De nadenkstoel

Ik schrijf deze blog, omdat ik op internet steeds meer zie dat het straffen van je kind een taboe is. Vooral op Instagram, waar ik altijd lekker zit te neuzen zie ik uitspraken als ‘wij geven geen straf, maar bespreken de situatie’. Daarom vind ik het fijn om mijn kijk hierop te geven. En héél misschien kan het helpen, als dit taboe er inderdaad is, een klein stukje te doorbreken.

Voordat ik zwanger was van Senn had ik al helemaal bedacht hoe ik het ouderschap zou aanpakken. En achteraf gezien is dat best wel grappig, want hoe goed je ook over de opvoeding nadenkt, het loopt in de praktijk bijna nooit zoals je het hebt verwacht. Ik geloof erin dat ieder kind uniek is, en dat voor ieder kind ook weer een andere aanpak werkt. Dus dat het belangrijk is om na te denken wat je je kind wil leren, wat je in de opvoeding wilt meegeven en hoe je dat dan wil aanpakken. Maar als dat niet loopt op de manier zoals jij het verwacht had, is het ook oké om het op een andere manier aan te pakken. Ik ga een stuk schrijven over de nadenkstoel. Een manier die voor ons werkt.

Ik kan best over mezelf zeggen dat ik een moeder ben met veel geduld. Iets wat ik totaal niet had verwacht van mezelf. Ik ben namelijk altijd iemand geweest met een kort lontje en een grote mond, maar sinds ik moeder ben geworden is dat totaal omgedraaid. Ik vind het belangrijk om rustig te blijven en niet mijn stem te verheffen. Ik geloof er ook écht in dat als ik dit voorbeeld aan de kinderen geef, zij dit zullen overnemen. Ook vind ik het belangrijk om duidelijke grenzen voor mijzelf te stellen. Tot hier en niet verder. Ik denk ook dat dat voor kinderen heel fijn is, als ze weten wanneer ze te ver gaan. Als die grens elke keer ergens anders ligt wordt het verwarrend voor ze.

En als ze dan die grens over gaan, is er hier een consequentie. Bij ons is dat de nadenkstoel. Een stoeltje die naast de bank, een beetje in de hoek van de kamer staat. Als Senn op de nadenkstoel moet zitten is dat ongeveer 3 minuten (omdat hij 3 jaar is). Ik heb de nadenkstoel geïntroduceerd toen Senn volgens mij 1,5/2 jaar was. De peuterpubertijd maakte toen zijn intrede en ik merkte gewoon dat hij behoefte had aan duidelijkheid en consistentie.

En in het begin was het echt moeilijk. Want natuurlijk moest Senn de nadenkstoel even doorkrijgen. In het begin bleef hij er echt niet op zitten! Maar ik heb hem net zo vaak terug gezet totdat hij zijn tijd volmaakte. En een tip voor ouders die deze methode ook (willen) toepassen: BLIJF DAAR DUS OOK CONSEQUENT IN! Kinderen kunnen je uitdagen en op een gegeven moment wil je gewoon opgeven. Maar zodra je dat doet weten kinderen gewoon dat er dus een moment kan komen dat je opgeeft, en zo zullen ze je de volgende keer nog langer uittesten. Even tussendoor: ik ben geen opvoedexpert hè, maar dit is hoe ik de nadenkstoel toepas en bij mij heeft het goed resultaat.

Voorafgaand aan de nadenkstoel krijgt Senn waarschuwingen. Als hij dus iets doet wat niet mag waarschuw ik hem meestal twee keer: ‘Senn dat mag je niet doen, want…’. Als hij dan nog doorgaat is het: Senn, dat mag je niet meer doen. Als je het nog een keer doet ga je op de nadenkstoel’. En als hij het dan dus nog een keer doet gaat hij op de nadenkstoel. En ik moet zeggen, 9 van de 10 keer houdt hij dan ook echt al wel op. Maar goed, als hij dan dus zijn tijd heeft uitgezeten op de nadenkstoel kom ik naar hem toe en leg ik hem nog een keer uit waarom ik hem op de nadenkstoel heb gezet. Ik vraag hem of hij dat begrijpt en hij mag er dan vanaf als hij sorry heeft gezegd. En dan geven we elkaar meestal een kus of een knuffel. Het uitleggen vind ik echt enorm belangrijk. Daar leert hij weer van.

En waarom dan de keuze voor de nadenkstoel? Tsja, het ook de gang of zijn kamer kunnen zijn. Voor de gang hebben we niet gekozen omdat wij een open trap hebben en omdat Senn nog vrij jong was toen we met straffen begonnen, vond ik dat te risicovol. Zelfde als met zijn kamer. Ik wist niet waar hij allemaal toe in staat kon zijn als ik de deur dicht deed en hij een driftbui had.

En een corrigerende tik vind ik persoonlijk al helemaal een no-go. Ik geloof er niet in dat je er iets mee bereikt. Ik denk dat het een slecht voorbeeld kan zijn voor je kinderen en dat je juist het tegenovergesteld bereikt van wat je wilt. Maar hé, dat is mijn mening.

Helemaal niet straffen

En dan nu dus over het helemaal niet doorvoeren van straffen, wat ik dus steeds meer hoor om mij heen. In het begin van mijn blog schreef ik al dat ieder kind uniek is en voor ieder kind weer wat anders werkt. Dus, als jij een moeder (of vader) bent die niet gebruikt maakt van het straffen van je kind en het werkt voor jullie: helemaal top! Ik wil alleen niet dat er een taboe ontstaat voor ouders die dat wél doen. Iedere ouder heeft een andere aanpak en ik geloof er echt in als je die aanpak goed hebt doordacht en het werkt voor zowel jou als ouder, als jouw kind, dat iedereen daaromheen dat gewoon moet respecteren (moge het even duidelijk zijn dat ik het NIET heb over slaan of emotioneel geweld).

Hoe denk jij over straffen?

Nu ben ik best wel benieuwd. Straf jij jouw kinderen? Zo ja: hoe? En zo niet: hoe pak je dit dan aan?