Deel 2: De vrouw van een zeeman

Afgelopen zondagochtend hebben wij weer afscheid genomen van elkaar. Mijn man gaat zeker voor 3 maanden varen. We hopen dat hij op tijd terug is voor de eerste verjaardag van de jongste zoon. 

Onze oudste zoon vraagt de eerste paar dagen veel naar papa en als ik dan zeg dat papa aan het werk is op de boot, wordt dat wel veel herhaald maar of het echt doordringt? Ik denk dat ik het zelf moeilijker vind omdat ik weet wat er allemaal gaat gebeuren de komende weken, hoeveel de jongens gaan groeien. De jongste wil nu al gaan lopen! Zal hij dan straks naar zijn vader kunnen lopen zonder een loopkar? En zal de oudste nog meer (gezellig) aan het kletsen zijn? Voordat mijn man is vertrokken hebben we er wel alles aangedaan om de jongste zo goed mogelijk door te laten slapen, aangezien dat de vorige keer helemaal niet lukte toen ik alleen was. Ik stond toen op het randje van overspannen en dat wilde ik nu zeker anders aanpakken. 

Het mooie weer komt er hopelijk weer aan en dan kunnen we veel buiten spelen. Ik ben ook van plan om meer te gaan bewegen. Dat is er echt bij ingeschoten, ik had daar geen energie voor maar nu merk ik dat het beter gaat en ik wil me lichamelijk ook beter gaan voelen, voor mezelf maar ook voor de jongens. 

We hebben het er natuurlijk over gehad om van baan te wisselen of korter te varen en wie weet gaat hij dat doen in de toekomst. Voor nu houden we het zo en ben ik blij met de hulp die ik krijg. Natuurlijk zijn er ook soms momenten dat het moeilijk is want ik wil ze allebei de aandacht geven die ze nodig hebben en ik kan mezelf niet in tweeën splitsen. 

Ik blijf mijn best doen voor deze twee mannen, dat is iets wat zeker is!