Het leed wat trauma heet

Precies na een week in het ziekenhuis, begon Fenna fysiek te herstellen. Alleen nu begon iets anders: terwijl ze die ene dag nog liet zien (zie vorige blog) dat ze wilde spelen, liet ze de dag erna heel ander gedrag zien. Het enige wat ze wilde, was bij mij en mijn man zijn. En dan letterlijk dicht bij; tegen ons aan. Fulltime knuffelen. Als we haar op de grond zetten of op bed om te spelen of slapen, begon ze hard te brullen, armpjes omhoog, van; ik wil weer terug! Het brullen, was vooral paniek. Niet 'gewoon' huilen, maar echt brullen met dikke tranen. We spraken met de pedagogisch medewerkster: deze extreme aanhankelijkheid, was echt normaal gedrag voor een meisje van deze leeftijd die zoveel heeft meegemaakt afgelopen week. Dit gedrag mag (vanaf thuis ingegaan) wel 4 weken duren. Als het dan niet verbetert is, dan spreken ze echt van een trauma en moeten we aan de bel trekken. Ik noem het nu ook maar trauma. Want ik denk dat dat het is; voortdurend op je hoede zijn als verpleging binnen komt, wat zal er nu gedaan worden? Je vast klampen aan papa of mama (vandaar ook de draagzak, lang leve een draagconsult!), omdat dat nog de enige veiligheid is die je kent? Als de ruimte waarin je slaapt en je de dag spendeert, niet meer veilig voelt? Dat je niet begrijpt dat de artsen en verpleging je wilt helpen om beter te worden, maar alleen maar vervelende dingen ervaart zoals gepruts aan je lijfje of prikjes? Of dat je wakker wordt onder sedatie, gefixeerd in bed en een tube in je keel zodat je kan ademen, maar jezelf niet kunt laten horen? 

Dit alles, heeft tijd nodig. Tijd voor verwerking, tijd voor herstel. Voor Fenna, maar ook voor onszelf. Voor mij, die Fenna in de armen voelde wegzakken toen haar adem stopte. Dat de film in mijn hoofd minder vaak afspeelt en minder emotioneel. En dat is nu al, na 2,5e week. 

We zijn vorige week vrijdag naar huis gegaan. Nu is het woensdag, dus we zijn alweer even thuis. Fenna slaapt enorm slecht 's nachts. Ze wordt elk uur krijsend wakker in paniek. En strekt haar armen uit naar ons om vast te worden gehouden. Als je haar niet oppakt, wordt de paniek alleen maar groter. 

Dat is wat ze nodig heeft nu: nabijheid, liefde, veiligheid. Dus dat geven we haar nu. Hoe intensief het ook is. Ook al krijgen we verschillende adviezen van anderen, worden we o.a. gewaarschuwd dat we haar gedrag niet moeten 'belonen' en het gewenning wordt. Nee, opvoeding komt later. Voor nu zijn we een co regulator; ze kan zelf nog niet met haar gevoelens om gaan, dus pakken we haar stevig vast om te reguleren. Dat helpt. Het afleren is een zorg voor later.

En hoe we blijven staan, nu als gezin? Mijn man en ik wisselen elkaar constant af. Mijn moeder slaapt een nachtje in de week bij Fenna. We richten ons op kleine lichtpuntjes, die opeens heel groot aanvoelen. We bidden en danken God dat Hij hier bij is en mee lijdt. Hij geeft ons kracht om door te gaan zodat we blijven staan en Fenna kunnen geven wat zij op dit moment nodig heeft.

En tussendoor? Zal ik de lichtpuntjes omschrijven.

Gisteren was mijn man sinds een tijdje weer (prachtig) piano spelen. Fenna stond te hangen bij een kastje. Bij het horen van piano spel, begon ze te swingen. Ik heb mee gedanst en zo was een klein momentje zo waardevol. 

Fenna geeft nu niet meer over. Dit geeft rust en we mogen straks weer voedsel aanbieden naast de sondevoeding. Dit voelt als een stapje vooruit.

Bij een controle in het ziekenhuis, is een verpleegster van de dialyse zo fan van Fenna, zo lief. Zo was de arts Fenna aan het onderzoeken, en deed Fenna het volgende: ze pakte de arm van de arts vast en duwde hem netjes weg. Zo van: nee, dankjewel. De verpleegster die fan is van Fenna ging stuk. Dit verhaaltje had ze bij haar collega's verteld en ik hoorde regelmatig van een collega dat Fenna zo pienter was bij de arts. Dit zijn ook leuke lichtpuntjes: liefde van verpleging en het karakter van Fenna die toch naar voren komt op de minder leuke momenten. 

Dat moment, wanneer we net een paar dagen thuis zijn, en mijn man jarig is. Dat we toch 2 uurtjes uit eten kunnen omdat mijn ouders dan bij Fenna kunnen zijn.

Dat, 2 dagen later, er iemand voor de deur staat om lekker eten te bezorgen. Een verassing van mijn familie, nog voor mijn man's verjaardag. 

Dat we een hart van chocolade krijgen van het aanbiddingsteam van de kerk waar ik in zit (momenteel dan pauze vanwege de omstandigheden). Je bloemenzaadjes krijgt van je schoonzusje via de post.

Dat zoveel mensen voor ons bidden en dit laten weten, aan ons denken.

En jezelf herinneren, dat er nóg ergere dingen in de wereld zijn, zoals bijvoorbeeld de oorlog tussen Israël en Palestina die nu speelt. Dit gebeurt in deze zelfde wereld. Onvoorstelbaar dat dit nu ook gebeurt.

Dit alles maakt dat we blijven staan. 

Leestip: zachte babyhuidjes in de herfst en winter!🍂❄️