3 jaar geleden
De lange weg naar het zelfstandig spelen.
Zelfstandig slapen, zelfstandig eten, zelfstandig lopen en zelfstandig spelen. Al het zelfstandige wat je kind doet, is een stukje vrijheid voor de moeder. Hoewel wij onze kindjes het liefst zo lang mogelijk klein willen houden, kijken wij stiekem ook wel uit naar meer vrijheid. Zo ook het zelfstandig leren spelen. En dat was een lange-lange weg hierzo! Lees je mee?!
Ik geloof heilig dat wanneer je kind 20 is, nog steeds jouw kleine baby is. De jaren wanneer ze daadwerkelijk nog klein zijn, zijn de beste, zwaarste, emotioneelste en heftigste uit het bestaan van het moederschap. Tenminste bij je eerste. Ik weet natuurlijk niet hoe dit zit met de kindjes die volgen. Je leven staat letterlijk op de kop. Alles veranderd. Jij verandert. De eerste periode zijn intens. Hoe ouder je kind wordt, hoe zelfstandiger. Hoewel je ze het liefst voor altijd klein wil houden, wil dragen en wil vasthouden, kijk je er ook stiekem naar uit. Wat vaker je handen vrij is namelijk óók wel fijn.
Het moment dat June mij hand vastpakte om mij dingen te laten zien weet ik nog zo goed. Zo klein ze was met haar anderhalf, zo graag pakte zij mij hand vast om mij mee te nemen in haar belevingswereld. Het was toen al veelzeggend voor haar karaktertje.
Ik vond het bijvoorbeeld heel fijn dat June zelfstandig kon eten. Zo kun je enigszins als moeder ook weer eens een warme maaltijd eten, in plaats van lauw of koud. Natuurlijk doe je het met liefde. Je hebt het niet eens door dat je dat doet. Want je kind voeden is het belangrijkst. Eerst zij eten, dan jij. Maar wanneer je kind daadwerkelijk zelf eet dan valt het je pas op hoe lekker eten is wanneer het warm is😉.
Zo gaat dit ook met leren lopen, de nacht doorslapen en nog wel 100 andere dingen. Hoe ouder je kind is, hoe vaker je je handen vrij hebt. Natuurlijk als een dreumes een peuter wordt moet je ogen óveral hebben. Maar ze beginnen hun fantasie te ontwikkelen en écht te spelen. Dan komt de stap ‘zelfstandig spelen’. En dat ging hier niet van harte…
Ik stimuleer erg de fantasie, het zelf spelen. Kinderen die fantasierijk zijn, zijn vaak heel creatief. June is heel fantasierijk, maar van zelf spreken was hier lang niet écht spraken. June speelde wel zelf, maar heel even en dan zei ze steevast “mama, kóm”. Maar na23 keer winkeltje spelen en eindeloos kleien, zou ik het ook wel fijn vinden om even iets te kunnen doen wanneer June aan het spelen was.
Dit veranderde eigenlijk pas écht toen June naar schooltje ging. Het viel mij écht op. Ik vroeg wel eens aan de juf of ze goed kon spelen. Alleen en met andere kindjes. Het antwoord was altijd “June is zo’n makkelijk kind, ze speelt leuk samen en kan ook leuk alleen spelen.” Ze kán het dus wel. Natuurlijk wil ze alle aandacht van mama als ze me met mij thuis is. Máár ik ben altijd met haar thuis... Wat mij opviel was dat zij bijvoorbeeld wel goed zelf kon spelen als zij alleen met mijn man is als ik boven werk. Dus ik bedacht mij wáárom dit zo was. Wát doe ik dan anders.
Wat ik anders doe is dat ik heel erg met haar bezig ben. Ik kan niet werken achter mijn laptop als wij samen thuis zijn. Ik heb altijd de aandacht bij haar. Wat ontzettend goed is natuurlijk. Maar het is nou niet dat 5 dagen in de week weg ben. Ik mekte dat de dagen héél intens werden. Dus ik ging vergelijken wat er dan anders was bij mij als bij mijn man. Mijn man doet ook gewoon zijn eigen ding. June weet dat en gaat dan ook zelf spelen. Zo simpel is het eigenlijk.
Ik ben dat gaan veranderen. Als ik even moet schrijven, speelt June even zelf. Ze ziet dat het dan even niet anders is. Natuurlijk ben ik ondertussen met haar bezig. Pleeg ik ondertussen 23 nep telefoontjes via de speelgoedtelefoon en speelt ze doktertje met mij. Maar ze speelt ook heel erg goed zelf. Is druk in de weer met haar speelgoed en knutselspullen. Dit heeft mede ook te maken met het naar schooltje gaan. Die verandering is zo goed merkbaar. En daar ben ik heel trots op!
Zo merkte ik dat de dagen ook wat relaxter gingen. Ik liet het wat meer los, June leert veel van schooltje en ik deed ook gewoon even mijn eigen ding.
June is nu drie jaar, volgend jaar gaat ze naar de basisschool en ik koester deze tijd dat ze nog thuis is even extra.
Zo zie je maar dat als ouder je ook je ogen moet openhouden voor veranderingen. Voor een kritische blik wat jíj anders kan doen. Wat je partner eigenlijk wat ‘slimmer’ aanpakt en daarvan leert.
Hoe verging het jullie in de weg van zelfstandig leren spelen?!
Liefs,
Jamie-Lee
