Snap
  • Kind
  • dochter
  • gezin
  • ziekenhuis
  • Trauma
  • ziekenhuistrauma

Het leed dat ziekenhuis trauma heet.

Een ziekenhuis is nooit leuk, voor niemand. Voor volwassenen niet en voor kinderen al helemaal niet. Maar hoe voorkom je dat een kind een ziekenhuis trauma ontwikkelt? Ons is het in ieder geval niet gelukt. Lees je mee?

In het June’s jonge leventje heeft ze al een hoop meegemaakt, op ziekenhuis gebied. Hoe ouder zij wordt, hoe moeilijker de onderzoeken verlopen. Ook al maken wij het ziekenhuis bezoek zo luchtig mogelijk, het is helaas niet gelukt om een trauma af te wenden.

Iets wat je niet wilt is angst voor het ziekenhuis, helemaal niet als je deze geregeld moet bezoeken. Hoe klein June ook is, hoe angstig zij is door een ervaring in het ziekenhuis. Hadden wij het anders moeten doen? Hadden wij dan eerder moeten ingrijpen? Kan zij dit daadwerkelijk nog herinneren? Ik kan mijzelf deze vragen constant afvragen, misschien zelfs schuldig over voelen. Maar dat probeer ik niet. Ik denk dat het een samenloop van omstandigheden was. Pech. Het enige wat wij, de artsen en het verplegend personeel kunnen doen is het haar zo fijn mogelijk maken in het ziekenhuis. Het heeft geen zin om ons zelf af te vragen; hadden wij maar. Er is niet iets fout gegaan. Het protocol gevolgd. Wat is nou de grondslag voor het ‘ziekenhuistrauma’ van June…

June was net één jaar geworden. Een paar dagen later zou zij onder de scan gaan. Dit is de normale weg voor kindjes met Ccam. Bij geboorte worden er eerst onderzoeken gedaan, foto’s, scans, bloedonderzoek. Tussentijds hadden wij afspraken om te checken hoe het ging, met één jaar zou de volgende scan volgen. Met contrastvloeistof. Daarna volgen er de normale afspraken en pas een scan met vier jaar. Of er moeten ontwikkelingen zijn tussentijds.

Tot het moment van de scan ging het allemaal vlotjes in het ziekenhuis, June vond het allemaal prima. Achteraf gezien was dat ook logisch. Ze was zo klein, vaak laten die kleintjes de onderzoeken gelaten over zich heen komen. Wij gingen vol goede moed naar het ziekenhuis. Een scan met contrastvloeistof. Het moest gebeuren, zo gepiept, dachten wij. Het eerste probleem volgde met het infuusje zetten. June was vrij rustig. Natuurlijk moest zij wel huilen, maar June hielt wonderbaarlijk haar handje en later haar voetje stil, maar zij konden haar kleine rollende adertjes niet prikken. Constant prikte de artsen er door heen. En je kunt na gaan, dat doet pijn. Ga maar eens na als er een adertje springt, dit dan constant.

De artsen hadden een protocol dat zij 2 of 3 keer (ik weet het niet precies meer) mochten proberen om te prikken. Dan moeten ze stoppen en moet er een ander proberen. Er zijn letterlijk 3 of 4 artsen gekomen om te proberen. Dit heeft alles bij elkaar een uur of 3 geduurd. Al die tijd heeft June dapper haar handje en later haar voetjes stil gehouden. Alles werd uit de kast getrokken. Echo apparaten, van alles. Maar het lukte niet. Na die uren hebben wij gezegd dat het klaar was. Het lukte niet, het moest stoppen. Ik moet zeggen dat dit alles in samenspraak met ons was hoor. Het moest toch, die scan moest met contrast vloeistof. Maar er is een grens, voor ons en ook voor de artsen. De artsen die als eerst geprobeerd had om te prikken, is al die tijd bij ons gebleven en stond zelf met tranen in haar ogen in de kamer. Het lukte niet, wat nu?

June moest onder narcose. Op de operatiekamer zouden ze dan onder narcose proberen om te prikken. Wij vonden het helemaal prima. Zo merkte zij niets van het gebeul aan haar lichaam. Zo gezegd, zo gedaan. Ik mocht mee naar de O.K. Verschrikkelijk om je kind daar achter te laten op de operatie tafel. Zo wit en slap. Maar het zou niet lang duren, gelukkig. Toen uit de O.K. terug kwam, was ze nog in slaap. Wij gingen direct door naar de C.T scan. Daar werd zij in een vacuüm matras gelegd en klaar gemaakt voor de scan. Daar werd June wakker. In een vacuüm matras, onder de scan, zij kon mij niet zien, alleen horen. Hartverscheurend. Ontroostbaar was June.

Sinds dien gaan de afspraken in het ziekenhuis ontzettend moeizaam. Alle vertrouwen in artsen zijn weg. Hoe wij en het ziekenhuispersoneel ook proberen het haar zo comfortabel te maken. De ene afspraak gaat beter dan de ander. Langzaam komt het vertrouwen weer terug. Het zijn 2 stappen vooruit, 1 achteruit. De scan is nog echt wel 3 stappen te ver. Hoewel ze daar helaas wel weer onder moet, ook al is ze nog lang geen 4 jaar. Want, helaas heeft June veel koorts. En de artsen willen graag weten waar dit vandaan komt. Komt het van haar longetjes? Of toch ergens anders vandaan.

We zullen zien waar het schip strand. Ik vermoed dat ze onder sedatie onder de scan moet. Want de pogingen die wij hebben geprobeerd haar onder die scan te krijgen, ook met pedagogisch medewerkers, is mislukt.

Met de tijd komt het vast goed. En tot dan, blijven wij rustig, pushen wij niet. June is de baas en volgen haar in haar wensen.

Hoe vinden jullie kinderen het ziekenhuis? Misschien kunnen wij tips uitwisselen!

Bedankt voor het lezen!

Liefs,

Jamielee.

Lovingmykids's avatar
3 jaar geleden

Hier ook hele goede ervaringen met EMDR therapie, mee gestart toen ze nog maar twee was!

Zijn Bijzondere Brein's avatar

He Jamielee, heb je wel eens aan EMDR gedacht? Wij hebben hier met onze zoon hele goeie ervaringen mee, ik heb er ook een blog over geschreven :)

Loes1204's avatar
3 jaar geleden

Vera thomassen de Waal is een moeder die betrokken is bij de Prosa.

Loes1204's avatar
3 jaar geleden

Beste ik weet niet in welk ziekenhuis jullie onder behandeling zijn maar anders een keer contact opnemen met Maastricht met dr leroy dat is een kinderarts die een heel programma ontwikkeld heeft voor begeleiding van kinderen die vaak behandelingen moeten krijgen. Zij scholen ook heel veel artsen vlgs de proza methode. Google maar eens. Ik heb er als zorgmedewerker goede ervaringen mee. Veel succes

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij Jamielee.mamawereld?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.