Een verslaafde vader...

Mijn kleine meisje van 3 roept papa, ik wil drinken, ja lieverd even snel dit afmaken en dan pak ik drinken voor je. Papa, zullen we met de trein spelen, ja lieverd ik kom eraan, ik ben bijna klaar.

Yentl heeft nu een leeftijd dat ze kan zeggen, pappa, doe je telefoon weg en kom spelen. Hierdoor begin ik te beseffen dat ik behoorlijk verslaafd kan zijn aan mijn telefoon. Even snel mijn werkmail of mijn eigen mail checken. Even snel een foto of een filmpje maken van de kids.

Even snel op instagram checken wat andere mensen aan het doen zijn, of even snel zelf iets plaatsen.

Als ik er over nadenk is vind ik het te belachelijk voor woorden dat ook ik mij er schuldig aan maak om zoveel met mijn telefoon bezig te zijn waar mijn kinderen bij zijn. Ik kan deze tijd veel beter in hun investeren en vol van het moment genieten.

Want zonder telefoon en zonder televisie is het eigenlijk zoveel intenser en gezelliger.

Hoe fijn is het om thuis lekker muziek op te zetten en van alles te genieten.

Laatst waren wij een week in Centerparcs en toen legde ik hem ook wat vaker weg en je merkt gewoon dat je meer in het moment leeft.

Daarom ga ik vanaf nu weer wat vaker proberen mijn telefoon weg te leggen en ben ik van mening dat meerdere ouders dat zouden moeten doen.

Ik zou het mezelf namelijk nooit vergeven als er iets met de kinderen gebeurd omdat ik druk bezig ben met mijn telefoon.

En is het nou zo belangrijk om binnen een minuut dat whatsapp berichtje te beantwoorden? Of om te kijken waar andere mee bezig zijn.

Vroeger toen ik zelf een klein mannetje was mochten we thuis maar heel even op de computer omdat het toen nog niet zo standaard was als de tijd waar we nu in leven.

Mijn ouders trokken dan gewoon de internet kabel eruit .Ook mochten mijn broer en ik af en toe een half uurtje op de playstation.

Dit vonden wij vroeger natuurlijk heel stom en oneerlijk, maar nu ik ouder ben en zelf kinderen heb besef ik pas hoe belangrijk het is om gewoon lekker buiten te spelen en back to basic te gaan.

Mijn broer en ik hebben vroeger met buiten spelen tenslotte de leukste dingen meegemaakt.

Afgelopen zomer werd Loua geboren en zat ik 3 weken lang alleen maar in de speeltuin met veel kindjes uit de buurt.

We hebben tikkertje en verstoppertje gespeeld. De waterkanonnen werden tevoorschijn gehaald, er werd gevoetbald en ga zo maar door.

Uiteraard was er af en toe ook tijd voor de ouders om lekker even een bakkie koffie of thee te drinken en konden de kids lekker door banjeren.

Ik ging terug in de tijd en werd zelf ook weer een beetje kind.

En wat een heerlijke zomer was dit!!!!

Toch zit er ook een keerzijde aan dit verhaal en wil ik altijd mijn telefoon op zak hebben, want stel er is iets aan de hand met wie dan ook, dan wil ik altijd bereikbaar zijn.

Ik vraag me weleens af hoe ouders dat vroeger deden toen er nog geen mobiele telefoons waren en er was iets aan de hand?

Hoe waren ze dan bereikbaar?

Hoe denken jullie ouders hierover en hoe vind je een goed balans hierin?

Volg je me ook op Instagram, zou ik leuk vinden. 

www.instaram.com/curlymomm