaaiend met zijn armen, oergeluiden uitstotend een blij kind op mijn arm aan het zijn is en ik de vrouw voor me in de rij onopvallend (not) zie gluren naar mijn kind. Steeds weer een blik. Zo’n dag waarop ik baal van mezelf want wat kan me het schelen wat zo’n vrouw denkt? Ik schaam me niet voor hem, ben meer dan trots op hem en laat hem graag aan iedereen zien. Ik voel me dan soms wel eens verplicht uit te leggen “dat hij anders is”. Stomme dag. Maar ik ging naar huis zonder een uitleg te geven en het maakte geen verschil.

Soms heb je een dag dat de aardige chauffeur van de pakketdienst stopt op onze oprit en Hárris vraagt of hij in de bus wil zitten. En dat hij dan dwars door die aardige man heen kijkt zonder ook maar een enkele reactie te geven. Zo’n dag dat ik weer dat gevoel krijg van uit moeten leggen dat hij er niets aan kan doen. Weer stom. Maar ik deed het niet, verklaarde hem niet. Ook niet tegen de vrouw achter de kassa die hem een snoepje wilde geven. En weer ging de dag voorbij, en weer maakte het niets uit.

En soms, best wel vaak, meestal, zijn er dagen dat Hárris naar de opvang gaat, of naar logopedie/fysiotherapie en hij zodanig enthousiast is dat zijn hele lichaam trilt. Dat hij rennend naar binnen gaat en lachend de spelletjes meespeelt, vooruitgang laat zien. Dat hij overduidelijk blij is en zich tussen mensen begeeft die hem snappen, en die mij dus ook snappen. Mijn hart wordt warm, ik ben zó trots op hem. Het is elk stressmoment waard! Hij is het waard. Dit is een dag om te onthouden.

En ja, soms zou het makkelijker zijn als mensen naar hem kijken en meteen zien wie en hoe hij is. Zodat mijn ego geen verklaring hoeft willen geven. En soms wens ik tegen beter weten in dat we in de toekomst kunnen kijken. Maar dat alles leeft toch echt vooral in mijn hoofd. Want het maakt niet uit, de dag ging voorbij en we zijn nog steeds gelukkig.

#autisme #autism #autismfamily #thisisautism #dyspraxia #autismmom