2 jaar geleden
Een dagje genieten en een onverwachts cadeautje
De hele week lijkt het wel alsof ons gesprek op hetzelfde uitdraait. Zal Boefke op tijd herstellen voor het geplande dagje dierentuin? Vol spanning kijken we naar wat Boefke zijn temperatuur doet en hoe hij herstelt dankzij de antibiotica. Is het verstandig om te gaan? We kijken juist enorm uit naar het dagje dierentuin. Vooral om eens het gevoel te hebben als gewoon gezin samen met vrienden naar de dierentuin te gaan. Vrienden waarvan alle kinderen enorm goed met elkaar op kunnen schieten, aangezien ze alle drie bij dezelfde gastouder zitten en daar elke keer weer feest vieren met elkaar.
De antibiotica slaat zo snel aan dat Boefke een paar dagen later naar de gastouder kan gaan. Hier geniet hij enorm van en we willen hem elke keer brengen, zodra het maar kan. Aan het einde van de week is Boefke geheel herstelt en durven we het dagje naar de dierentuin door te laten gaan.
’s Ochtends vroeg staan alle tassen klaar bij de achterdeur. De wandelwagen ligt al in de auto, zodat we deze niet kunnen vergeten. Terwijl mijn vriend samen met Boefke aan het ontbijten is, check ik nog even de laatste dingen. De afgelopen dagen gaat het eten steeds beter en sneller.
Alles gaat volgens plan en we komen mooi op tijd aan bij de dierentuin. Hierdoor hebben we tijd om nog even rustig het fruitmoment te doen op de parkeerplaats voor onze vrienden er zijn. Daarna lopen we gezamenlijk het park in en is het genieten geblazen. Overal zijn er lego beelden verstopt en we speuren ze allemaal een voor een op.
De hele dag kijk ik samen met Boefke mijn ogen uit. Ik geniet van alle indrukken en vooral van Boefke zijn reactie op al het moois wat hij ziet. De hele dag door verbaast hij mij door enorm veel te eten. Nog meer dan wij normaal al van hem verwachten. Aan het einde van de dag rijden we met voldaan en moe gevoel naar huis.
De volgende ochtend sta ik op met hoofdpijn. Ik kijk er niet raar van op, omdat het weer eens tijd is voor mijn maandelijkse feestje en mijn allergieklachten nemen ook weer toe door alles wat in bloei komt. Dus neem ik me voor om rustig aan te doen vandaag. Wel hebben we afgesproken met mijn ouders, want we proberen Boefke na het rampzalige nachtje slapen te laten wennen aan het ergens anders slapen dan thuis of in het ziekenhuis. Zoals verwacht wil Boefke niet direct slapen bij mijn ouders, maar geeft zich uiteindelijk gewonnen.
Inmiddels is het maandag en probeer ik te bedenken wat ik in de tweede week van de meivakantie wil gaan doen. Tijdens het ontbijt valt het mij op dat Boefke meer moeite heeft met het eten dan normaal. Onverwachts komt met de laatste hap een hoestbui waar Boefke in blijft hangen. Hoe goed we proberen Boefke uit zijn hoestbui te halen, kunnen we niet voorkomen dat hij een groot gedeelte van zijn ontbijt er weer uitgooit. Tijdens het troosten valt het mij op dat Boefke heel erg warm is. Voor de zekerheid neem ik een temperatuurtje en ja hoor… Boefke heeft koorts.
In mijn hoofd vormen zich allerlei gedachten… Moeten we het UMCG bellen en dan weer naar het WKZ toe om te kijken hoe of wat? Maar we hebben nu voor het eerst sinds tijden van alles gedaan? Misschien… Nee, het zou toch niet? Het kan wel… Zou het dan toch Corona zijn?
