Het leed dat peuter heet

Kate heeft al ruim 9 maanden regelmatig last van buikpijn, groeit zo goed als niet en heeft flink ondergewicht, tijd om na een aantal andere onderzoeken via de huisarts, naar de kinderarts te gaan.

Goed, de arts waarmee we een afspraak hadden was afwezig i.v.m. Corona. Ik zat dus tegenover een arts in opleiding, hij zou zijn onderzoek doen en daarna zou de kinderarts er nog bijkomen. Prima, hij moet het natuurlijk ook leren. Maar jongens, wat ging het traag! Af en toe stelde hij wat vragen en typte dan weer wat op zijn computer. Dat is prima als ik alleen ben maar ik was met een verveelde onstuimige peuter is dit niet handig. Mevrouw besloot op een gegeven moment de riem van haar badjas af te doen, onder het bureau van de arts i.o. te gaan zitten en de riem om zijn been te draaien en knopen. Daarna riep ze heel hard naar hem “cadeautje voor jou!!” daarna deed ze dit nog eens over op zijn arm.

Nou goed, het lichamelijk onderzoek volgde en dat deed ze prima, dat vind ze leuk en daar blijft ze graag voor liggen terwijl ze allerlei vragen stelt over de instrumenten die gebruikt worden. De arts i.o. noteerde zijn bevinden nog maar eens op zijn computer en ondertussen liet Kate gedurende een minuut of 15 even zien wat een talent ze heeft op het gebied van dansen en zingen (lees: schreeuwen). Al mijn verwoede pogingen om haar te kalmeren deden niets, sterker nog ik heb het idee dat ze het haar alleen nog maar meer motiveerde.

Na zo'n 45 minuten daar binnen gaf de arts i.o. aan de kinderarts er even bij te gaan halen. Kate kwam opschoot zitten bij het horen van “er komt iemand anders aan”. We zaten daar toch zeker een kwartier samen, even de kinderarts halen bleek ook overleggen met de kinderarts te zijn. Dat kwartier zat ze lekker op mijn schoot te kletsen maar je raad het al. De kinderarts kwam binnen en daar ging ze weer. Overal doorheen tetteren, stoute dingen doen en vooral niet luisteren. De kinderarts onderzocht haar ook even en als bedankje likte ze daarna een paar keer aan haar hand en veegde deze daarna lekker af aan de blote arm van de arts. Ik werd natuurlijk boos en de arts keek geschokt, dit spoorde haar aan om het nog even een keer te herhalen. Daarna besloot mevrouw de boel bij elkaar te schreeuwen omdat ik haar oppakte en zei dat het nu afgelopen was en haar ging aankleden.

Oh en als afsluiting, we moesten nog even langs de receptioniste voor de papieren en bakjes om ontlasting in te leveren. En terwijl deze mevrouw naast mij staat en mij uitlegt wat ik precies moet doen, draait Kate als een bezetene rondjes om haar heen om af te sluiten met een flinke duw.

Top dit. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe dankbaar ik ben dat ik vrijdag een belafspraak heb voor de uitslag en vervolgstappen en dat ik niet weer met dit peutermonster het ziekenhuis in hoef.

Brengt jouw kindje je ook wel eens in dit soort ongemakkelijke situaties?