Een ijzersterk moedergevoel

Een paar uur later wordt Boefke brullend wakker. Samen met mijn vriend haal ik hem uit bed. Het voelt alsof hij helemaal opbrandt. Voor de zekerheid meten we zijn temperatuur. Nog steeds 39.6. Dat klopt helemaal niet! ‘Wat gaan we nu doen?’ vraagt mijn vriend zich hardop af, terwijl ik samen met Boefke op de bank ga liggen. Ik hak de knoop door en antwoord op mijn vriend zijn vraag ‘We gaan bellen, want hier klopt helemaal niets meer van! Ze kunnen wel zeggen dat het een virusje is, maar ik wil dat ze nog even naar hem kijken.’

Even later heeft mijn vriend de co-assistente weer aan de lijn. Hij vertelt ons verhaal en dan onderbreek ik hem. ‘Ik hoor allemaal knappende geluidjes bij zijn ademhaling. Het klinkt ook alsof hij benauwder wordt.’ De co-assistente besluit om dit toch voor te leggen aan haar supervisor. Als we het echt niet vertrouwen, moeten we 112 bellen voor een ambulance. Mijn gedachten vliegen alle kanten op. Ja, ik vertrouw het niet en vind het ernstig genoeg om midden in de nacht naar de SEH te gaan. Alleen 112 bellen is mij nog net een stap te ver.

Het duurt wel lang voor we teruggebeld worden. De kinderarts wil dat we inderdaad langs komen en er gaat dan voor de zekerheid ook een longfoto gemaakt worden. Alleen is er geen plek in het ziekenhuis als Boefke opgenomen moet worden. Daarom gaat ze nog even overleggen of we wel bij hun SEH moeten melden of naar een ander ziekenhuis moeten. Dit keer hoeven we iets minder lang te wachten, maar al met al is het wel anderhalf uur later dan het eerste telefoontje. We mogen ons melden bij de SEH en dan gaan we het daarna wel verder zien.

Om 1 uur ’s nachts komen we aan en worden we meegenomen naar de afdeling High Care. Een stukje van de SEH die ik nog nooit gezien heb. Eerst wordt er bloed afgenomen en dan legt de verpleegkundige Boefke aan de monitor. Na deze standaard controles wil ze de kinderarts vertellen dat wij er zijn. Ze loopt de kamer uit en is binnen een paar tellen weer terug. Boefke heeft zuurstof nodig, want zijn saturatie dipt wel heel erg.

Eerst proberen we Boefke te helpen met een neusbrilletje, maar Boefke wil helemaal niets bij zijn lijfje. Dan proberen we een kapje in de buurt van zijn gezicht te houden. Elke keer als hij de lucht bij zijn gezicht voelt, probeert Boefke het kapje weg te slaan. De verpleegkundige verzekert ons dat iets beter dan niets is op dit moment en we moeten proberen om toch iets te geven.

Even later komt de radiologe de kamer in. Aangezien ik Boefke al heel vaak heb moeten vasthouden voor een röntgenfoto geef ik mijn vriend de kans om dit te doen. Vanwege de straling moet ik even met de verpleegkundige op de gang wachten. Wat ben ik blij dat ik naar mijn moedergevoel heb geluisterd. Ik had door vandaag het gevoel een beetje gekregen dat ik overbezorgd was, maar er is dus echt iets. Soms heb ik wel het gevoel dat ik soms te snel zoals de Engelsen zeggen: ‘Crying Wolf’ doe. De verpleegkundige verzekert mij dat ik het wel degelijk bij het goede eind heb qua zorgen om Boefke en zeker geen overbezorgde ouder ben. Als ik een paar tellen later langs de mobiele röntgenapparaat loop, zie ik Boefkes longen. Er zitten allemaal witte vlekjes in. Zelfs ik kan zien dat dit niet goed is.

Rond half vier komt de kinderarts voor een tweede keer onze kamer in. Boefke heeft naast het rhino/enterovirus een bacteriële dubbele longontsteking. Boefke moet dus opgenomen worden en krijgt een antibiotica kuur voor een week. Alleen ligt het ziekenhuis nog steeds vol en moet er dus gekeken worden waar er wel plek is in de buurt. Gelijk geef ik onze voorkeur voor het Diakonessenhuis in Utrecht aan, aangezien we daar al bekend zijn. Dat snapt ze. Voor de kinderarts wegloopt, geeft ze aan gelijk ook de ambulance te regelen. We mogen nu Boefke zuurstof nodig heeft niet meer zelf naar het andere ziekenhuis toe rijden.

Nu het ernaar uitziet dat alles nog even gaat duren, vraagt mijn vriend of ik het goed vind als hij naar huis zou gaan. Zo kan hij nog even slapen en kunnen we elkaar daarna gaan afwisselen. Ik stem toe, omdat het weinig zin heeft om allebei wakker te blijven. De verpleegkundige haalt ondertussen een bed voor Boefke in de hoop dat ook hij zijn rust kan pakken. Iets waar Boefke het niet mee eens is. Het liefst ligt hij bovenop mij. Als ik een kwartier later merk dat Boefke toch in slaap is gevallen, probeer ik hem heel voorzichtig in het bed te leggen. De verpleegkundige probeert het kapje met zuurstof zo dichtbij mogelijk te leggen in de hoop dat het hem helpt. Nu kan ik ook proberen even mijn rust te pakken. Al lukt mij dat niet helemaal, want de alarmbellen blijven regelmatig afgaan.

In de nacht is het zo druk dat het ambulancepersoneel geen tijd heeft om ons naar het andere ziekenhuis te brengen. Wij zijn doordat Boefke zuurstof krijgt op de High Care van de SEH geen spoedtransport meer. Rond 8 uur blijkt er wel een ambulance beschikbaar te zijn voor ons. Vlak voor hun dienst uit willen ze ons wel naar het Diakonnesenhuis brengen. Ik mag plaats nemen op de brancard en krijg Boefke op mij gelegd. Samen worden we vastgemaakt en rijden we naar de ambulance toe.

Onderweg praat ik gezellig met de vrouw die bij achterin zit. Als we er bijna zijn, vraagt ze aan ons of Boefke interesse heeft in een sticker. ‘Wow! Dat is enorm lief. Kijk Boefke je krijgt voor het eerst een aandenken van het ambulancepersoneel.’ zeg ik in mijn enthousiasme. ‘Heb je dan nog geen mooie ambulancebeer?’ vraagt ze vervolgens aan Boefke, terwijl ze een mooie beer uit een kastje tovert. Deze krijgen we ook van haar en Boefke knuffelt er gelijk mee op los. Ondanks alles zie ik even een kleine glimlach op zijn gezicht.

We worden netjes naar Boefkes kamer gereden en daar nemen we afscheid. Boefke wordt aan de monitor gelegd en het personeel houdt hem nauwlettend in de gaten. Overdag lijkt Boefke het redelijk goed te doen. Behalve tijdens het eten, maar dat mag een beetje. Alleen die nacht dipt Boefke nog weer verder en besluit de arts om een neusbrilletje met zuurstof vast te maken.

De antibiotica slaat aan en als Boefke de volgende nacht zonder zuurstof door kan komen zonder te veel te dippen, mogen we op dinsdag weer naar huis. Iets waar we naar uitkijken. We zien Boefke namelijk enorme stappen maken in het herstel.

Twee dagen later is het zover. Dinsdagochtend pakken we rustig al onze spullen in om daarna thuis weer verder te herstellen.