De uitslag van de testen

2 weken na de bevalling zitten Dave en ik (en Amber, want ik geef borstvoeding) bij het psychiatrisch centrum voor kinderen om de testen en oudergesprekken door te nemen.

De meeste testen laten zien dat Nienke bovengemiddeld intelligent is, maar niet hoogbegaafd. Gewoon een slimme meid dus. Dit hadden we zelf ook gedacht. Wel kon ze erg emotioneel worden wanneer ze dacht iets niet te weten/kunnen.

Bij een paar testen presteert ze ondergemiddeld. Zoals bijvoorbeeld bij ruimtelijk inzicht. Nu kan ik me nog herinneren dat ze bij deze test haar oogpleister niet hebben afgedaan (terwijl ik dit wel had gevraagd). Ze ging met pleister naar binnen en kwam er 1,5 uur later weer mee naar buiten. Dus we begrijpen wel dat ze hier niet goed heeft gescoord. Ze heeft +6 in haar slechte oog, ga dan maar eens lekker puzzelen en blokjes nabouwen. Ze heeft hier inderdaad geweigerd (lees: compleet overstuur en in tranen) om de test af te maken. Dan denk ik: kom op mensen, jullie hebben ervoor geleerd! Je ziet toch dat ze een pleister op haar oog heeft en ik zei het nog.

De kinderpsychiater (in opleiding), Aukje, geeft aan dat de testen wel een beeld laten zien dat zou passen bij autisme. Maar ze is nog jong (3,5 jaar op het moment van de testen) en ze heeft ook heel veel meegemaakt. En ze groot voor haar leeftijd, waardoor ze is overschat. Het zou dus ook heel goed kunnen dat Nienke door haar verleden heel angstig is geworden voor situaties die ze niet kan overzien. Aukje geeft aan dat zij dit laatste denkt. En dit zou beteken dat we met therapie Nienke een heel eind zekerder moeten kunnen maken.

De oudergesprekken hebben geen directe aanleiding gegeven om dit verder uit te diepen. Wel willen ze graag de oudergesprekken voortzetten om te bespreken waar we tegenaan lopen met Nienke en door te nemen wat er uit de speltherapie komt. Dit zal op vrijdagmiddag gedaan worden omdat we dan niet hoeven te werken door Annet. Die ook de andere gesprekken heeft gedaan.

Het enige is nog dat ze de problemen van Nienke een naam moeten geven, zodat de therapie vergoed wordt door het ziekenfonds. En dit wordt ouder-kind relatieproblematiek. Dit voelt heel naar. Net alsof het komt omdat wij niet goed voor haar hebben gezorgd. Aukje legt uit dat dit de enige noemer is waaronder ze het kunnen wegzetten, omdat ze autisme niet aannemelijk vinden. Nienke is namelijk heel sociaal en wil graag bij anderen zijn. Ze wil het liefst samen spelen, ook al moet het wel gaan zoals zij het wil. Dit past niet bij het beeld van autisme.

Nou ja, dat moet het maar zo heten.

We gaan dus nog even door met therapie, terwijl we eigenlijk hadden gehoopt er klaar mee te zijn voor Nienke naar school zou gaan. Helaas, dit gaat niet lukken.